Χανιά: Η Ελένη Ράντου γράφει για το αγαπημένο της μέρος στην Κρήτη στην Athens Voice
Τα δικά μου Χανιά δεν είναι το πολυσύχναστο τουριστικό θέρετρο της Κρήτης, που τα τελευταία χρόνια βουλιάζει από τουριστική κίνηση.
Τα δικά μου Χανιά είναι οι πρώτες μου γεύσεις, οι πρώτες μυρωδιές, οι πρώτες εφηβικές βόλτες στο λιμάνι ‒το δικό μας νυφοπάζαρο, όπως λέγαμε‒, οι πρώτοι ανεκπλήρωτοι καλοκαιρινοί έρωτες στη Παλαιόχωρα, το πρώτο μου φιλί στη Σούδα, την πρώτη και ίσως τελευταία προσπάθεια γυμνισμού στη Σούγια και το Λουτρό.
Χρόνια μετά αναρωτιόμουνα γιατί μ’ αρέσει να τρώω το γιαούρτι συνοδευτικό με όλα τα φαγητά, ακόμα και με τις φακές. Γιατί πολύ απλά στα Χανιά το πρωτοδοκίμασα και η εμπειρία καταγράφηκε στο σκληρό μου δίσκο. Γιαούρτι δίπλα στα ντολμαδάκια, δίπλα στους κολοκυθανθούς, γιαούρτι μέσα στο σουβλάκι, γιαούρτι με γλυκό κουταλιού για επιδόρπιο. Στα δικά μου Χανιά λάτρεψα τους χοχλιούς(σαλιγκάρια) και σε όλους μου τους φίλους που με βλέπουν με μια ελαφριά αποστροφή να τους εμφανίζω μαγικά μέσα από το κέλυφός τους και να τους κατεβάζω με τρελή χαρά, αφηγούμαι την ιστορία που μια φορά μας έστειλαν στην Αθήνα μία μεγάλη διάφανη σακούλα με χοχλιούς από τα Χανιά κι αυτοί το βράδυ κατάφεραν να δραπετεύσουν από τη σακούλα και να αποδράσουν σ’ όλους τους τοίχους της κουζίνας μας. Την άλλη μέρα για να τους μαγειρέψουμε τους ξεκολλάγαμε οικογενειακώς από τον τοίχο και τους πετάγαμε μέσα στην κατσαρόλα. Στα δικά μου Χανιά αγάπησα το σταμναγκάθι και τους ασκρολίμπους, τη στάκα, την κολοκυθόπιτα, τα τυριά τους, τη μυζήθρα, τη γαργαλιστική μαλάκα τους ‒πόσα γέλια κάναμε όταν την παραγγέλναμε‒, τη γραβιέρα τους, το κατσίκι ψημένο με φασκόμηλο.
Στα δικά μου Χανιά είδα πρώτη φορά πώς έκοψε η θεία μου η Γεωργία το κεφάλι μιας κότας από το κοτέτσι μας για να την ψήσει, κι αυτή η κακομοίρα συνέχιζε να περπατά χωρίς κεφάλι...Έκανα μήνες να φάω κοτόπουλο! Στα δικά μου Χανιά μάζεψα όμως και αυγά απ’ το κοτέτσι και ένιωσα τη θερμοκρασία τους και την αφή τους, που δεν μοιάζει καθόλου μ’ αυτή που νιώθεις όταν τα αγοράζεις από το σούπερ μάρκετ. Οι μυρωδιές του δυόσμου και του μάραθου στα δικά μου Χανιά είναι αδύνατον να μη σου ποτίσουν τον εγκέφαλο. Σε κάνουν και παθαίνεις μια εξάρτηση με τον τόπο. Στα δικά μου Χανιά πάντα τη δεύτερη μέρα εγκαταλείπω το σκληρό Όχι της πρωτεύουσας και υπάκουω στο πιο εύηχο όι, που χωρίς το χ μες στη μέση κάνει τόσο παιχνιδιάρικο το όχι μου.
Έχουν μια γλυκιά σκληράδα τα Χανιά. Γλύκα και ζόρι την ίδια στιγμή. Κάτι πρωτόγονο και κάτι εξαιρετικά πολιτισμένο. Θάλασσα με μεγάλα κύματα, παγίδες αλλά και απάνεμα λιμανάκια. Το φαράγγι της Σαμαριάς, το Ομαλό και τα Φαλάσαιρνα την ίδια ώρα. Αν είχε περάσει ο Οδυσσέας από τα Χανιά δεν ξέρω αν θα είχε φτάσει στην Ιθάκη. Η δικιά μου Ιθάκη είναι, όμως, σίγουρα τα Χανιά.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
