Οι αναμνήσεις μου από τη Νάξο είναι κυρίως από τη γιαγιά και τον παππού, το Σκαδό, τη Μουτσούνα, τα πανηγύρια, το «γάδαρο», το σμυρίγλι, τις πεζούλες, το αρσενικό τυρί, το ρακόμελο, την τσαμπούνα. Όλα αυτά στο πέπλο, την ασάφεια και τη γλυκύτητα της ηλικίας. Σαν φοιτητής το σνόμπαρα το νησί... η Πάρος, η Μύκονος, η Ίος, η Σαντορίνη, η Μήλος είχαν άλλες ταχύτητες.
Το ξανασυνάντησα πριν από 6-7 χρόνια, με το περίεργο συναίσθημα της ενοχής και της αυτονόητης ταύτισης. Η καταγωγή (διαβάστε «Το Lexus και η Ελιά»)… Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι τόσο δυνατό αυτό το κάλεσμα, από το νησί και τους ανθρώπους.
Από τον Θέμη, κορυφαίο tax expert, και την καταπληκτική παιδίατρο σύζυγό του Ειρήνη, που μας εξομολογείτο στου Τζίμυ στο Σαγκρί ότι γεννήθηκε στο Σικάγο και γύρισε στην Ελλάδα όχι για να παντρευτεί Έλληνα, ούτε Αξιώτη, αλλά «Φιλωτίτη» (από το χωριό Φιλώτι)! Από τον κ. Προμπονά, με το κίτρο και το τσιπουρόμελο στο λιμάνι, από τον Ερρίκο και την Ανίτα, με το μαγεμένο σπίτι μέσα στο Κάστρο, από την κλασική μουσική το ηλιοβασίλεμα κάτω από την Πορτάρα, από τον Γιάννη Παπαδάκη (η οικογένειά του κάνει ρακοκάζανα 4 γενιές) που μας ετοίμασε ρακιτζό τον Σεπτέμβρη στον Πύργο Μπαζαίου, μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού από το 1600, καταπληκτικά συντηρημένο από τον Μάριο Μπαζαίο, που φιλοξενεί το πολιτιστικό φεστιβάλ του νησιού.
Από την παραλία της Ψιλής Άμμου, όπου πέρυσι σε ένα ονειρικό τοπίο γνωρίσαμε τον κ. Βέλτσο και μας μιλούσε μέσα στο μεσημέρι, στη σκιά της ταβέρνας, με πάθος για τη Γαλλία και τα αρώματα της ζωής του, από την Κατερίνα από το Φιλώτι, συμφοιτήτρια, μουρλή και αγαπημένη φίλη, από την οικογένεια Προμπονά στο ξενοδοχείο Φοίνικες. Από της Απεράθου το χωριό με τους τριακόσιους ποιητές, όπου μια τυχαία Τετάρτη Αυγούστου, πηγαίνοντας στην ταβέρνα του Λευτέρη, στην πλατεία τα νέα παιδιά είχαν οργανώσει ανοιχτό θέατρο, μια μαγεία, τα πιτσιρίκια τρέχανε στο προαύλιο της εκκλησίας. Την ίδια ώρα ο κ. Γλέζος με 3 καθηγήτριες γλωσσολογίας είχε ακροατήριο 250 ανθρώπων με θέμα το γλωσσικό ιδίωμα, τη σχέση του με την Κρήτη, την Ηπειρωτική Ελλάδα, σε ένα επίπεδο που έκανα τρομερή προσπάθεια να παρακολουθήσω… Και αυτά μέσα στον Αύγουστο, σε ένα χωριό στην ορεινή Νάξο, που χρειάζεσαι 1 ώρα με το αυτοκίνητο για να φτάσεις από τη Χώρα…
Από την Εκκλησία της Παναγίας της Δροσιανής, ένα από τα αρχαιότερα βυζαντινά μοναστήρια των Βαλκανίων γνωστό και ως Μοναστήρι της Βροχής, τους αρχαίους Κούρους στο χωριό Μέλανες, και το 3.000 χρόνων σύστημα ύδρευσης που βλέπεις να κατηφορίζει για χιλιόμετρα προς τη Χώρα, το ναό της Δήμητρας, όλα αυτά ιδωμένα μαζί με τον κ. Γιάννη Μαργαρίτη, ξεναγό της ιστορίας και των ανθρώπων του νησιού και παθιασμένο μελετητή (μας υποσχέθηκε ότι θα τις γράψει τις ιστορίες που μας έλεγε).
Από αυτή τη Νάξο καλούμαι, και δεν μπορώ να αντισταθώ.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
