Διακοπές από την κόλαση (Αναγνώστες)

Καλοκαίρι 2012. Ήμασταν μόλις 3 μήνες ζευγάρι με την σύντροφό μου, είχε έρθει Αύγουστος και δεν είχαμε κλείσει να πάμε διακοπές κάπου.

Ένα φιλικό ζευγάρι, ας τους πούμε Χ και Ψ, μας πρότειναν να τους ακολουθήσουμε στην Κρήτη για λίγες μέρες. Τις μισές μέρες θα μέναμε στο εξοχικό κάποιων γνωστών και τις υπόλοιπες σε camping. Φαινόταν ειδυλλιακό, μιας και το budget μας ήταν μικρό, αλλά πού να ξέραμε τι μας περίμενε...

Ο Χ και ο Ψ θα πήγαιναν λίγες μέρες νωρίτερα από μας, και αφού είχαν αυτοκίνητο τους φορτώσαμε όλη μας την προίκα για το camping για να μην έχουμε extra βάρος εμείς αργότερα.

Η οδύσσεια ξεκινά με το που πατήσαμε το πόδι μας στο καράβι. Δεν υπήρχε ούτε μια πλαστική καρέκλα ελεύθερη για να καθίσουμε, αλλά λέμε οκ, έχουμε παρεό μαζί, θα τη βγάλουμε στο πάτωμα.

Φτάνουμε με το καλό στα Χανιά, όπου μας περίμεναν ο Χ και ο Ψ. Χαρά εμείς που θα πηγαίναμε κατευθείαν σπίτι για να ξεβγάλουμε την αλμύρα από πάνω μας! Αμ, δε! Ο Χ είπε ότι πρέπει να πάμε να δούμε τους τάφους των Βενιζέλων και το φανταστικό ηλιοβασίλεμα.

Χαθήκαμε στο δρόμο για τους τάφους και όταν τελικά τους βρήκαμε, ο ήλιος είχε εξαφανιστεί. Τώρα; Supermarket! Mετά από κάτι ώρες πάμε επιτέλους στο σπίτι, κάναμε ένα ντους, αλλά το μενού δεν είχε ξεκούραση μέσα. Έπρεπε (πάλι κατά τον Χ) να πάμε να δούμε την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων σε κάποια καφετέρια. Τελικά η πρώτη μέρα στη Κρήτη περνάει με εμάς να κοιμόμαστε όρθιοι στις καρέκλες τις καφετέριας.

Το επόμενο πρωί, εκεί που τρώγαμε πρωινό, μας παρουσιάζει ο Χ έναν τεράστιο τουριστικό οδηγό της Κρήτης, από τον οποίο έπρεπε να δούμε τουλάχιστον τα μισά. Μας φορτώνει λοιπόν στο αυτοκίνητο και μας πάει στην Φαλάσαρνα. Μετά το μπάνιο στη θάλασσα όμως έπρεπε να δούμε και την Αρχαία Φαλάσαρνα, και μετά την αρχαιότερη ελιά του κόσμου και το μουσείο ελαιοκαλλιέργειας. Μία λέξη θα σας πω. Κούραση!

Την τρίτη μέρα ήθελε ο Χ να πάμε να δούμε κάτι μοναστήρια του 16ου αιώνα και μετά θα ακολουθούσαμε ένα μονοπάτι το οποίο θα μας έβγαζε σε μια μικρή παραλία. Πάμε στο πρώτο μοναστήρι, στο δεύτερο, στο τρίτο και ξεκινάμε για το μονοπάτι. Το μονοπάτι όμως ήταν μέσα σε ένα τεράστιο φαράγγι με ποταμόπετρες. Μετά από αρκετό περπάτημα προτείναμε να γυρίσουμε πίσω αφού παραλία δεν βρίσκαμε, νερό δεν είχαμε και είχαμε κατακαεί από τον ήλιο. Αλλά όοοοχι! Έπρεπε να την βρούμε την παραλία γιατί «είναι φανταστική και αξίζει τον κόπο». Συνεχίσαμε λοιπόν και έπειτα από μιάμιση ώρα περπάτημα στις πέτρες βρεθήκαμε σε έναν μικρό κόλπο με βράχια, που για να μπεις στη θάλασσα έπρεπε να πηδήξεις από ύψος 3 μέτρων. Νεύρα και κακό εμείς και ο Ψ! Δεν μας άρεσε καθόλου αλλά προκειμένου να δροσιστούμε την κάναμε την βουτιά. Για την επιστροφή ας μην σας πω καλύτερα, φανταστείτε μόνο όλον αυτόν τον δρόμο με ανηφορική κλίση.

Την επόμενη μέρα, ενώ πονούσαν ακόμα τα κοκαλάκια μας από την κούραση, θα πηγαίναμε στο Ρέθυμνο για μικρή βόλτα και μετά στο Ηράκλειο για να πάμε να δούμε την Κνωσό και το ενυδρείο. Ήταν τα μόνα πράγματα που είχαμε ζητήσει εμείς να δούμε. Όλα ωραία και καλά, είδαμε το ενυδρείο, πήγαμε και σε ένα μουσείο με απολιθώματα και ήρθε η ώρα της Κνωσού. Βρε, εδώ Κνωσός, εκεί Κνωσός; Πουθενά η Κνωσός. Είχαμε χαθεί (πάλι) και ο Χ δεν ήθελε με τίποτα να ρωτήσουμε κάποιον. Μετά από αρκετή ώρα είδε ότι δεν τα καταφέρνει μόνος του και αποφάσισε να ρωτήσει. Πηγαίναμε σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση και άντε πάλι πίσω. Την βρήκαμε τελικά αλλά ο Χ και ο Ψ εκείνες τις μέρες ήταν στα χωρίσματα. Οπότε πατάνε και έναν τσακωμό στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και από μια παρέα χωριστήκαμε στα 3.

Όταν τελειώσαμε την περιήγηση μας έπρεπε επιτέλους να πάμε να φάμε. Καθίσαμε σε ένα κεντρικό μαγαζί στο Ηράκλειο, φάγαμε τα θαλασσινά μας και γυρίσαμε αργά το βράδυ πίσω στα Χανιά.

Και κάπου εδώ έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Ξυπνάω εγώ τα χαράματα με συμπτώματα γαστρεντερίτιδας. Το ίδιο και ο Χ αλλά με πιο ήπια συμπτώματα. Πού σε πονεί και που σε σφάζει! Να είσαι μόλις 3 μήνες με την σύντροφο σου και να σου συμβαίνει αυτό μακριά από το σπίτι σου. Η απόλυτη ντροπή.

Μέχρι το πρωί είχα ηρεμήσει, αλλά ήταν η μέρα που έπρεπε να φύγουμε για το camping. Για καλή μου τύχη μπορούσαμε όμως να μείνουμε 1-2 μέρες ακόμα στο σπίτι, πριν έρθουν οι ιδιοκτήτες για τις διακοπές τους.

Όταν έφτασε λοιπόν η μέρα να πάμε στο camping, ο Χ και ο Ψ μας λένε ότι δεν θα έρθουν μαζί μας και ότι θα πάνε σε άλλη περιοχή να κάνουν ελεύθερο camping. Εγκεφαλικό εμείς. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κουβαλήσουμε μόνες μας την προίκα για το camping και τα πράγματα μας και να πάμε στην Παλαιόχωρα με τα ΚΤΕΛ.

Μετά από τεράστια ταλαιπωρία φτάσαμε στο camping, στήσαμε την σκηνή μας, και πήγαμε για μια βουτιά. Λέγαμε ότι τώρα τουλάχιστον θα ηρεμήσουμε μετά από την

κούραση που περάσαμε όλες τις προηγούμενες μέρες και ότι θα χαρούμε λίγο τις πρώτες μας διακοπές σαν ζευγάρι.

Ούτε καν! Τα ξημερώματα ξυπνάει η σύντροφος μου με συμπτώματα γαστρεντερίτιδας. Στο camping. Στο Λιβυκό πέλαγος. Στις 5 το πρωί. Imodium πουθενά. Στις 9 το πρωί βρήκα την υπεύθυνη του camping και μου έδωσε. Βγάλαμε όλη τη μέρα στη σκηνή, με φοβερή ζέστη, πυρετό και μια «γειτόνισσα» να μου λέει να της δώσω γάλα για να περάσει το στομάχι της.

Το επόμενο πρωί ευτυχώς είχαν ηρεμήσει τα συμπτώματα και καταφέραμε να κάνουμε ένα μπάνιο στην θάλασσα σαν άνθρωποι. Την άλλη μέρα τα μαζέψαμε και φύγαμε και από το camping και από την Κρήτη και μπορώ να πω ότι ανυπομονούσαμε κιόλας να γυρίσουμε πίσω.

Με την κοπέλα μου είμαστε ακόμα μαζί αν αναρωτιέστε. Πιστεύουμε ότι αυτή η εμπειρία μας έκανε να δεθούμε ακόμα περισσότερο και να καταλάβουμε ότι θέλουμε και οι 2 τα ίδια πράγματα.

Μετά από όοοολα αυτά που περάσαμε στην Κρήτη λοιπόν, προσωπικά έχω ορκιστεί ότι δεν θα ξαναπατήσω για τα επόμενα 20 χρόνια, μπορεί και ποτέ.

Καλό φθινόπωρο και μια συμβουλή: Να έχετε πάντα Ιmodium μαζί σας. Ποτέ δεν ξέρεις!