Ηλιοκαμένοι surfers, Βρετανοί συνταξιούχοι, ντόπιοι κάθε ηλικίας, σποραδικά ζευγαράκια, Λατίνοι μετανάστες και αμέτρητοι καρναβαλιστές που επιδεικνύουν τις ευφάνταστες στολές τους στους δρόμους και τα σοκάκια (οι τελευταίοι κατά περίσταση αφού η έλευση μας συνέπεσε με το μεγαλύτερο καρναβάλι του χωριού), έπειτα από μισή ώρα διαδρομή, από το αεροδρόμιο, στο νεκρό, ηφαιστιογενές τοπίο της Fuerteventura που θυμίζει κάτι από την έρημο της Nevada, προσεγγίζουμε την οικιστική όαση του Corallejo, πρωτεύουσας της επαρχίας La Oliva αλλά και κέντρου ολόκληρου του νησιού. Έως το βράδυ έχω σχηματίσει ήδη την πρώτη μου εντύπωση για την ατμόσφαιρα και την πληθυσμιακή σύνθεση του, με το καρναβάλι να προσθέτει μια νότα ευχάριστης έκπληξης, στην κατά τα άλλα αναμενόμενη εικόνα που είχα κατά νου ερχόμενος από το αεροδρόμιο: τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, αχανείς χρυσαφένιες αμμουδιές, φτηνές και πρόχειρες κατασκευές προορισμένες να στεγάσουν τους χώρους νυχτερινής διασκέδασης, και δυνατοί άνεμοι που δικαιολογούν και την ονομασία του νησιού.
Η Fuerteventura σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας στον τομέα της αρχιτεκτονικής και του ιδιαίτερου «τοπικού χρώματος», το Corallejo θυμίζει βελτιωμένη έκδοση της Χερσονήσου, το Puerto del Rosario λιλιπούτειο βιομηχανικό λιμάνι και το Moro Jable στα νότια θέρετρο χτισμένο αποκλειστικά για να φιλοξενήσει οικογένειες μέσου εισοδήματος. Ό,τι χάνει σε γραφικότητα ωστόσο το κερδίζει στις παραλίες, εφτά ολόκληρα χιλιόμετρα χρυσαφένιας αμμουδιάς, με την άμμο μεταφερμένη από τη Σαχάρα, ξεκινάνε από το μικρό λιμάνι του Corallejo φτάνοντας μέχρι την είσοδο του και ακόμα παραπέρα, κάθε σημείο της ενδείκνυται για διαφορετικού τύπου παραθεριστές, αλλού οι γυμνιστές, αλλού οι οικογένειες, αλλού οι surfers αλλά στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι. Η καθαρή θάλασσα του Ατλαντικού άλλωστε δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο ενώ το τροπικό κλίμα διατηρεί τη θερμοκρασία της σταθερή όλο το χρόνο.
Αφήνουμε το Corallejo και παίρνουμε το λεωφορείο της γραμμής για το El Cotillo, στη διαδρομή η ίδια απαράλλαχτη μονοτονία του ξερού τοπίου με μερικά πουρνάρια να τη διακόπτουν, στα χωριουδάκια που ξεπροβάλλουν κάθε λίγο κυριαρχούν τα χαμηλά σπίτια ή τα πιο παλιά με τους τοίχους στρωμένους με ασβέστη, με τρόπο ώστε να αφήνει σε διάφορα σημεία να διαφαίνεται η ηφαιστιογενής πέτρα από πίσω σαν ακανόνιστα μπαλώματα, δεν λείπουν ωστόσο και οι νεότερες κατασκευές-εκτρώματα σπαρμένες άναρχα μέσα στον οικιστικό ιστό. Τελικά δεν ήμαστε οι μόνοι που χτίζουμε όπου βρούμε, αναλογίζομαι…
Η είσοδος του El Cotillo, όπου μας αφήνει ο οδηγός με την προειδοποίηση ότι αυτό ήταν το τελευταίο δρομολόγιο για σήμερα δεν αποτελεί τον πιο ευνοϊκό οιωνό, άχρωμα χαμηλά σπίτια από τσιμέντο με ορισμένα από αυτά επενδυμένα με πλαστικά παντζούρια, το κάνουν να μοιάζει με παραμελλημένο χωριό της Ελληνικής υπαίθρου που κάποιος το μετέφερε αυτούσιο στη μέση του Ατλαντικού. Κατηφορίζουμε προς την παραλία με τον ήχο του κύματος για οδηγό και, σαν ευχάριστη όαση, ξεπροβάλλει μπροστά μας μια φωταγωγημένη προβλήτα με τις ψαροταβέρνες και τα σπίτια να κρέμονται από τα βράχια κατεβαίνοντας προς την ακτή. Επιλέγω το, φαινομενικά, λιγότερο «τουριστικό» ταβερνείο και λίγο αργότερα δοκιμάζω μια από τις γευστικότερες Paellia που έχω φάει. Περισσότερο από το φαγητό, με εντυπωσιάζει η ανεπιτήδευτη καλοσύνη του συνομήλικου μου μαγαζάτορα που θα προσφερθεί να μας βρει και ταξί για το δρόμο του γυρισμού.
Από το Corallejo παίρνουμε την άλλη μέρα το καράβι για να περάσουμε απέναντι στο Lanzarote και τον οικισμό Playa Blanca, η αλλαγή παραστάσεων, έστω και αν τα δύο νησιά χωρίζονται από απόσταση λίγων ναυτικών μιλίων, είναι εμφανής πλίνθοι, λίθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι παραχωρούν τη θέση τους σε καλαίσθητα άσπρα νησιώτικά σπίτια, ακόμα και τα υπερπολυτελή γιγάντια ξενοδοχεία είναι ευθυγραμμισμένα με την αρχιτεκτονική του νησιού. Περπατώντας την τακτοποιημένη παραλιακή το βράδυ επικρατεί νεκρική ησυχία, στο τέλος της προκυμαίας μια μαρίνα φιλοξενεί ακριβά κότερα και γιότ αγκυροβολημένα γύρω από ακριβές ψαροταβέρνες και ναυτικούς ομίλους, πίσω στο ξενοδοχείο ο μέσος όρος ηλικίας αγγίζει τα εβδομήντα χρόνια ενώ στο «πιάνο-μπαρ» ένα κακέκτυπο του Έλβις προσπαθεί να ψυχαγωγήσει τους κάθε λογής συνταξιούχους, μερικά ομοιοπαθή νεαρά ζευγαράκια περιφέρονται στο χώρο μάλλον αναλογιζόμενα τι κάνουν εδώ, η απάντηση είναι απλή, η Playa Blanca είναι προορισμένη για πολύ ειδικό τουρισμό...
Δεν συμβαίνει το ίδιο με το Puerto del Carmen που αποφασίζουμε να επισκεφτούμε την επόμενη μέρα, ενώ στη διαδρομή η έκπληξη που είχα δοκιμάσει την προηγούμενη μέρα επαναλαμβάνεται με αποδέκτη αυτή τη φορά το φυσικό τοπίο, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κρανίου τόπο αλλά με ένα εύφορο έδαφος που αφήνει να φυτρώσει κάθε λογής βλάστηση∙ πράσινα λιβάδια, μαργαρίτες, κάκτοι και φοίνικες μας συνοδεύουν στη διαδρομή μαζί με ακανόνιστα κομμάτια κατάμαυρης ηφαιστιογενούς πέτρας που ορθώνονται σχηματίζοντας μικρούς λοφίσκους κατά μήκος του δρόμου. Το Puerto del Carmen είναι εξίσου γραφικό και τακτοποιημένο όσο η Playa Blanca, οι ηλικίες αισθητά μικρότερες και το ξεφάντωμα το βράδυ εγγυημένο με τα λιγοστά μπαρ μπροστά στο λιμάνι να σφύζουν από κόσμο και τους ντόπιους να δίνουν τον τόνο.
Επιστρέφουμε την επόμενη μέρα με το ίδιο πλοίο της γραμμής στη Fuerteventura για την τελευταία διανυκτερευσή μας, προσωπικά προτιμώ το «χυμαδιό» του Corallejo, αυτή την άναρχη αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνουν οι δυνατοί άνεμοι και ανεπιτήδευτη ευγένεια των κατοίκων του. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου η όμορφη υπάλληλος εκπλήσσεται με την καταγωγή μας βλέποντας τις ταυτότητες μας, άλλωστε με τα νησιά του Αιγαίου δίπλα και τη χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει δεν συναντάει κανείς κάθε μέρα Έλληνες τουρίστες εδώ πέρα. Ωστόσο αναγνωρίζω έναν πολύ καλό λόγο για επισκεφτεί κανείς αυτό το άγνωστο σύμπλεγμα νησιών απέναντι από την Αφρική στις υπερβολικά χαμηλές τιμές. Με το δίκλινο τριών αστέρων να κοστίζει Εικοσιπέντε ευρώ την ημέρα και το αδασμολόγητο καθεστώς που ισχύει δύσκολα μπορεί να περάσει κανείς μια εβδομάδα ξέγνοιαστων διακοπών χωρίς την παραμικρή στέρηση μόνο με 300 ευρώ…
Γαστριμαργικές επιλογές
Το γραφικό ιταλικό εστιατόριο της “Pasqualita” στο κέντρο της παλιάς πόλης του Corallejo με παραδοσιακές συνταγές και σπιτικό Τιραμισού, το El Capote με Ανδαλουσιανά Tapas, ενώ στο μικρό λιμανάκι του El Cotillo γευθείτε τοπικές σπεσιαλιτέ στο Café Central μεριμνώντας να προλάβετε το λεωφορείο της επιστροφής…
* *Το βιβλίο του Α. Σ. «Ο Θησαυρός» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ και το «Φλόγες στο Ρετιρέ» από τις εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική. Περισσότερα στο zavulon669.blogspot.com
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
