Μύκονος

Γεννήθηκα στο νησί των ανέμων. Το καταγράφω μόνο για ένα λόγο. Γιατί όταν το ακούω αυτό «το νησί των ανέμων», βγάζω καντήλες. Γεμίζει δηλαδή το σώμα μου φλύκταινες. Μια αηδία τόσο κλισέ όσο και η «γειτονιά των αγγέλων» ή «ο ομφαλός της γης». Η αλήθεια είναι ότι εδώ φυσάει και φυσάει πολύ. Όχι όμως παραπάνω απ’ όσο στην Τήνο ή τη Σύρο, την Τζιά, ούτε κι από τη Δήλο, τη Ρήνεια ή τα Γιούρα. Άρα έχουμε τουλάχιστον επτά νησιά των ανέμων: τα γνωστά Ανεμονήσια της τέως Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Κυκλάδων. Όλα κάτω από την ευλογία του ίδιου Δεσπότη. Αυτό να μη μας διαφεύγει.

Το νησί έχει μια ενέργεια που το κάνει να διαφέρει από τ’ άλλα. Απ’ όλα τ’ αλλά. Έχει εκείνο το κάτι που σε κάνει να φέρεσαι αλλιώς, να του δίνεσαι ολοκληρωτικά, να κάνεις πράγματα που αλλού δεν κάνεις. Κι αυτή η ενέργεια επιδρά σε όλους με τον ίδιο τρόπο… με ενέργεια. Προσωπικά, εκτός από το γεγονός ότι ενεργούμαι κανονικά, δεδομένου ότι όπως είπαμε γεννήθηκα εδώ, τελευταία έχω ανακαλύψει, ή μάλλον με βοήθησαν άλλοι να το ανακαλύψω, ότι η ίδια ενέργεια εκλύεται και στη γειτονική Δήλο. Υπάρχει ένα θέμα με τη νήσο Τραγονήσι, αν και κατά πόσο ανήκει στο αυτό ενεργειακό πεδίο. Ωστόσο μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ποτέ μου εκεί δεν ενεργήθηκα αξιοπρεπώς, δεδομένου ότι ως βραχονησίδα δεν διαθέτει τουαλέτα. Η ενέργεια ωστόσο που υπερίπταται της φήμης της Μυκόνου και κάνει κάποιους να αιτιολογούν συμπεριφορές, ορέξεις και ανορεξίες, είναι που πολλαπλασιάζει τις φλύκταινες στο κορμί μου και επιθυμώ να σας διαβεβαιώσω δεν οφείλονται (το τσέκαρα αυτό) στο γεγονός ότι τρέφομαι συχνά με τηγανητούς κολλησιάνους, τις γνωστές θαλάσσιες «ηλεκτροφόρες» ανεμώνες δηλαδή.  

Η Μύκονος ακολούθησε στην ιστορική της διαδρομή την πορεία της γειτόνισσάς της, της Δήλου. Κανείς δεν την ήθελε αφ’ εαυτής της για τη διαχρονική ομορφιά ή για τον πλούτο της. Κανείς, ώσπου την ανακάλυψαν αρχικά μεν οι θαλασσοπόροι πειρατές του Αιγαίου, δευτερευόντως δε κάποιοι σύγχρονοι νεοέποικοι επενδυτές. Οι πρώτοι την επέλεξαν ως τον τόπο όπου ασκούσαν ένα είδος φιλανθρωπικού μπαζάρ. Υπό καθεστώς ημιελευθερίας αγόραζαν και πουλούσαν ό,τι είχε αξία. Οι δεύτεροι της πήραν ό,τι είχε αξία και το πούλησαν μπιρ παρά! Υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα για τα πρώτα, ενώ για τα δεύτερα βοούν τα μεσημεριανάδικα, τα πρωινάδικα και όλα τα -άδικα στα οποία αρέσκονται τινές των ιθαγενών μόδιστρων τε και αρχόντων νυν και τέως. Φήμες ότι θα έχει το τέλος της Δήλου ελέγχονται για την ανακρίβειά τους. Δεδομένου ότι εδώ, σε σταθερών αξιών αντίκρισμα, βρίσκεται επενδυμένο το Ταμείο της σύγχρονης Αθηναϊκής Συμμαχίας, κανείς δεν είναι πρόθυμος να παίξει ρόλο Μιθριδάτη.

Η Μύκονος είναι ιερό νησί. Και εδώ θα πεις μοιάζει κατά πολύ της Δήλου της κλασικής εποχής. Δεδομένης της ιερότητας, κανείς δεν γεννιέται πια εδώ. Όχι πως απαγορεύεται. Απλά οι ντόπιοι, από σεβασμό στους Θεούς που προστατεύουν το νησί, και στους επί γης εκπροσώπους τους πολιτικάντες, στέλνουν τις γυναίκες τους να γεννήσουν στην πρωτεύουσα. Το 2010 μάλιστα είχαμε την ατυχία να καταγραφεί μία (και μοναδική) γέννηση στο τοπικό Κέντρο Υγείας. Η γέννηση επιτρέπεται μόνο ως ατυχές γεγονός, σε αντίθεση με το θάνατο που συμβαίνει υπό καθεστώς απολύτου ελευθερίας. 52 θάνατοι συνέβησαν μόλις τη χρονιά που πέρασε. Οι κάτοικοι ανήκουν στο είδος εκείνο των Ελλήνων που γεννιούνται δημότες Αμαρουσίου, μετεγγράφονται στον Δήμο Μυκόνου, όπου και φιλοδοξούν να πεθάνουν ως Μυκονιάτες αυξανόμενοι με ταχύτατο ρυθμό. Το 2010 για παράδειγμα είχαμε 261 νέες οικογενειακές μερίδες. Επίσης, για να συμπληρωθεί η εικόνα, είχαμε 112 γάμους –70 θρησκευτικούς και 42 πολιτικούς– και συνολικά 145 πράξεις βαπτίσεων, ονοματοδοσιών, διαζυγίων κ.λπ.

Για να ’μαστε δίκαιοι, όμως, οφείλουμε να μη δίνουμε και πολλή βάση στα στοιχεία, αφού εδώ συμβαίνουν χιλιάδες φλερτ την ημέρα, κάποια μάλιστα καταλήγουν σε σχέση, κάποια σε γάμο. Με την ίδια βεβαιότητα οφείλουμε να καταγράψουμε κάποιες χιλιάδες διαζυγίων τα οποία αν δεν είχαν τη Μύκονο ως αφορμή, την είχαν ως σκηνικό. Γιατί αυτό το νησί το ’χει από πάντα του το χούι να σε παρασύρει του ύψους και του βάθους.

Στα στατιστικά, τουλάχιστον σε κείνα των θανάτων, δεν συμπεριλαμβάνονται τα όσα άπτονται του αστυνομικού δελτίου, ούτε τα τροχαία που καταλήγουν εδώ, ούτε κι εκείνα που το ΕΚΑΒ προλαβαίνει να εναποθέσει σε νοσοκομεία της Αθήνας. Για παράδειγμα, δεν πέθανε ποτέ εδώ πολίτης Αυστραλός με το όνομα Doujon Zammit και κάθε περί του αντιθέτου άποψις είναι υποβολιμαία, κακεντρεχής και ύποπτη.

Η πατρίς ευγνωμονούσα έστησε τρεις προτομές σε άξια τέκνα της: τη Μαντώ Μαυρογένους, τη Μέλπω Αξιώτη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.Μύθοι πάμπολλοι στο σώμα ενός νησιού παραμυθένιου. Μύθοι που στηρίζονται σε αλήθειες ή που γεννήθηκαν για να κρύψουν αλήθειες. Η Μύκονος εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει για τις αντοχές της. Για την ικανότητα που έχει να χωρά όλων μας το παραμύθι. Κάποιοι εδώ έχουν επιλέξει να ζήσουν. Κι είναι φορές που σκέπτομαι πως, σε όσο με αφορά προσωπικά, εγώ εδώ δεν ατύχησα, αλλά επέλεξα να γεννηθώ.

* O Δημήτρης Ρουσουνέλος είναι ιδιοκτήτης της γκαλερί Scala (scala@otenet.gr) και συγγραφέας