Τα Χανιά της Αντιγόνης Λυμπεράκη

Να πω όλη την αλήθεια; Την αληθινή αλήθεια; Να μην κρατήσω τίποτα για δικό μου μυστικό τόπο;

Το αποφάσισα. Θα πω την αλήθεια για δυο λόγους: πρώτον, αξιοπιστία (αν την παραποιήσω δεν θα μπορέσω να ξαναδιαβάσω και να εμπιστευτώ κανένα οδηγό). Και δεύτερον, η αλήθεια με τις ομορφιές της Κρήτης δεν εξαντλείται ποτέ. Πάντα ανακαλύπτεις κι άλλα, κι άλλα, κι ακόμα περισσότερα σημεία, τόπους, δραστηριότητες, ανθρώπους, ιστορίες κ.λπ. Στην Κρήτη ο καθένας και η καθεμία σίγουρα και πάντα ανακαλύπτει τους μυστικούς τόπους των προτιμήσεών του.

Τα δικά μου Χανιά, λοιπόν. Χανιά της πόλης και Χανιά της εξοχής. Των βουνών, των φαραγγιών και των θαλασσών (του βορρά και του νότου), της Δύσης αλλά όχι της Ανατολής, των μακρινών διαδρομών με αυτοκίνητο, αλλά και των ατελείωτων πεζοποριών στις εξοχές αλλά και στις εξερευνήσεις της πόλης... Ο περσινός οδηγός της ATHENS VOICE είχε δίκιο: στην Κρήτη οι εκδρομείς διατρέχουν περισσότερα χιλιόμετρα από όλο τον υπόλοιπο χρόνο μαζί. Κι άλλο ένα μυστικό: η πεζοπορία και το «σοβαρό» περπάτημα κάτω από τον καυτό ήλιο είναι μια αναγκαιότητα που σχετίζεται με την καταπολέμηση των περίσσιων κιλών που κατατρέχουν κάθε ανυποψίαστο επισκέπτη της Κρήτης.

Στην πόλη: η Κεντρική Αγορά, η Δημοτική Πινακοθήκη, το Μουσείο (και το Αρχαιολογικό αλλά και το μικρό Βυζαντινό) είναι σημεία που επισκέπτεσαι ξανά και ξανά. Ψάξτε στο Αρχαιολογικό (στο παλιό μοναστήρι των Φραγκισκανών μοναχών) να δείτε την όμορφη, πολύχρωμη σπασμένη Ταναγραία. Οπωσδήποτε! Κι ακόμα, μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το Μεγάλο Αρσενάλι στο παλιό λιμάνι. Τα άλλα (κι είναι πολλά) θα τα βρείτε μόνοι σας... Σινεμά (θερινό) στον Κήπο και στο Αττικόν.

Για φαγητό: στο Πηγάδι του Τούρκου (στη Σπλάντζια), στον Κάσσεμ (συριακή κουζίνα) και στον Κήπο της Εδέμ (κοντά στον Σταλό).

Για καφέ στο καφενεδάκι δίπλα στην είσοδο του Ναυτικού Μουσείου (για την ωραιότερη, αμφιθεατρική θέα του παλιού λιμανιού), μουσική στο Fagotto, κι απέναντι τα κοσμήματα και τα κεραμικά της Καρμέλας (οπωσδήποτε, super SOS). Και για μία από τις καλύτερες θέσεις με θέα στην πόλη, να πάτε στην Κουκουβάγια (στον Προφήτη Ηλία, δίπλα στους Τάφους των Βενιζέλων). Και –μην το ξεχάσω– ιδιαίτερα το πρωί (αλλά και για κάθε ώρα), η μπουγάτσα του Ιορδάνη. Και η καλύτερη τάρτα λεμόνι της Ανατολικής Μεσογείου (αλλά και ωραία γλυκά γενικώς, ιδιαιτέρως προφιτερόλ) στα Όνειρα Γλυκά. Τέλος, το καλύτερο παγωτό νοτίως του Ναυπλίου βρίσκεται δίπλα στην Τριμάρτυρη, στο ιταλικό παγωτατζίδικο Αrtigiano…

Για να μιλήσω για εκδρομές χρειάζομαι περισσότερο χώρο κι εσείς μεγαλύτερες διακοπές. Να πάτε όμως στη Μηλιά (και να φάτε εκεί οπωσδήποτε), να πάτε στην Πολυρρήνεια (στην Κίσσαμο) και στον Μπάλο για μπάνιο (μη σας τρομάξουν τα 9 χιλιόμετρα κακού χωματόδρομου). Να επισκεφτείτε την Παλιόχωρα, όπου θα πρέπει να κολυμπήσετε στις ανατολικές παραλίες (Γιαλισκάρι) και να φάτε (ναι, πάλι να φάτε, υπερηφάνως) στο χωριό Άνυδροι –στο Σχολείο– (πολύ κοντά στο Γιαλισκάρι) και θα με θυμηθείτε....

Στο Ακρωτήρι, μόλις 20 λεπτά από τα Χανιά, στον Σταυρό στην ανοιχτή (βορεινή) παραλία (με θέα τη σπηλιά που γυρίστηκε ο Ζορμπάς) είναι το καφέ-εστιατόριο Sun Set ή αλλιώς της Μαλίκας – υπέροχο όλες τις ώρες και κυρίως στη δύση...

Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε τους τρόπους που μας βοηθάνε να τρώμε χωρίς τύψεις, περνάω αμέσως στις ομορφότερες πεζοπορίες. Πέρα από τα αυτονόητα (όπως το Φαράγγι της Σαμαριάς), υπάρχουν ακόμα δύο φιλικά προς τον επισκέπτη και ευκολότερα φαράγγια: της Αγίας Ειρήνης (που βγαίνει κοντά στη Σούγια, άλλη μια παραλία-καλλονή) και της Ίμπρου (ή Νίμπρου) στα Σφακιά. Για μένα, όμως, το ομορφότερο είναι το φαράγγι της Αράδαινας... Επίσης, εύκολο κι ευχάριστο είναι το περπάτημα (ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων αποστάσεων Ε4) από το Λουτρό (Σφακίων) προς τον Φοίνικα και τα Μάρμαρα (τέλεια παραλία), που συνδυάζονται και με κολύμπι και (μοιραία και αναπόφευκτα) με καλό φαγητό... Επίσης, πάλι Ε4 είναι η διαδρομή από Αγία Ρουμέλη στο Λουτρό, αλλά και από Αγία Ρουμέλη στον Άγιο Παύλο. Νομίζω πως μία από τις μαγευτικότερες διαδρομές πεζοπορίας με εντυπωσιακά αρχαία στον προορισμό (που θα έχετε τη σπάνια χαρά να απολαύσετε μόνοι σας, για αλλαγή) είναι από τη Σούγια στη Λισσό. Να σημειώσω τη σημασία των σχολιασμένων χαρτών της Ανάβασης (υπάρχουν και σε εκδοχή iphone). Ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά είναι ο οδηγός των Λασηθιωτάκη και Κορνάρου (εκδ. Κριτική 2009): εκτός από το να φροντίζουν να μη χάνεσαι, σου αποκαλύπτουν «κρυμμένα μυστικά» και ανεξάντλητες πληροφορίες. Τέλος, το περπάτημα αποκτάει άλλη γλύκα όταν περπατάς κατά μήκος της κορυφογραμμής, όπως στην περιοχή του Μελή Νταού στα Λευκά Όρη: βλέπεις και το Κρητικό και το Λιβυκό πέλαγος και συνειδητοποιείς πως στην πραγματικότητα η Κρήτη είναι μια στενή λουρίδα γης μέσα σε μια απέραντη θάλασσα.

Θα τελειώσω με το μυστικότερο μυστικό: την Περβολίτσα, στο Ακρωτήρι. Είναι ένα εκκλησάκι, σε ένα κρυφό περιβολάκι δίπλα σε γκρεμό, στη μέση του πουθενά – αρκετά κοντά στο διαβόητο Κουρουπητό, από όπου αχνοφαίνεται ο Ψηλορείτης. Από τόσο μακριά είναι όμορφος, αν και όχι όσο τα Λευκά Όρη...

* Η Α.Λ. είναι καθηγήτρια Οικονομικών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.