Σπέτσες

ΙΖΟΛΑ ΝΤΙ ΣΠΕΣΙΑ, γεμάτη μπουκαμβίλιες, αμυγδαλιές και ελαιώνες, παλιά αρχοντικά, οικογενειακή ατμόσφαιρα και ένδοξη ιστορία. Καταπράσινο θαλασσινό «προάστιο» της πρωτεύουσας για την αστική τάξη εδώ και πολλές γενιές. Οι Σπέτσες είναι ταυτόχρονα η must απόδραση του τριήμερου για τον ταλαιπωρημένο Αθηναίο, που μπορεί να φτάσει εκεί ανεξαρτήτως καιρού και από ξηρά και από θάλασσα. 

Για μένα είναι οι βουτιές στα γαλαζοπράσινα νερά της Αγ. Παρασκευής, των Αγ. Αναργύρων, της Ζωγεργιάς, της Ξυλοκέριζας. Είναι οι ψαλμωδίες της Ανάστασης στο γυναικείο μοναστήρι των Αγ. Πάντων και η βόλτα με αμαξάκι –μιας και τα αυτοκίνητα απαγορεύονται– από την Ντάπια ως το Παλιό Λιμάνι. Είναι η Αγ. Μαρίνα, η επίσκεψη στην Πιτυούσα, η Σπετσοπούλα.

Είναι η νότα εθνικής υπερηφάνειας για τη δοξασμένη ιστορία του νησιού στον αγώνα του ’21 μέσα από την επίσκεψη στο σπίτι-μουσείο της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Είναι η ζωγράφος Αλταμούρα μέσα από το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη «Ελένη, ή ο Κανένας», ο Κούτσης αλλά και ο Ανάργυρος, που τόσα του χρωστούν οι Σπέτσες για τη διάσημη Αναργύρειο - Κοργιαλένιο Σχολή του αλλά και για τον πράσινο πνεύμονα, το υπέροχο πευκοδάσος που δώρισε στο νησί γλιτώνοντάς το από την πλήρη ανοικοδόμηση.

Είναι η χαρά για την ανακαίνιση του ξενοδοχείου Ποσειδώνιο, με τους φοίνικες και τα τρία διαφορετικά εστιατόριά του που μεταφέρει την Côte d’ Azur της belle époque στην παραλία των Σπετσών. Είναι η γλύκα από τα νόστιμα αμυγδαλωτά που πάντα παίρνω μαζί μου φεύγοντας και το καφεδάκι στα παραδοσιακά καφενεδάκια της Ντάπιας, με τα καΐκια να πηγαινοέρχονται στο λιμάνι. Είναι η συζήτηση στα πηγαδάκια κάθε βράδυ αν θα φάμε φρέσκο ψάρι στον Ταρσανά, κρέας στο Παχνί ή αν θα πάμε στην Κουνουπίτσα στον Πάτραλη ή στο ολοκαίνουργιο Σπύρος & Βασίλης. Αν θα πάμε για ποτό στο Resalto ή αν θα δούμε το ηλιοβασίλεμα στο Μουράγιο, που ακόμα θυμούνται οι παλιοί τον Ζoρζ Μουστακί να τραγουδάει εκεί.

Αλλά είναι και η απορία μου, γιατί αφήνεται στην τύχη του και καταρρέει το σπουδαίο αρχοντικό του Ανάργυρου και τι λύση θα βρεθεί για τα μηχανάκια που οργώνουν με μανία την ησυχία της νύχτας. Αλλά και η ικανοποίηση, που το νησί παλεύει να κρατήσει μια ποιότητα και μια αισθητική που τόσο έχουμε ανάγκη στους καιρούς μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η αγάπη των φίλων μου εκεί, που με κάνουν να νιώθω το νησί τους σπίτι μου.

* Η Τατιάνα Λύγαρη είναι ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και δημιουργός της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου

Σχετικό Άρθρο

Ταξιδια Η Θάσος της ηθοποιού Έφης Γούση

A.V. Guest 27.07.2011, 14:23

«Το Τρένο στο Ρουφ»