Η αφορμή ήταν η φίλη μου η αρχιτέκτων, η Μαρίτα. Μου είπε για το νέο ξενοδοχείο που έφτιαξε στο νησί. Έναν παλιό μύλο που τον μεταμόρφωσαν σε έναν όμορφο ξενώνα. «Πού βρίσκεται η Κίμωλος;» τη ρώτησα τότε…
€ 3 το εισιτήριο Μήλος-Κίμωλος. Ξαναρώτησα την τιμή, για να σιγουρευτώ. Μια φώκια στο λιμάνι Πολλώνια παίζει με τα καταπράσινα νερά της Μήλου σαν οιωνός θετικός για τις μέρες που ακολουθούν. Η Αλίκη μάς περιμένει στο λιμάνι, μας αναγνωρίζει αμέσως, οι επισκέπτες είναι λιγοστοί, πιο πολλοί μοιάζουν να είναι οι τουρίστες της ημέρας. Η σύνδεση με τη Μήλο με τη λεγόμενη «παντόφλα» είναι κάθε δύο ώρες. Μας φορτώνει στο τζιπ και σε 10΄ είμαστε στο νέο Μύλο, στην κορυφή της χώρας, όπου η θέα στο απέραντο γαλάζιο εξοντώνει και την τελευταία αστική νεύρωση που μπορεί κανείς να κουβαλάει ακόμα μαζί του. Κρύος καφές μέχρι να ετοιμαστεί το Απάγγειο, το στρογγυλό δωμάτιο στην κορυφή του Μύλου, σύντομες εξηγήσεις, παραγγελία αυτοκινήτου από Μήλο, ανταλλαγές ιστοριών: «Μου τηλεφώνησε μια κυρία Άντα, κανονίσαμε τα δωμάτια, το έκλεισε όλο, ήταν οι πρώτοι επισκέπτες, δεν μου είπε τίποτα, μέχρι την τελευταία μέρα, ξέρεις θα χρειαστούμε και τα υπόλοιπα δωμάτια για την ασφάλεια του πρωθυπουργού…». Ήταν οι πρώτοι μας επισκέπτες, μόλις είχαμε ανοίξει. Πού θα πάει άραγε φέτος διακοπές ο πρωθυπουργός; Θα πάει;
Η Κίμωλος θυμίζει κάτι από παλιές, παιδικές διακοπές. Ένας τόπος κυκλαδίτικος, που ακόμα δεν έχει μολυνθεί από τον ιό της άπληστης τουριστικής ανάπτυξης. Στην παραλία των άγριων Ελληνικών δεν μπόρεσα να δω τα αρχαία που λένε ότι βρίσκονται στο βυθό και μπορεί να δει κανείς ακόμα και χωρίς μάσκα. Κάναμε, όμως, γυμνοί μπάνιο, μια και είμαστε σχεδόν μόνοι μας σε αυτή την όμορφη παραλία. Στην Αλυκή η υφή της άμμου και τα νερά θυμίζουν διακοπές σε καθαρές, άσπιλες παραλίες της δεκαετίας του ’70. Και οι γεύσεις στο ομώνυμο ταβερνάκι είναι ανάλογες: καθαρή, φρέσκια τροφή. Η παραλία στα Πράσσα είναι τόσο εξωτική και παραδεισένια, που σε συνδυασμό με τη μοναδική κινητή καντίνα, τις μεξικάνικες μπίρες και τις ψάθινες ομπρέλες νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια ήσυχη παραλία της Καραϊβικής. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας Το Κύμα –πάνω στην άμμο, κάτω στο λιμάνι στην Ψάθη– είναι ευγενής με ένα φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο και αδυνατείς να του αρνηθείς να δοκιμάσεις τα λαδένια που σε κερνάει.
Η Χώρα είναι όμορφη και συνεχίζει να ζει κανονικά και το καλοκαίρι. Τα παιδιά παίζουνε στην αυλή του σχολείου, τα ελάχιστα μπαράκια είναι κλειστά το μεσημέρι, τα λουλούδια μοσχοβολούνε στην εκκλησία του Χριστού και οι ηλικιωμένες κυρίες κουτσομπολεύουνε στον ίσκιο της μεγάλης μπουκαμβίλιας. Ο φούρνος Ο Παραδοσιακός έχει ξεπουλήσει και κάποιος φωνάζει τον Μανώλη να ανοίξει το «σούπερ μάρκετ» του να αγοράσουμε κάτι να πιούμε. Οι γάτες είναι νωχελικές και φιλικές και μας οδηγούνε στα χαλάσματα του παλιού κάστρου. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι η ζωή των κατοίκων δεν είναι εποχική. Δεν αλλάζει κάτι κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου.
Δεν πήγα να δω το Σκιάδι, το γεωλογικό φαινόμενο του νησιού, ούτε πήγα στο απέναντι νησί, τον Πολύαιγο. Γενικά, δεν κάνω ποτέ τα must σε ένα ελληνικό νησί. Κάνω τα εντελώς απαραίτητα, τα ελάχιστα, όπως μου υποβάλλει να κάνω το «ελάχιστο, λιτό τοπίο». Ηρεμώ, κολυμπώ, διαβάζω βιβλία που μου λείπουνε το χειμώνα, αισθάνομαι τη σύντροφό μου, περπατώ ξυπόλυτος, τρώω φρέσκο ψάρι και λαχανικά, πίνω λευκό κρασί και ούζο, κοιμάμαι. Αφήνω το χρόνο να περάσει αργά.
Η Κίμωλος είναι ένας τόπος που μένει μέσα σου. Σαν μια κυκλαδίτικη Αρκαδία, ένα Σάνγκρι Λα στο Αιγαίο. Που τις ζόρικες μέρες του χειμώνα το αναπολείς. Λες «θυμάσαι, τι ωραία που ήταν» και σχεδιάζεις να ξαναπάς…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
