Μύκονος: Ο Τζέφρι Σίγκερ γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Ζω στο λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, λιγότερο από ένα μίλι μακριά από το σημείο που γεννήθηκε ο θεός του φωτός, στο μέσο ενός κύκλου νησιών που κάποτε αποτελούσαν τα εμπορικά σταυροδρόμια του αρχαίου κόσμου. Αλλά έχουν περάσει αιώνες από τη γέννηση του Απόλλωνα, δυόμισι χιλιετίες από τις χρυσές μέρες του εμπορίου και 2.000 χρόνια από τότε που αυτό το νησί - καρδιά της κυκλαδίτικης αλυσίδας σβήστηκε από προσώπου γης δεχόμενο τα αντίποινα για την επιλογή του να υποστηρίξει το λάθος προστάτη.
Αυτή είναι η ιστορία της ιερής Δήλου, το δικό μου σπίτι βρίσκεται στο γειτονικό νησί, σχεδόν απαρατήρητο στην αρχαία εποχή. Οι εποχές όμως άλλαξαν. Το ενδιαφέρον των επισκεπτών εστιάζεται πια στο παρόν, σε πράγματα που πολύ αμφιβάλλω αν ένας χρονοταξιδιώτης θα αναγνώριζε 50 με 70 χρόνια πριν. Η Μύκονος είναι πια ένα νέο είδος διεθνούς σταυροδρομίου, αυτό που επιδεικνύει εκθαμβωτικές παραλίες, μεγκα-γιοτ, ιδιωτικά τζετ και το lifestyle που είναι ζωντανό 24/7. Είναι το σέξι αιγαιοπελαγίτικο νησί της Μυκόνου, το πιο δημοφιλές τουριστικά στην Ευρώπη.
Αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις βιώσει το απίστευτο φως του νησιού μου, την απαράμιλλη ομορφιά των ακτών του και την πανταχού παρούσα ενέργεια που θα έκανε περήφανους τους θεούς της Δήλου, η επιλογή μου να ζήσω σε έναν «τουριστικό παράδεισο» πιθανώς σε κάνει να αναρωτιέσαι για την εχεφροσύνη μου ή τουλάχιστον για το γούστο μου. Πίστεψέ με, αν και όλοι αυτοί οι λόγοι θα ήταν απόλυτα πειστικοί, δεν διάλεξα να κάνω τη Μύκονο μόνιμο τόπο διαμονής μου για κάποιον απ’ αυτούς. Το έκανα για κάτι άλλο, απλούστερο: η Μύκονος είναι ένα αυθεντικό μέρος γεμάτο αξιοσημείωτους ανθρώπους.
Ναι, δελεάζει τους τουρίστες με τα φανταχτερά καταστήματά της, τα πολύχρωμα εστιατόρια, τα θορυβώδη μπαρ και τα «αθυρόστομα» clubs, αλλά στην πραγματικότητα οι Μυκονιάτες είναι ένα ζεστό και φιλόξενο είδος που μεγαλώνουν οικογένειες με μεγάλο σεβασμό στις παραδόσεις τους, ενώ παράλληλα παραμένουν ανάμεσα στους πιο καταδεκτικούς και πρόσχαρους ανθρώπους του πλανήτη.
Κάθε μέρα ξυπνάω με ένα πλάνο – να κάνω αυτό που δεν κατάφερα, ενώ το είχα προγραμματίσει, την προηγούμενη μέρα. Ποτέ δεν δουλεύει, όμως. Η ζωή εδώ δεν είναι για να καταστρώνεις σχέδια, αλλά για να δέχεσαι τηλεφωνήματα από ντόπιους φίλους: «Τζέφρι μου, θες να συναντηθούμε σε 5 λεπτά στο τάδε μέρος…». Είτε είναι το λιμάνι για καφέ, μια παραλία για κολύμπι, ένα σκάφος για ψάρεμα, μια εκκλησία ή ένα σπίτι για κάποια οικογενειακή γιορτή, είτε ένα άλλο μέρος για οποιονδήποτε άλλο λόγο, ο σκοπός είναι πάντα ο ίδιος: να με κάνουν μέρος της ζωής τους και να μπουν οι ίδιοι στη δικιά μου. Το γεγονός ότι εγώ υποτίθεται πως έχω γράψιμο δεν γίνεται ποτέ αποδεκτό ως δικαιολογία για να λείπω.
Κι έπειτα είναι κι εκείνες οι στιγμές που κάθομαι στην άκρη της θάλασσας κοιτάζοντας τον απέραντο ορίζοντα ή συλλαμβάνοντας το φως του ήλιου να χορεύει πάνω στα κύματα και συνειδητοποιώ ότι μοιράζομαι αυτές τις εικόνες με ταξιδιώτες χιλιάδων ετών από το παρελθόν, αλλά και με τους αρχαίους θεούς. Κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσες ίδιες σκέψεις με εμένα θα έκαναν σε ανάλογες καταστάσεις.
Τότε είναι που συνειδητοποιώ πόσο ευλογημένος είμαι που βρίσκομαι σε ένα μέρος σαν κανένα άλλο στον κόσμο… και ότι αυτό είναι το σπίτι μου..
* Ο Τζέφρι Σίγκερ είναι συγγραφέας. Έχει γράψει το διεθνές bestseller «Φόνος στη Μύκονο», καθώς επίσης και τα «Μυστήριο στην Αθήνα», «Μυστήριο στην Πάτμο», όλα στις εκδ. Αικατερίνη Λαλαούνη. Γράφει για την Ελλάδα στο murderiseverywhere.blogspot.com και προσωπικό του site είναι το jeffreysiger.com
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
