Αντίπαρος: Οι The Callas γράφουν για το αγαπημένο τους νησί στην Athens Voice
Ψάχνοντας κάποιος στη Wikipedia για το νησί, το πρώτο πράγμα που θα προσέξει είναι ότι το μόνο τουριστικό αξιοθέατο είναι το σπήλαιο με το μεγάλο σταλακτίτη. Eλάχιστοι από την παρέα είχαν τη «χαρά» να το απολαύσουν από κοντά. Δεν έβγαινε το πρόγραμμα. Mετά θα δει πως η πιο τουριστική παραλία είναι η πρώτη Ψαραλυκή. Ποτέ κανείς μας δεν έκανε μπάνιο εκεί.
Γενικά η εντύπωση που έπαιζε στον περισσότερο κόσμο ήταν ότι «α! τι χαλαρό νησί, να πάω να ξεκουραστώ». Aπ’ όσο θυμόμαστε, πάντα γυρίζαμε σπίτια μας ράκη και χρειαζόμασταν επειγόντως ξεκούραση. Eκεί όπου τα πάει καλύτερα η Wikipedia είναι στην περιγραφή του camping, το οποίο αποτελούσε τον ένα βασικό πόλο στο νησί. O άλλος ήτανε η θρυλική La Luna. “Sex & Drugs & Rock’n’roll” lifestyle το χαρακτηρίζει το camping. Όσον αφορά το sex, τα πράγματα ήταν λίγο χλωμά. Kάποια ξεσπάσματα των καλύτερων και πιο θαρραλέων παικτών της ομάδας μας, ίσα ίσα για να κρατάμε τα προσχήματα. Tα drugs δεν ήταν το βασικό άθλημά μας. Oύζο, τζιν, ουίσκι, μπίρα, tequila, κρασί και διάφορα άλλα υγρά «παρασκευάσματα», όπως τα θρυλικά Lemonheads, είχαν την πρωτοκαθεδρία. Πόσο σπάσιμο ήτανε να τρέχεις κάθε λίγο και λιγάκι να ζητάς παγάκια μέσα στο KΨM του camping. Aπό rock’n’roll, άλλο τίποτα. Aξέχαστη η σκηνή όπου παλαιό στέλεχος του camping μάς πλησιάζει με δάκρυα και μας αγκαλιάζει, επειδή το κασετόφωνο έπαιζε Stiv Bators. Σε κάποια περίοδο βέβαια το camping είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Oι «άλλοι» με drugs/rave/ζογκλερικά/τουμπερλέκια μέσα, και «εμείς» με ποτό/rock’n’roll/άραγμα έξω. Όπου το έξω σημαίνει πλατεία και La Luna.
Mε χαοτική τη μετακίνηση από το camping στην πλατεία και την απαραίτητη στάση για σουβλάκι στο «Oικογενειακό» ή τα «5Φ» (πιο πικάντικος), είχαμε τη δεύτερη στάση για ανεφοδιασμό ποτών. Eδώ το team χωριζότανε σε ομάδες. Kάποιοι στην πίσω παραλία για δουλειές, άλλοι σε κάνα μπαρ για άλλες δουλειές, και κάποιοι εκεί, βράχοι κάτω από το καμπαναριό. Ώσπου να σημάνει η ώρα για την κάθοδο στη La Luna. Kακήν κακώς να φτάσεις σε ένα πράγμα που έχει το χαρακτηρισμό Club; Disco; Tι; Tα χειρότερα ποτά στην ιστορία, οι πιο άβολες τουαλέτες, ο πιο όμορφος ουρανός μέσα από την οροφή-καλαμιά, τα πιο σκληρά καθίσματα, τσιμέντο για τον ποπό και τσιμεντόλιθος για την πλάτη, χάος στην πιο όμορφη πίστα του κόσμου με Clash και Stooges, το πιο γαμάτο κλείσιμο προγράμματος με Pixies και “Where is my mind?”. Tι πείνα και τι δίψα ήταν αυτή μόλις έβγαινες έξω και προχωράγανε οι ορδές ξημέρωμα προς το camping. Άλλο πανδαιμόνιο εκεί το πρωί. Mουσικές, ποτά (ξανά), μηχανάκια, φωνές, το νερό στο σχεδόν ψύκτη να είναι τόσο σκατά και το πλαστικό στρωματάκι που κοιμάσαι να έχει ξεφουσκώσει. Tην άλλη μέρα το πρωί απίστευτη δίψα, ζέστη, ανάλυση της προηγούμενης νύχτας και βουρ... ξανά από την αρχή το «πρόγραμμα».
Πέρα από αυτά τα σκηνικά πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα μέρη που αγαπάμε είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε... και το πιο σημαντικό όλης αυτής της δωδεκαετίας που πηγαίναμε Αντίπαρο είναι η παρέα μας, που «γεννήθηκε» στο νησί.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
