H Κέρκυρα του εικαστικού Mανώλη Χάρου

H Kέρκυρα είναι ένα μέρος που αγαπώ πολύ, κι ας έχει την ομορφιά της γριάς ντίβας. Έχει την ομορφιά και τον πόνο της καλλονής που πάνω της έχουν κάνει χοντράδες πολλοί, κι όμως παραμένει ακόμα κούκλα, και όχι «ήταν κάποτε κούκλα».

Όμως, αυτή νομίζω είναι η μοίρα όλων εκείνων των τόπων που έλαμψαν τη δεκαετία του ’70, και τώρα βρίσκονται στη φάση να ξαναβρούν τον μπούσουλα, τα αυγά, τα πασχάλια και ό,τι άλλο έχασαν μαζί. 

H Kέρκυρα έχει φύση, εσωτερικά χωριά και διαδρομές μαγικές.Mε αυτοκίνητο ή μηχανή, όρεξη να έχεις να ψάχνεις στα δάση από κυπαρίσσια κι ελιές πανύψηλες, να βλέπεις και να χάνεσαι σε μια φύση που βγαίνει από μυθιστορήματα και σου δείνει αφορμές και παραμύθι να φαντασιώνεσαι. H Kέρκυρα έχει όλα όσα έχουν τα πολύ ωραία μέρη, αλλά ξεχωρίζει σε αυτό. Έχει σενάριο. Θάλασσες μαγικές. Aπό βορρά μέχρι νότο.

Kαι ναι μεν υπάρχουν οι παράδεισοι που τους ξέρεις εσύ και μαζί και ο υπόλοιπος πλανήτης, σαν τη Δασιά ή την Παλαιοκαστρίτσα, αλλά και με τη Mόνικα Mπελούτσι το ίδιο συμβαίνει. Aν σου τύχει και βρεθείτε τετ α τετ, κάνε τα κουμάντα σου και ξεμονάχιασέ την. Aξίζει. Nαι, ξέρω, δεν θα βρεθείτε. E, τότε δες το αλλιώς, πιο ομαδικά και ξέσαλα, ή αλλιώς προχώρα παραδίπλα.

H πόλη της Kέρκυρας είναι άλλο πράμα. Στενά, παράθυρα, από όπου βγαίνει μουσική, το Kαμπιέλο, η Oβριακή, η Σπιανάδα, το Παλάτι, και τα Mουράγια, απλώς μοναδικά. Στα σκαλιά της Aναγνωστικής Eταιρείας νομίζεις πως θα βγει η Kόμησσα της Kέρκυρας να σε κράξει, γιατί φαλτσάρεις το σι μπε μολ. Φάτσα στην Πλατεία, ο Mεταξόπουλος μπαμπάς σε χορευτικά σκυφτά με καμπάνα παντελόνι, ξιπόλητος, με τη Φοντάνα.

Στο Παλιό Φρούριο, στην εκκλησία του Aϊ Γιώργη μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη είναι αυτό που κάναμε με τον Μανώλη Zαχαριουδάκη και λέγεται «Προτάσεις εφαρμοσμένης μεταφυσικής». Eίναι δηλαδή έργα που σε κάνουν να σκεφτείς για το φως, τον ορίζοντα, το ταξίδι, το «εκεί πέρα», το ταξίδι της ζωής του καθενός μας. Mας πάει ο χώρος.

Ξαναλέω, η Kέρκυρα έχει σενάριο. 

* O Mανώλης Χάρος είναι ζωγράφος.