Τήνος

Άπειρες οι ομορφιές του κόσμου. Ο αμφιβληστροειδής και η καρδιά μας παλίμψηστα. Εικοσιτρία χρόνια στην Τήνο και ογδόντα ένα στη ζωή. Αγάπησα και άλλα μέρη και άλλους ανθρώπους πριν καταλήξω εδώ.

Την Τήνο την ανακάλυψα μαζί με κάποιους αγαπημένους φίλους εκείνης της εποχής (1988) που τώρα πια έχουν άλλες αγάπες. Εγώ της έμεινα πιστός. Μόνο που τώρα την αγαπώ γι’ αυτό που είναι και όχι για τη χαρά που μου έδωσε. Αν λυπάμαι για κάτι είναι πως κάποτε όταν εγώ δεν θα είμαι πια, το νησί θα εξακολουθεί να προσφέρει με την ίδια απλοχεριά την ομορφιά του σε άλλα μάτια, σε άλλα σώματα. Ζηλεύω!

Σκέπτομαι τον Dante «Τanto gentille e tanto onesta parre la donna mia quant’ella altrui saluta»... Σκέπτομαι τον Χαλεπά, σκέπτομαι τον Καστοριάδη. Θυμώνω!

Σιγοψιθυρίζω τη γνωστή μαντινάδα «Θα ’θελα να ’ναι άσχημη η αγαπητικιά μου, να μην αρέσει κανενός για να ’ναι όλη δικιά μου».

Φοβάμαι την εκπόρνευση και τα αναπόφευκτα φτιασιδώματα. Η όμορφη νησιωτοπούλα, η σκληραγωγημένη, πήγα να πω μεσαιωνική, που θέλει να γίνει κουνελάκι για το Playboy.

Προσοχή στις ευθύνες μας. Είμαστε όλοι με τον τρόπο μας προαγωγοί. Όχι, όχι! Η Τήνος ακόμη κρατιέται. Αντιστέκεται η φύση της. Ως πότε;

Ξέρω ότι αυτό που πουλάμε, αυτό που είναι το βασικό μας εμπόρευμα για να θρέψουμε τα παιδιά μας και τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς, είναι η φύση μας, το κλίμα μας, το παρελθόν μας και η κουτοπονηριά μας. Όμως πεισμώνω! Όχι λέω, υπάρχουμε κι εμείς, η τέχνη μας, η φιλοσοφική μας σκέψη, η ποίησή μας, η μουσική μας. Γιατί τα περιφρονούμε; Γιατί τα θεωρούμε μη εμπορεύσιμα αγαθά, ψευδή πιστοποιητικά ευγένειας, ανεπαρκείς αποδείξεις ύπαρξης;

Ένας πόλεμος εναντίον κάποιου φανταστικού εχθρού, γιατί άλλος εχθρός έξω από τον εαυτό μας δεν υπάρχει, θα μπορούσε ίσως να μας διασώσει για λίγο.

Καημένη Ελλάδα, καημένοι Έλληνες.

* Ο Κώστας Τσόκλης είναι εικαστικός