Εγώ πίσω Αθήνα δεν ξαναγυρνάω, το αποφάσισα. Εντάξει, υπερβολές, το παίρνω πίσω και αλλάζω τον πρόλογό μου. Εγώ κάθε σαββατοκύριακο Αθήνα δεν κάθομαι, να φάω χειμώνα φρίκη. Ήταν να ανέβω μια φορά Ζαγοροχώρια, να χαθώ κάτω από τον ουρανό τους, να περπατήσω τα λιθόστρωτα, να διασχίσω τα βουνά, να περιπλανηθώ στα μονοπάτια ανάμεσα στα ποτάμια και τις χαράδρες για να αναφωνήσω ό,τι και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «The Beach»: «Trust me, it’s paradise». Και όσο κελαηδάτε εσείς για Ταϊλάνδη, που είναι πάντα καλοκαίρι, τόσο θα ουρλιάζω εγώ πως στο «Aristi Mountain Resort», στον παραδοσιακό ζαγοροχωρίτικο οικισμό Αρίστη, ο χειμώνας είναι μεγαλύτερη απόλαυση.
Το πιάνω από την αρχή: Φτάσαμε Παρασκευή βράδυ. Είδαμε το συγκρότημα πέτρινων κτισμάτων στο ψηλότερο σημείο του χωριού και με το που μπήκαμε στη σάλα νιώσαμε σαν στο σπίτι μας, αν και μακριά. If you know what I mean…
Πεινούσαμε σαν λύκοι, «απολαύστε τις τοπικές γεύσεις μας, βασισμένες σε συνταγές της ηπειρώτισσας νοικοκυράς. Δοκιμάστε το ντόπιο κρασί μας και μετά, άντε νανάκια» είπε η ευγενέστατη κυρία. Καθίσαμε στο Salvia Restaurant και, μα τον Θεό, τα φάγαμε όλα: τραχανάς, τρελό γκασπάτσο, ζαγορίσιες χειροποίητες πίτες χορταρικών, γκουρμεκλίδικες ποικιλίες μανιταριών, καγιανάδες και σαγανάκια μετσοβόνε. Salvia είναι η αυτοφυής φασκομηλιά της περιοχής, γνωστή για τις φαρμακευτικές και αρωματικές της ιδιότητες. «Διακόσια κιλά θα φύγουμε από εδώ» ήταν η τελευταία μου κουβέντα πριν τα όνειρα γλυκά.
Σάββατο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς νωρίς. Υπήρχε ένα ολόκληρο σύμπαν προς εξερεύνηση, είχαμε κάνει βλέπεις πλάνο από Αθήνα: τα πέτρινα γεφύρια του Ζαγορίου, τα μοναστήρια και οι βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής, όπως η φημισμένη Μολυβδοσκέπαστη, τα νερά του Βοϊδομάτη και του Αωού, που είναι τα πιο κρυστάλλινα και καθαρά της Ευρώπης, ένα ζεστό καφέ στο Μεγάλο Πάπιγκο, ένα γλυκάκι στο μικρό, ράφτινγκ, ιππασίες, πεζοπορίες να ανοίξει το πνευμόνι μας, που το στούμπωσαν τα δακρυγόνα και το καυσαέριο της Αθήνας.
Να ’ναι καλά και η ομάδα του «Aristi Mountain Resort», που μας τράταρε και ωραίους χάρτες για να μη χαθούμε. Και μας γνώρισε τον Αχιλλέα και την Alpine Zone, που ξέρει τον τόπο, τα ποτάμια και το rafting απέξω κι ανακατωτά. Στη Βίτσα τσιμπήσαμε στο εστιατόριο «Κανέλα και Γαρύφαλλο» δοκιμάζοντας απίστευτες σπεσιαλιτέ από μανιτάρια. Κι εντάξει, αμαρτήσαμε διπλά, γιατί μετά πώς να λέγαμε όχι στο σπετζοφάι του χαμογελαστού Χριστόφορου στον Βίκο! Ήταν μια μαγεία αυτή η εκδρομή, σχεδόν ακούγαμε το χειμώνα να κοντοζυγώνει, τα χιόνια να προετοιμάζονται, τη φύση να προβάρει τα χρώματα της νέας κολεξιόν. Πήρε να βραδιάζει, όταν επιστρέψαμε πάλι στο «Aristi Mountain Resort». Οk, πιαστήκαμε από τις τόσες δραστηριότητες, οπότε σαν μάννα εξ ουρανού έπεσε η ιδέα: Χαμάμ κανείς; Σάουνα; Υδρομασάζ για χαλάρωση; Μια βουτιά στη θερμαινόμενη πισίνα; Ένα μασάζ από τον έμπειρο Αντρέα Κολιάκη;
Κάπου εδώ, πριν σου πω τι απαντήσαμε, να σου περιγράψω και το ξενοδοχείο: δεκαοκτώ δωμάτια, με τζάκι στην υποδοχή, λαξεμένες πέτρες, πανέμορφα χαλιά, και ακριβώς απέναντι η θέα του Πύργου της Αστράκας να σου δημιουργεί παραίσθηση, λες και είσαι στα Απαλάχια Όρη. Αυτό όμως είναι το μεγαλείο της Αρίστης αλλά και των παροχών του resort, που με τη διακριτική του πολυτέλεια και τη ζεστασιά μάς έκανε καινούργιους. Για βράδυ πήγαμε πάλι στο «Salvia», αυτή τη φορά όμως για διακριτικό τσιμπηματάκι: πένες με λαχανικά και προσούτο, ταλιατέλες με πέστροφα. «Σβήσαμε» το γεύμα με φρούτα βιολογικής καλλιέργειας, αποτελειώνοντας το κρασί. Να σημειωθεί πως η κάβα του «Salvia» είναι πολύ ενημερωμένη.
Βυθίστηκα σε έναν ύπνο γαλήνιο και μεταξένιο. Και ίσως εκεί, καταμεσής του εφιάλτη πως αύριο Κυριακή επιστρέφουμε Αθήνα, το πήρα απόφαση: πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, αχ, βαχ, άντε πάλι πίσω. Αλλά για στάσου, μονολόγησα: για την ομορφιά, την περιπέτεια, την ευζωία κοντά στη φύση και τις μικρές χαρές είμαστε προγραμματισμένοι οι άνθρωποι. Και αυτός είναι και ο ρόλος των σαββατοκύριακων: να μας κάνουν καινούργιους, να μας ξεκουράζουν, να μας υπενθυμίζουν πού είναι η ευτυχία. Αφήσαμε άλλωστε ανοιχτούς λογαριασμούς για την άλλη φορά, δώσαμε όρκους πως θα αναρριχηθούμε στις κορφές της Γκαμήλας και της Δρακόλιμνης, θα διασχίσουμε το Φαράγγι του Βίκου, θα περπατήσουμε τη Σκάλα του Βραδέτου και πίσω πάλι στο ξενοδοχείο θα δοκιμάσουμε το αγριογούρουνο και τα γαλοτύρια. Γι’ αυτό και αποφάσισα να σου τα γράψω όλα αυτά. Αυτός είναι ο στόχος μας από δω και στο εξής: θα έχουμε πάντα το «Aristi Mountain Resort», θα έχουμε πάντα τα Ζαγοροχώρια.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
3°
