Ύδρα: Η Μαρία Τσάγκαρη γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Για να μην ξεκινήσω με βαριές λέξεις, του τύπου «μεταφυσική», θα προτιμούσα πιο ελαφρά να πω «αλλόκοτη». Αυτό ακριβώς έχει η Ύδρα, μια αλλόκοτη ενέργεια (με πολλά θετικά πρόσημα αριστερά της λέξης), που μοιάζει με την ακουστική του νησιού. Και τα δύο σου επιβάλλονται κι εσύ απλά τ’ απολαμβάνεις.
Μια αλλόκοτη ενέργεια που άλλοτε σου γεννάει μια ποιητικότητα, άλλοτε έναν ερωτισμό κι άλλοτε πάλι ερωτήματα γύρω από κλισέ σκέψεις, του τύπου «όλα συνωμοτούν γύρω μου», όλα μοιάζουν με σημάδια ή εγώ τα χρειάζομαι ως τέτοια;
Πέρσι το καλοκαίρι διάβασα δύο φορές συνεχόμενα το βιβλίο «Γράμματα από το Παρίσι στον Ανδρέα Εμπειρίκο». Πρόκειται για τα γράμματα της Μάτση Χατζηλαζάρου προς τον Εμπειρίκο, γράμματα που συντηρούσαν μια φιλική σχέση, συνέχεια του θυελλώδους έρωτα που έγινε η αφορμή για να γράψει ο Εμπειρίκος το «Γήπεδον». Καθώς το διάβαζα για δεύτερη φορά κι ενώ βρισκόμουν στο σημείο όπου ο συγγραφέας Χρήστος Δανιήλ μιλούσε για τη σχέση της γενιάς του ’30 με τον Αλέξανδρο Ξύδη, με καλεί μια αγαπημένη φίλη σε ένα πάρτι στο σπίτι της στην Ύδρα τον Δεκαπενταύγουστο. Με ξεναγεί στα πάνω δωμάτια, σε απίστευτα απλούς αλλά φορτισμένα βιωμένους χώρους κι ενώ μου εξιστορεί την ιστορία του σπιτιού, μου λέει πως το σπίτι αυτό άνηκε στον Ξύδη!
Ήταν η ίδια έκπληξη που ένιωσα πριν από λίγες μέρες, όταν έμαθα πως το σπίτι στο οποίο μένω εδώ κι ενάμιση χρόνο που επισκέπτομαι το νησί, ήταν το σπίτι της Marianne στη δεκαετία του ’60. Και μάλιστα πως η κρεβατοκάμαρα που κοιμάμαι ήταν η κάμαρά της, ο χώρος που γεννήθηκε ο έρωτάς της με τον Leonard Cohen! «So long Marianne»…
Έξι μέρες πριν βρισκόμουν στο δρόμο προς το Μανδράκι, όπου με την ομάδα που δούλευα στήναμε την εγκατάσταση που παρουσιάζω φέτος στο νησί. Απίστευτα εξαντλημένοι μετά από 8 ώρες καθημερινής δουλειάς κάτω από τον σκληρό ήλιο κι ενώ περιμέναμε να φτάσει ο φωτογράφος, συνεργάτης μου από την Αθήνα, λέω στην ομάδα πως χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια σκάλα για να ανέβω στην ταράτσα του μικρού κτιρίου και να φωτογραφίσω. Πέντε λεπτά αργότερα εμφανίζεται από τα δεξιά μας με αργόσυρτο βήμα μια ανδρική φιγούρα που κουβαλάει στους ώμους του μια τεράστια σκάλα… κι ενώ γελάμε αμήχανα με τη φοβερή σύμπτωση, ο φωτογράφος έχει φτάσει κι αναρωτιόμαστε πώς θα βρούμε κάποιον με ένα μουλάρι που χρειαζόμασταν για κάποιες λήψεις. Λίγα λεπτά αργότερα ξεπροβάλλει από τα αριστερά μας ο κυρ-Γιώργος πάνω στο μουλάρι του, που με περίσσιο ενθουσιασμό σταμάτησε και ξεκίνησε μαζί μας τη φωτογράφιση.
Κι όλα αυτά συνέβαιναν την ίδια στιγμή που το έργο που δημιούργησα για την Ύδρα διαπραγματεύεται αδυνατότητες και την προσδοκία ενός νεαρού τροβαδούρου που πίστεψε πως το ανέφικτο βρίσκεται κάπου εκεί έξω και παράτησε πίσω του τα πάντα για να τ’ αναζητήσει.
*Η Μαρία Τσάγκαρη είναι εικαστικός. Αυτή την εποχή (ως 30/9) παρουσιάζεται στην Ύδρα η εικαστική εγκατάστασή της «Τhe New Green, Part 2 - The expectation», που δημιουργήθηκε ειδικά για το νησί σε παραγωγή του «Hydra for Artists of the Mediterranean», το οποίο της έδωσε και το πρώτο βραβείο «Νεανικής Καλλιτεχνικής Σκηνής Μεσογείου».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
