Η Ανάφη του Τάσου Παυλόπουλου

Ανάφη, σύντομη ιστορία μιας τρελής γαρίδας

Πριν από 25 περίπου χρόνια, ένας άφραγκος νεαρός ζωγράφος με σανδάλια, ένα σακίδιο, ένα σλίπινγκ-μπαγκ και πολλή καλή διάθεση, αποβιβάστηκε στη Σαντορίνη. Στριμώχτηκε σα σαρδέλα σ’ ένα λεωφορείο, έκανε μια βουτιά σε μια πολύβουη παραλία, έφαγε κάτι απαίσια γεμιστά σ’ ένα εστιατόριο που στην κουζίνα του έκαναν πάρτι οι κατσαρίδες και χρυσοπλήρωσε μια μπίρα σε μια καφετέρια για να δει το ηλιοβασίλεμα παρέα με μιλιούνια Γιαπωνέζων.

Το ίδιο βράδυ, φρικαρισμένος και αποφασισμένος, κατέβηκε στο λιμάνι κι έβγαλε εισιτήριο με το πρώτο καράβι που θα αναχωρούσε για οπουδήποτε... Άγρια νύχτα έφτασε, μαζί μ’ άλλους 5-6 περίεργους συνεπιβάτες, σ’ ένα κατασκότεινο βράχο με ένα ερημικό υποτυπώδες λιμάνι, όπου κυκλοφορούσε μόνο μια γκαστρωμένη σκύλα που κούναγε φιλικά την ουρά της, αλλά δεν μπορούσε να δείξει στο νεόφερτο κατά πού πέφτει η κοντινότερη παραλία. Από κάπου ακούγονταν ροκιές. Με οδηγό την ακοή του, ανακάλυψε σ’ ένα στενό με σκαλάκια ένα μυστήριο μια σταλιά μπαράκι που ξενυχτούσε με καμιά δεκαριά χαρούμενους θαμώνες που χόρευαν.

Το (θρυλικό, γιατί δεν υπάρχει πια) όνομα αυτού: Τρελή Γαρίδα! Από κει αρχίζει η Σύγχρονη Ιστορία της Ανάφης! Πήρε ένα ποτό και ρώτησε για το μονοπάτι της παραλίας. «Φίλε, αν δεν έχεις φακό θα χαθείς, περίμενε πρώτα να κλείσουμε και ακολούθησέ μας. Όλοι στην παραλία μένουμε»… Το πρωί τον ξύπνησε ο ήλιος καταμεσής μιας παραλίας με λίγες σκηνές και καμπόσους χύμα. Με την τσίμπλα στο μάτι βούτηξε στη θάλασσα και μόλις γύρισε το πρόσωπό του προς τη στεριά, αντίκρισε τον επίγειο παράδεισο!

Ήταν η πρώτη και ανεξίτηλη εικόνα του πειρατικού τοπίου της Ανάφης… Πώς να περιγράψει σήμερα κάποιος μεσήλικας καλλιτέχνης, που μένει πια απαραιτήτως σε δωμάτιο, το γιατί τότε «δάγκωσε τη λαμαρίνα» με ένα βράχο, τον οποίο επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι; «Χάλια!», λέγαμε πάντα σε όσους θεωρούσαμε «αταίριαστους» και δεν θέλαμε να μπλέκουν στα πόδια μας. Αντισταθήκαμε χρόνια με νύχια και με δόντια: Στείλαμε ομάδα τουριστών που έφτασε νύχτα, με κανό στις πλάτες, στο βουνό!

Σνομπάραμε τις lifestyle παρέες των διαφημιστών, όταν άρχισαν να σκάνε μύτη. Κράξαμε σκαφάτους με Φιλιππινέζες και αθεόφοβους παπάδες που θέλουν να κατασκευάσουν γήπεδα γκολφ! Επίσης, ακροδεξιούς λαπάδες και ψευτοδιανοούμενους φλούφληδες. Μας την έπεσαν μεθυσμένοι μπάτσοι που το έπαιζαν σερίφηδες πυροβολώντας στον αέρα. Βρήκαμε στο νερό τη χαμένη κάλτσα του Σπύρου Βούγια, αλλά ο «πονηρός πολιτευτής» δεν την αναγνώρισε σαν δική του, φόρεσε, ως γνήσιος αγγλοσάξων, τα πέδιλά του με μία κάλτσα (!) κι αναχώρησε… Εμείς, στο τέλος, χάσαμε. Ας πάρουν τη σκυτάλη τώρα οι νεότεροι φυσιολάτρες. Η Ανάφη θα τους ανταμείψει γενναιόδωρα… Κάποτε ήταν ο σωτήριος βράχος για τους Αργοναύτες, εκεί οι Αρχαίοι μας πρόγονοι έχτισαν τα ιερά τους, οι Ρωμαίοι τα πλακόστρωτα μονοπάτια, οι παλιοί Αναφιώτες μαστόροι την εκπάγλου καλλονής Χώρα τους. Εκεί οι πειρατές έβρισκαν ασφαλή καταφύγια και εκεί εξορίζονταν όσοι αγωνίζονταν για την ελευθερία μας… Όσο κι αν οι λιγοστοί και ηρωικοί κάτοικοί της θα επιθυμούσαν να γίνει το νησί τους Φολέγανδρος και τους κατανοώ απόλυτα, επιμένω πως την Ανάφη τη «σώζουν» τα αραιά και κακά δρομολόγια!

Αν και η Χώρα έχει «πειραχτεί» εγκληματικά, το υπόλοιπο νησί ευτυχώς έχει παραμείνει άχτιστο. Θα το περπατήσεις και θα σε αγκαλιάσει ερωτικά. Θα χαρείς τα ομορφότερα νερά της Μεσογείου, ενώ θα αντικρίζεις από παντού το μεγαλύτερο και ψηλότερο μονόλιθο μετά το Γιβραλτάρ, τον επιβλητικό βράχο του Μοναστηριού! Κεντρικό σημείο αναφοράς και «ψυχή» του νησιού το Καφενείο της Μαργαρίτας στο Κλεισίδι, με φοβερή θέα, σέρβις, κουζίνα και περιζήτητα δωμάτια. Ακολουθούν: Στη Χώρα, το Αρμενάκι, η ταβέρνα του Μάρκου, ο οποίος μόλις τελειώνει τα ψησίματα πιάνει το μπουζούκι και μετουσιώνεται σε Βαμβακάρη! Το μπαράκι Αργώ, αρκεί να σας συμπαθήσει ο Κυριάκος, το «δύστροπο» αφεντικό, και τότε θα γίνει χαλί να τον πατήσετε! Η ψαροταβέρνα Άνεμος του ψαρά Κώστα, όπου έχω παρακολουθήσει τις σκορπίνες να «σαλεύουν» το βράδυ (κυριολεκτικά!) πάνω στον πάγο της βιτρίνας του καθόσον τρώω!

Αυτά είναι τα στέκια μου. Θα ανακαλύψετε πολλά ακόμη: η Πόπη στο λιμάνι, η Παπαδιά στον Ρούκουνα, στη Χώρα το Λιοτρίβι, η Αλεξάνδρα, ο Μύλος, ο Γλάρος… Όταν όλα τα μαγαζιά σχολάνε, όσοι αντέχουν ξενυχτάνε στις Μάντρες της Μπέτυς…

Υ.Γ. Στη Μνήμη των «Απόντων»: Κίμωνας, Δέσποινα, Νόνη, Μιχάλης, Αμαλία, Σπύρος, Μελίνα και «Σκαραβαίος».

* Ο Τάσος Παυλόπουλος είναι ζωγράφος.

Φωτό: Στο Καφενείο της Μαργαρίτας.

Από αριστερά προς τα δεξιά.Όρθιοι: Τάκης, Γιώργος, Πόπη, Θοδωρής, Μπέτη, Δημήτρης, Πέτρος

Καθιστοί: Αγγελική, Τάσος, Έλενα, Μπέλλα, Μαργαρίτα, Αθηνά, Κρίστιαν, Ηρώ, Λέρα