Κρήτη: Ο Ηλίας Μαμαλάκης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Διαφέρω λίγο από τον μέσο Έλληνα. Διακοπές για μένα δεν σημαίνει μπανάκι στη θάλασσα, ούτε λιάσιμο στην παραλία. Διακοπές για μένα σημαίνει να τριγυρνάω απαρατήρητος, να πίνω καφεδάκι σε λαϊκά καφενεία, να ψωνίζω στις λαϊκές αγορές, να μιλάω για τις επιδοτήσεις στα πρόβατα, την καινούργια παραγωγή κρασιού που περιμένουμε και εάν με πάρει ο δρόμος και βρεθώ σε παραλία, δεν λέω όχι και στο μπανάκι. Τακτικός προορισμός διακοπών λόγω σοβινιστικής σχέσης είναι η Κρήτη.
Την αγαπώ και με αγαπάει, κυρίως όμως αγαπάω τους ανθρώπους της. Σε κούρασε η διαδρομή και σταματάς για έναν καφέ; Σε 10 λεπτά όλο το καφενείο σε έχει κεράσει. Ο καφές ξεχνιέται και έχουν αρχίσει οι τσικουδιές. Ένα αγγουράκι καθαρίζεται, μια ντοματούλα κόβεται στα τέσσερα και αρχίζει η κουβέντα μέχρι που κοιτάς το ρολόι και δεν μπορείς να καταλάβεις πώς πέρασε η ώρα. Δεν θες να φύγεις, είναι σαν να εγκαταλείπεις τους συγγενείς σου.
Τους συγγενείς που έκανες τις δύο προηγούμενες ώρες. Μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ, αλλά αυτοί σηματοδοτήσανε τις διακοπές σου. Επιτέλους, έφτασα στη θάλασσα. Την παλιά μου αγάπη, το Ελαφονήσι. Όταν είχα πάει το 1972 για πρώτη φορά δεν υπήρχε κανένας, μόνο η μικρή παρέα μου και ο φύλακας της περιοχής, ο Κουκουροβασίλης. Έμαθα ότι έφυγε από τη ζωή εδώ και καιρό, τα παιδιά του ανοίξανε ταβέρνα λίγο πιο πάνω.
Η άμμος στο Ελαφονήσι είναι ροζ, τα βραχάκια είναι σαν νησάκια μέσα στο νερό. Εκατοντάδες ομπρέλες με ποικιλία χρωμάτων και οι λουόμενοι αρκετές εκατοντάδες. Δεν με χαλάει τίποτε απ’ όλα αυτά. Η επέλαση του χρήματος διαφοροποίησε την οπτική στο Ελαφονήσι, η καρδιά του όμως μένει ίδια. Με αναγνωρίζουν και με κερνάνε. Τηγανητή αθερίνα από ένα τροχόσπιτο, γιατί έχει και τέτοια. Η θάλασσα είναι ρηχή, πρέπει να περπατήσεις πολύ για να χώσεις την κορμάρα σου στο νερό. Προτιμώ την εικόνα του 1972.
Τέσσερις εικοσάρηδες και ο Κουκουροβασίλης. Φεύγω.
Το βράδυ τσικουδιές στην παλιά πόλη των Χανίων. Ο Βενετσιάνικος φάρος δεν αναβοσβήνει πια. Ένα χανιώτικο μπουρέκι σβησμένο με ένα κρύο Μαρουβά (κρασί), τα σκεπάζει όλα. Την Κρήτη την αγαπώ όπως και να είναι, χειμώνα-καλοκαίρι, μα πάνω απ’ όλα αγαπώ τον κόσμο της.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
