Ικαρία: Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Μου αρέσει να λέω ότι είμαι από την Κρήτη, από όπου υπάρχει μια καταγωγή παππούδων, αλλά στ’ αλήθεια και οι δυο γονείς μου είναι Αθηναίοι και μη έχοντας άμεσο τόπο καταγωγής, οικογενειακό τόπο, αυτός στον οποίο προστρέχουμε σε καλοκαίρια και δύσκολες στιγμές είναι η Ικαρία. Από εκεί κατάγεται ο παππούς του γιου μου και πρωτοπήγα στην αρχή της σχέσης μου με την πρώην γυναίκα μου, δέκα χρόνια πριν. Συνδέθηκα αμέσως με το νησί.
Η Ικαρία είναι διαφορετική από την υπόλοιπη Ελλάδα. Στα χωριά της, ο χρόνος παραδοσιακά κυλάει αλλιώς. Δεν θα ξεχάσω, όταν πρωτοέφτασα στο νησί: κατά τα μεσάνυχτα καθίσαμε να πιούμε καφέ, και λίγο πριν ξημερώσει σηκωθήκαμε από το καφενείο να πάμε στην ντίσκο που μόλις άνοιγε! Έχει όμορφη και άγρια φυσική ομορφιά, πολύ μεγάλο ορεινό όγκο, βουνίσια χωριά. Φανταστείτε ένα μέρος με τεράστια ιστορία, από την παλαιολιθική εποχή έως τη σύγχρονη, με περίεργη χλωρίδα. Έχει, ας πούμε, φελλόδεντρα, που εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Έχει επίσης απίστευτη θάλασσα, τεράστια πλατάνια…
Ο τουρισμός συνήθως συγκεντρώνεται στο βόρειο κομμάτι του νησιού, αλλά εγώ αγαπώ το νότιο. Το σπίτι του παππού είναι κοντά στην παραλία του Φάρου, εκεί έχω περάσει αξέχαστα, αυτόν τον τόπο αγαπάω. Στον Φάρο παίζουν τα παιδιά, υπάρχουν τα ταβερνάκια, οι παρέες γελάνε και συζητάνε τα απογεύματα, εκεί κάνουμε μπάνιο. Όλο αυτό μοιάζει με «παιδικές διακοπές».
Να παραμένεις δηλαδή σε ένα μέρος, να μη φεύγεις, να μη θέλεις να φύγεις. Και, φυσικά, να μη σε νοιάζουν οι πολυτέλειες. Αυτές είναι οι καλύτερες διακοπές. Μου αρέσει ακριβώς γιατί δεν είναι τόπος τουριστικός, αλλά άγριος, πρωτογενής, λιγότερο καλλωπισμένος. Ενώ το βόρειο κομμάτι, που έχει σαν πρωτεύουσα τον Εύδηλο, έχει υποδομές, το νότιο όχι μόνο δεν προσελκύει ιδιαίτερα τουρίστες, αλλά μάλλον δεν θέλει κιόλας. Είναι ένα μέρος που δεν είναι φτιαγμένο για τουρίστες. Εξάλλου, η Ικαρία είναι ένα πολύ απομακρυσμένο νησί, συνδέεται με την υπόλοιπη Ελλάδα μέσω του Ικάριου, που είναι δύσκολη θάλασσα.
Είναι παράξενο να βλέπεις ένα μέρος στην Ελλάδα να αντιστέκεται στην ανάπτυξη, παραμένοντας ατόφιο και ειλικρινές. Κι αν κάποιος ψάχνει πολυτέλειες και παροχές, δεν θα τις βρει εκεί. Αλλά η Ικαρία είναι ένα όμορφο, περίεργο και πολύ ενδιαφέρον μέρος που το αγαπάς ακριβώς όπως αγαπάς κάτι δικό σου, γνωρίζοντας τα καλά και τα κακά του. Εγώ είμαι πολύ συνδεδεμένος με το νησί. Για το γιο μας διαλέξαμε τα ονόματα Γιώργος- Ίκαρος, δηλαδή ένα κανονικό κι ένα «υψιπετές», συνδεδεμένο με το νησί και τη μυθολογία…
Τα τελευταία δέκα χρόνια που πηγαίνω, νιώθω «μέρος» των κατοίκων. Οι Ικαριώτες αποκαλούν «ξένο» οποιονδήποτε δεν είναι από την Ικαρία – δεν είναι αστείο; Ε, ελπίζω ότι δεν είμαι ξένος για το νησί.
* Ο Κ.Μ. αυτό τον καιρό συμμετέχει στην περιοδεία της παράστασης «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, που ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Φωτό: Ο Κ. Μαρκουλάκης με το γιο του, Γιώργο-Ίκαρο, στην Ικαρία (2009)
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
