Το σκηνικό που θα περιγράψω συνέβη πριν από 15 χρόνια, το 2001, με εμένα 19 χρόνων. Έχει έρθει στην Ελλάδα μια καλή φίλη, η «Μαίρη», στην ηλικία μου, μαζί με την κολλητή της. Μας έχει κανονίσει ο πατέρας μου (πολύ μπροστά), 10 μέρες διακοπές Πάρο και Μύκονο να κάνουμε ζωάρα και να ξεσαλώσουμε. Τι θα μπορούσε να χαλάσει τέτοια κανονισιά;
Φτάνουμε πρώτη μέρα Πάρο, Νάουσα, βρίσκουμε τη δωματιάρα πάνω στο δρόμο δύο λεπτά από το κέντρο και λέμε να αράξουμε λίγο. Πετάγεται ξαφνικά η κολλητή της φίλης μου. «Η Μαίρη πεινάει, πρέπει να πάμε να φάμε». Καλά λέω, πάμε προς παραλία και παίρνουμε κάτι στο χέρι. «Όχι, πεινάει, δεν πάμε πουθενά αν δε φάει». Περιττό να σας πω, καμία κουβέντα από το στόμα της «Μαίρης», μόνο από την κολλητή της. Τρώμε τέλος πάντων σ' ένα καμένο καφέ δίπλα στο δωμάτιο, γιατί έπαιζε τρελή άρνηση για να βρούμε κάτι καλό, και πάμε μπάνιο.
Το ίδιο βράδυ στο δωμάτιο προτείνω να πάμε για ποτάρα. Πετάγεται η κολλητή: «Δεν έχει τίποτα εδώ, η Μαίρη δεν θέλει να περπατά άδικα». Μου γύρισε το κεφάλι. Πρώτον να ακούω το δραγουμάνο να μιλεί αντί για τη φίλη μου και καπάκια να είμαι με δυο άτομα που δεν θέλουν να πάνε ούτε μέχρι τη γωνία να ανακαλύψουν τι υπάρχει. Ε, τα παίρνω κι εγώ στο κρανίο και φεύγω μόνη μου και πάω βόλτα και φυσικά ανακαλύπτω άπειρα μπαράκια, φαγάδικα και απίστευτη νυχτερινή ζωή. Τους στέλνω μήνυμα και σαν το βαρύ ξινό πεπόνι έρχονται μετά από καμιά ώρα και με βρίσκουν.
Την επόμενη μέρα λέμε να πάμε προς την ξακουστή Πούντα Beach να γουστάρουμε. Με το που φτάνουμε και κάνουμε μισή βουτιά, οι φιλενάδες αποφασίζουν να χτυπήσουν τατουάζ. Εκείνη την ώρα. Την πρώτη από τις 10 μέρες διακοπών. Χρυσές τις έκανα να το κάνουν Αθήνα όταν γυρίσουμε ή έστω την τελευταία μέρα, να εξηγώ το πόσο θα χαλάσει τις διακοπές μας, αλλά μάταια... Χτυπάνε λοιπόν και οι δυο από μια βλακεία και φυσικά απαγορεύεται ήλιος και θάλασσα για 20 μέρες. Εμένα φυσικά χεσμ@νη.
Μενουμε λοιπον τις επόμενες 2 μέρες κάνοντας καμιά βόλτα μόνο μέσα στην πόλη, μιας και αμάξι δεν είχαμε και το βράδυ άντε για ένα ποτό στη ζούλα. Να προτείνω βόλτες, μαγαζιά, φαγάδικα συνέχεια και να τρώω άκυρο ΟΛΕΣ τις φόρες. Και όλα αυτά φυσικά σε αποκλειστική συνομιλία με το δραγουμάνο, γιατί η βασίλισσα «Μαίρη» δεν μιλεί με απλούς ανθρώπους σαν και μένα. Μου πέρασε από το μυαλό να γυρίσω Αθήνα αλλά λέω κάτσε, δώσε μια ευκαιρία ακόμα, ίσως αλλάξουν τα πράγματα, ίσως είμαι κι εγώ άδικη, και στην τελική κατά κάποιο τρόπο φιλοξενώ...
Επόμενος σταθμός Μύκονος. Ωραία/άσχημη/μεγάλη/μικρή; Θα σας γελάσω. Πέντε μέρες Μύκονο ούτε ρούπι από το ξενοδοχείο. Κάτσε μην είμαι άδικη, βγήκαμε ένα βράδυ σε ένα κλαμπ για να δείξουν τα καινούργια τατουάζ σε κάνα γκομενάκι, και φυσικά γυρίσαμε το λεπτό που η «Μαίρη» αποφάσισε να φύγουμε. Ευτυχώς που είχε πισίνα και άραζα εκεί, γιατί οι φιλενάδες μου ούτε μέχρι εκεί δεν ήρθαν να μου κάνουν παρέα. Ούτε έτσι χαριστικά για το τρίτο άτομο της παρέας που έχουν χαντακώσει λόγω των επιλογών τους και το έχουν εντελώς γραμμένο.
Για να μην τα πολυλογώ, 10 μέρες ένιωθα την παρουσία μου περιττή. Κόμπο στο λαιμό. Ένιωθα σαν ξεναγός/σύνοδος γκρουπ που δεν έχει καμία επιλογή στο πού και τι θα κάνω στις ίδιες μου τις διακοπές και στην τελική χωρίς καν να παίρνω κάνα φράγκο για τις υπηρεσίες μου. Ακόμα και τώρα κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν σηκώθηκα να γυρίσω Αθήνα και να τις γράψω και εγώ, αντί να χαλώ άδικα τη ζαχαρένια μου, αλλά και τα λεφτά μου. Αλλά έτσι πάει, όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις να δίνεις άκυρα...
Υ.Γ. Περιττό να σας πω ότι έπαθα μια αλλεργία την 4η μέρα και με άπειρη δυσκολία με βοήθησαν να βρω φαρμακείο για να πάρω κάτι... Ούτε καν ιατρική βοήθεια για το υπηρετικό προσωπικό.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
