Μύκονος

Η δική μου Μύκονος είναι η Μύκονος του καθενός, η Μύκονος όλων μας, χωρίς γούστα, κοσμικές ή διανoουμενίστικες προτιμήσεις.

Την ημέρα είναι αλήθεια πως προτιμώ τις πιο απομακρυσμένες παραλίες. Ευτυχώς δεν έχω πρόβλημα επιλογής, αφού όλες οι παραλίες της είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες. Προτιμώ τις πιο ήσυχες, Κάπαρη, Μερσίνη, Φωκός, Λια, Άγιος Σώστης, γιατί απλά εκεί μπορώ να διαβάζω με την ησυχία μου.

Μετά το μπάνιο φαγητό. Μια παγωμένη μπίρα και μια χωριάτικη, μπορώ να τα βρω παντού, χωρίς αναζητήσεις για ιταλικά gourmet και ψαγμένα κόλπα. Και να ’ναι καλά οι φίλοι μας οι βουτηχτάδες, ο Αρτέμης, ο Ζαννής, η Χρυσούλα, που όλο και κάτι θα χουν βγάλει από τη θάλασσα να μας φιλέψουν.

Το βράδυ εκεί που πάνε όλοι: Caprice, Galleraki, ακόμα και Scandinavian. Kι αν ξεραθώ στον ύπνο μετά το μπάνιο και το φαγητό, βάζω ξυπνητήρι και κατεβαίνω αργά φρεσκός-φρέσκος στο Jackie O.

Η μεγάλη μου αγάπη όμως παραμένει ο Γυαλός. Ό,τι ώρα και να ’χω κοιμηθεί, θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί να κατέβω στα καφενεία του Γυαλού, μαζί με τους Μυκονιάτες, να ακούω να συζητούν με την τραγουδιστή ντοπιολαλιά. Συνήθεια από μικρός που ξημεροβραδιαζόμουνα στο καφενείο του θείου μου, του Γιώργη Κιούκα.

Το όνειρο δίνει το παρών στη Μύκονο 90 μέρες. Τριγυρνάς, από το απόγευμα ως το ξημέρωμα στα σοκάκια της Χώρας, κι αφήνεσαι να σε παρασύρει το πολύχρωμο πλήθος. Κι αν θες να ξεφύγεις λίγο, μπαίνεις στον Κήπο του Μελετόπουλου, στο σημερινό Cine Manto. Περνώντας τη μικρή πόρτα βρίσκεσαι σε έναν άλλο, ονειρικό κόσμο. Χαλαρώνεις πίνοντας ένα ποτό στο πιο δροσερό μέρος της Μυκόνου, χωρίς να σε βρίσκει ο πανταχού παρών βοριάς, και αν θες βλέπεις και μια καλή ταινία που έχεις χάσει το χειμώνα ή πρώτης προβολής του καλοκαιριού.

Και για τους «χτεσινοβραδυνούληδες» που γκρινιάζουν για το νησί, την πολυκοσμία και το χάλασμά του, ας θυμηθούμε μια πρόσφατη ανακοίνωση του Κοινού (Δήμου) των Μυκονίων στις 26 Οκτωβρίου του 1649: «Και να βλέπουσιν πως το νησίν της Μυκόνου είναι χαλασμένο και πάει στο χειρότερο απ’ όλα τα νησιά».

Τη δική μου Μύκονο δεν τη σκιάζει

τίποτα. Είναι αιώνια και ευλογημένη.

* Ο Αντώνης Κιούκας είναι σκηνοθέτης