Σέριφος: Η Μαριέττα Φαφούτη γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Ο Χριστός και η Παναγία! Εγώ κάμπινγκ; Πας καλά, μωρέ; Αυτά δεν είναι για μένα». Κάπως έτσι λοιπόν θα ήταν η απάντηση που θα έδινα όλα αυτά τα χρόνια, σε οποιαδήποτε πρόταση μου έκανε κάποιος να πάμε για κάμπινγκ. Όλα αυτά μέχρι πέρσι. Είμαι μόλις ένα μήνα απολυμένη και αποφασισμένη να μην κάνω διακοπές. Ώσπου μία αστεία δοκιμασία που πέφτει στο τραπέζι μια βραδιά στο Γκάζι μάς κάνει να πάρουμε απόφαση μέσα σε 2 λεπτά να πάμε για κάμπινγκ στη Σέριφο. Μέσα σε 15 λεπτά τα 3 άτομα που είχαμε κανονίσει τις διακοπές είχαμε γίνει 15! Ο έλεγχος είχε ήδη χαθεί…
Λίγες μέρες αργότερα έχουμε βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή και φτάνουμε στο όμορφο λιμάνι της Σερίφου. Προορισμός μας το κάμπινγκ Coralli. Μπαίνουμε στο βανάκι του κάμπινγκ, κάνουμε μία διαδρομή 5 λεπτών και φτάνουμε. Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα όλα θα άλλαζαν.
Γράφω αυτή τη στιγμή για μία από τις καλύτερες διακοπές που έχω κάνει. Το κάμπινγκ ήταν (απ’ ό,τι έμαθα μετά) από τα πιο οργανωμένα, καθαρά, φιλόξενα και όμορφα στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκα τα πάντα και πάνω απ’ όλα την απίστευτη αίσθηση τού να βγαίνεις από τη σκηνή, να βουτάς στην πανέμορφη θάλασσα και μετά να αποκοιμιέσαι στην άμμο. Σε όποια παραλία της Σερίφου και αν πήγαμε, ήταν σκέτη μαγεία. Αλλά και στην παραλία έξω από το κάμπινγκ να παραμέναμε μόνο, πάλι για την ίδια μαγεία θα μιλούσα.
Μετά τις πρώτες τρεις μέρες που πέφταμε σαν τις μύγες στην παραλία και μέναμε εκεί μέχρι αργά το απόγευμα, αποφασίσαμε ότι πρέπει να πάψουμε να σερνόμαστε σαν φυτά και να δούμε τι βρίσκεται παραέξω. Έτσι ανακαλύψαμε την κούκλα Χώρα. Αληθινή κούκλα. Με το παραδοσιακό καφενείο του Στράτου, με νοστιμιές που μας έκαναν να ξεχνάμε τη λέξη «σταμάτα», αλλά και το Αερινό μπαράκι σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νησιού.
Σπάνια επιστρέφω στα ίδια μέρη για διακοπές. Όμως, τη Σέριφο την αγάπησα πολύ. Και φέτος θα είμαι πάλι εκεί. Η άτιμη, έχει μία ενέργεια που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Θα περάσω για δυο μερούλες έστω, λοιπόν. Καλού κακού, όμως… λέω να βγάλω εκεί το εισιτήριο επιστροφής.
Υ.Γ. Στο λιμάνι υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο με το όνομα Μέδουσα. Εκλιπαρώ όποιον βρεθεί εκεί να πάρει το λεγόμενο «μπισκοτίνο». Του υπόσχομαι ότι θα αλλάξει η ζωή του.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
5°
