Χαλκιδική: Η Φιλαρέτη Κομνηνού γράφει για το αγαπημένο της μέρος στην Athens Voice
Δύο Θεσσαλονικείς πάνε στον παράδεισο· τους υποδέχεται ο Άγιος Πέτρος που αναλαμβάνει και να τους ξεναγήσει. «Από δω βλέπετε τους καταρράχτες, πιο πέρα τα λιβάδια με τα ρυάκια, στο βάθος τη χορωδία μας με τα αγγελάκια… είστε ευχαριστημένοι; Πώς σας φαίνεται ο παράδεισός μας;» «Καλός, καλός» λέει ο ένας, «πολύ καλός» ο άλλος, «αλλά, βρε παιδί μου, σαν την Χαλκιδική, δεν… έχει».
Αυτό το ανέκδοτο το λέμε εκεί στα μέρη μας και γελάμε, αλλά μη νομίζετε ότι απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Τη λατρεύουν τη Χαλκιδική τους οι Θεσσαλονικείς.
Οι παραλίες, οι θάλασσές της, ακόμη και για μένα που έχω ταξιδέψει πολύ, είναι από τις ωραιότερες που έχω δει – μπορείς να δεις το βυθό ακόμα και από το δρόμο όταν οδηγείς, ακούγεται απίθανο, ε; Πριν χρόνια, όταν πήγα πρώτη φορά στις Καβουρότρυπες, που είναι στο δεύτερο πόδι, στη Σιθωνία, ήθελα να βάλω τις φωνές… Ήταν τόσο εξωπραγματικά ωραίο το τοπίο που δεν το άντεχες. Με τα χρόνια, βέβαια, την ανακάλυψαν πολλοί την παραλία και τώρα πήζει από κόσμο, από ομπρέλες και ρακέτες – αχ, αυτές οι ρακέτες. Αυτό το τακ-τακ θαρρείς και μου καρφώνει το νευρικό σύστημα – αν πάντως κάποιος θέλει να χαρεί τις Καβουρότρυπες ας διαλέξει μια καθημερινή μέρα αρχές καλοκαιριού, γιατί τα σαββατοκύριακα αδειάζει η Θεσσαλονίκη και ξεχειλίζει η Χαλκιδική.
Στη Σιθωνία είχα βρει και ένα μικρό κόλπο, τις Σπαθιές, που τον λάτρευα. Εκεί αποχαιρετούσα το καλοκαίρι κάνοντας την τελευταία βουτιά. Παραδίπλα είναι και η ακτή της Καλόγριας, μια παραλία-καλλονή. Ωραία κρυστάλλινα νερά, χωρίς να είναι κρύα όπως στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά – επίσης τα νησάκια στο Διάπορο είναι υπεράνω περιγραφής. Στη Σιθωνία μπορείς να βρεις και έρημες παραλίες, αν ψάξεις, δεν είναι τόσο πυκνοκατοικημένη όπως η Κασσάνδρα. Στην Κασσάνδρα, εκεί μεταξύ Καψόχωρας και Γλακόκαβου, είναι το σπίτι της κολλητής μου φίλης της Έφης. Εκεί από τα είκοσί μας χρόνια κάνουμε διακοπές… πολλά τα καλοκαίρια. Η περιοχή χτίζεται συνεχώς και όχι πάντα καλόγουστα, αλλά εκεί κοντά, στο Πόρτο Βαλίτσα, το ηλιοβασίλεμα παραμένει μοναδικό. Μπορείς να το δεις πίνοντας το ποτό σου στο μπαράκι, ενώ στο Παλιούρι μπορείς να φας φρέσκο ψάρι στην ταβέρνα του Νίκου. Τον κ. Νίκο τον γνωρίζουμε χρόνια· τι τρυφερό που είναι να τον ξαναβρίσκεις κάθε καλοκαίρι να σε υποδέχεται στην ταβέρνα του.
Η Χαλκιδική ίσως να μην είναι και ο πιο ιδανικός τόπος για εναλλακτικό τουρισμό… η φύση, όμως, αντέχει την καφρίλα του νεοέλληνα.
Με τόσ0 πολλές παραλίες που έχει, ο καθένας μπορεί να βρει τη γωνιά του. Και αν κάποιος θελήσει να την αμφισβητήσει ή να τη συγκρίνει ακόμα και με εξωτικά μέρη, τη γνώμη του Θεσσαλονικιού δεν υπάρχει περίπτωση να την αλλάξει: «Καλό, δε λέω, αλλά σαν τη Χαλκιδική… δεν έχει».
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
