Η Φολέγανδρος του Γιώργου Βενιέρη

Η Φολέγανδρος δεν είναι παρά ένας βράχος... αλλά ένας ωραίος βράχος...» είναι τα λόγια ενός ντόπιου φίλου, όταν τον είχαν ρωτήσει να πει δυο πράγματα για το νησί. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό του νησιού, απλοί άνθρωποι, απλές σκέψεις, λιτό τοπίο, με τους βράχους του να αλλάζουν χρώμα ανάλογα με την ώρα και το φως της ημέρας.

Θυμάμαι πιτσιρικάς που κάναμε μπάνιο στην πλατεία του νησιού. Όλα τα παιδιά μαζεμένα και ροδοκοκκινισμένα μετά τη θάλασσα γύρω από την κεντρική βρύση – δεν υπήρχε παροχή νερού σε κάθε σπίτι, έτσι οι πέντε κεντρικές βρύσες του νησιού εξυπηρετούσαν όλους τους κατοίκους· ύστερα ύπνος, μετά από καλό φαγητό, με τον ήλιο ακόμα να ταλαιπωρεί το κορμί και τον ήχο του παλιού ψυγείου για νανούρισμα....

Ξυπνήσαμε απότομα και μεγαλώσαμε και ήρθαν τα πρώτα μπαρ, κάτι μεταξύ ρεμπέτικου και πανκ, κάτι τελείως ανεξάρτητο. Εκεί, ακριβώς σε αυτό το νησί, συνάντησε ο Μάρκος ο Συριανός τους Clash και παίξανε μαζί τσαμπούνα και λαούτο πίνοντας ρακόμελο και cuba libre. Φύγανε και οι τουρίστες που κοιμόντουσαν στις εκκλησιές και στις ταράτσες και τους καινούργιους, τους πιο γυαλισμένους, τους βάλανε σε σούπερ δωμάτια με δορυφορική τιβί.

Όσο και να έχω μαγειρέψει τα ματσάτα με τον κόκορα σε πολλά εστιατόρια που δούλευα, πάντα κάτι έλειπε… κάτι δεν μου άρεσε. Μάλλον η θέα από το ταβερνάκι στην απάνω μεριά ή το συναίσθημα του καλοκαιριού – η ελευθερία του πνεύματος και της γεύσης. Όσο και να προσπαθήσω, αυτό το φαΐ δεν μπορώ να το πετύχω όπως είναι στο νησί, απλό και νόστιμο.

Θέλω να πάω στο νησί, θέλω να κάτσω στην «πούντα» και να περιμένω τους πειρατές που έρχονται από το πέλαγος. Θέλω να ανέβω στο μοναστήρι στην Παναγιά πάνω στο καμπαναριό και να πιω το βοριά. Θέλω το φουσκωτό να κοπανάει στα κύματα της «γαϊδάρας» και το φουσκωτό (έτσι λένε το παραδοσιακό ψωμί του νησιού) να με περιμένει το βράδυ στο φούρνο αχνιστό μέχρι να του χτυπήσω την πόρτα μετά το ξενύχτι... Θέλω χορούς και πανηγύρια... θέλω ζωή. Ελάτε!

* Ο Γ.Β. είναι σεφ.