Διακοπές από την κόλαση (Αναγνώστες)

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011. Η ευτυχία της Παρασκευής φαντάζει χρόνια μακριά.

Αντοχές: Μηδενικές.

Υπομονή: Εξαντλημένη από τον προηγούμενο μήνα.

Κοινωνικότητα: -25.

Πιθανότητες επιβίωσης: Ανύπαρκτες.

Βρισκόμαστε επίσημα στο σημείο που ο οργανισμός χρειάζεται επειγόντως μία τονωτική ένεση Τα ναρκωτικά είναι η πρώτη σκέψη αλλά εν μέσω κρίσης τα λεφτά ούτε για κάνναβη δεν φτάνουν.

Απομόνωση!

Κάπου, μακριά από τον πολιτισμό, υπάρχει ένα εξωτικό μέρος που λέγεται Βραχάτι. Το προσεχές Παρασκευοσαββατοκύριακο, μία ήσυχη βεράντα μόλις λίγα μέτρα από την θάλασσα, θα είναι διαθέσιμη για στιγμές απομόνωσης που θα έκαναν τους μοναχούς του Αγίου Όρους να φαντάζουν Άγγλοι τουρίστες στην Ρόδο. Προφανέστατα η απάντηση στις προσευχές μου.

Η σκέψη και μόνο των τριών αυτών ημερών, μακριά από κάθε γνωστή ανθρώπινη παρουσία, με το τηλέφωνο κλειστό και μόνη παρέα το απέραντο γαλάζιο, με γεμίζει δύναμη και σιγουριά ότι θα καταφέρω να βγάλω την εβδομάδα ζωντανή. Έχω σκεφτεί και σχεδιάσει το κάθε λεπτό.

Έχω την αίσθηση από τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια τη στιγμή που θα ξυπνάω το Σάββατο μόνη, σε ένα σπίτι αποκλειστικά δικό μου. Δεν υπάρχει κανείς να μου μιλήσει, να με ενοχλήσει ούτε καν να με κοιτάξει.

Σηκώνομαι κι ανοίγω πόρτες και παράθυρα. Ακούω τη θάλασσα να μου λέει καλημέρα και κάθομαι στην βεράντα να πιω τον ζεστό μου καφέ. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τι είναι;

Πρέπει να φύγω όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Παρασκευή κατευθείαν μετά τη δουλειά, ετοιμάζω βαλίτσες και φεύγω. Μόλις φτάσω, θα κάνω ένα ζεστό μπάνιο διάρκειας 5 ωρών και μετά θα απολαύσω το βιβλίο μου χαλαρή στο κρεβάτι χουχουλιάζοντας. Η ελαφριά ψύχρα που κάνει αυτή την εποχή θα είναι η καλύτερη πινελιά του υπέροχου αυτού σκηνικού.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Σε λίγες ώρες θα είμαι στον δρόμο για τον παράδεισο. (Τώρα βέβαια, κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο, φαντάζομαι τον Θεό, με όλα τα Χερουβείμ παρέα, να έχουν πιάσει από ένα σύννεφο και να γελάνε δείχοντας με).

Είμαι στην τελική ευθεία για το σπίτι. Με το που κατεβαίνω από το λεωφορείο βλέπω ένα ταξί να περιμένει στη γωνία του δρόμου. Ο οδηγός όρθιος μπροστά στην ανοιχτή πόρτα, έχει γείρει αισθησιακά και με περιμένει (Ναι! Εμένα περιμένει..)

Πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει Θεέ μου; (Θα δεις σε λίγο...)

Διασχίζοντας τον κεντρικό παραλιακό δρόμο μετράω καμιά 30αριά άτομα... συνολικά στα 15 μαγαζιά που υπάρχουν. Χμμμ.. Δεν πτοούμαι! Ούτως ή άλλως δεν ήρθα για dolce vita αλλά για soul searching και απομόνωση. Remember?

Το ταξί στρίβει στο στενό του σπιτιού. Νιώθω την καρδιά μου να σταματάει... Στρίβοντας, προφανώς, εισήλθαμε σε Μαύρη Τρύπα. Μόλις έκανα ένα ταξίδι στον χωροχρόνο και δεν το κατάλαβα. Δεν είμαι πια στο Βραχάτι αλλά σε μια ερημωμένη πόλη στα βάθη της Ανατολής. Πριν ένα μήνα μία φοβερή και τρομερή επιδημία αγνώστου προέλευση και ταυτότητας, ξεκλήρισε όλους τους κατοίκους. Τα σπίτια μυστηριωδώς δεν φαίνονται εγκαταλειμμένα αλλά σφραγισμένα σαν κάποιος να τα έκλεισε για να φυλάξει κάποιο τρομερό μυστικό. Αυτός ο κάποιος, αφού κλειδαμπάρωσε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα της γειτονιάς, έκοψε και την παροχή ρεύματος στην περιοχή. Κοιτάω πίσω σκοτάδι. Κοιτάω δεξιά σκοτάδι. Κοιτάω αριστερά σκοτάδι. Κοιτάω μπροστά και τα μόνα φώτα που βλέπω είναι αυτά του αυτοκινήτου.

- Πού να σ’ αφήσω; ρωτάει ο οδηγός.

- Δεν ξέρω! Δεν βλέπω το σπίτι. Για την ακρίβεια δεν βλέπω ΤΙΠΟΤΑ!

- (Σιωπή)

- ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ... ΤΟ ΒΛΕΠΩ!

Σταματάει το αυτοκίνητο. Βλέπω την καγκελόπορτα και την αναγνωρίζω. Αν αναγνώριζα και το κτίριο πίσω απ’ την πόρτα, θα ήταν ακόμη καλύτερα.

- ΌΧΙ ΌΧΙ ΛΑΘΟΣ. Δεν είναι αυτό το σπίτι.

Το βλέμμα του δηλώνει απορία, λύπηση, δυσφορία και βαριεμάρα. Καθυστερημένη !!! Είμαι σίγουρη ότι αυτό σκεφτόταν...

- Το επόμενο πρέπει να ‘ναι.

Το αυτοκίνητο τσουλάει λίγο πιο μπροστά κι αυτή τη φορά βλέπω το σωστό κτίριο. Η όραση μου συνήθισε στο σκοτάδι και μπορεί να αναγνωρίζει μεγάλα αντικείμενα. Με μια κίνηση-αστραπή ο οδηγός ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω, από φόβο φαντάζομαι, μην αλλάξω πάλι γνώμη για το σημείο της αποβίβασης. Βγάζω τα πράγματα από το αυτοκίντητο και περιμένει να πληρωθεί. Του δίνω τα χρήματα και στρίβει για να φύγει.

- Θα φύγεις;

Είμαι σίγουρη πως αν είχε pepper spray μαζί του, θα το είχα ήδη φάει στα μούτρα. Με υπερπροσπάθεια καταπνίγω την επιθυμία μου να πέσω στο έδαφος και να μαγκωθώ από το πόδι του για να μην φύγει και γυρνάω προς το σπίτι. Ανάμεσα σ’ εμένα και την είσοδο υπάρχουν περίπου 15 μέτρα δρόμου με χαλίκι, σκοτεινού, με δίμετρα φυτά δεξιά κι αριστερά.

Κάποτε αναρωτιόμουν πώς αντιδρά το ανθρώπινο μυαλό όταν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται λίγο πριν το τέλος. Τώρα ξέρω.. Σε κατακλύζει μια στιγμιαία ηρεμία και έλλειψη φόβου. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα κατάφερνα να φτάσω ζωντανή μέχρι την είσοδο, άρα δεν είχα λόγο να αγχώνομαι. Ήξερα πως ανάμεσα στις φυλλωσιές ήταν κάποιο δολοφονικό πλάσμα έτοιμο να με κατασπαράξει.

Αν κοιτούσα λίγο πιο προσεκτικά, θα έβλεπα τα μάτια του να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι και να με κοιτάζουν προσπαθώντας να υπολογίσει πόσες μέρες φαγητού θα εξασφάλιζε, αν με πήγαινε στη φωλιά του... Μήνες, θα το διαβεβαίωνα αν με ρωτούσε!

Μετά την στιγμιαία ηρεμία και έλλειψη φόβου έρχεται ο πανικός. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνω το πρώτο βήμα. Δεν μπορώ να μείνω όλο το βράδυ στην καγκελόπορτα. Φορτωμένη με τις τσάντες ξεκινάω ένα ξέφρενο ταξίδι προς το φως στην άκρη του τούνελ (το φως της εισόδου ήταν αναμμένο). Τρεκλίζοντας από το βάρος και τον πανικό, το μόνο που σκέφτομαι είναι «κάνε γρήγορα και μην πέσεις!».

Φτάνω στην είσοδο και βλέπω την πόρτα ορθάνοιχτη. Τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα έκανα τις παρανοϊκότερες σκέψεις που μπορεί να κάνει ανθρώπινο ον σ’ αυτόν τον χρόνο.

1. Κάποιος μπήκε πριν από 'μένα και τώρα είναι κάπου κρυμμένος και με περιμένει.

2. Όλοι οι κάτοικοι των διαμερισμάτων έφυγαν τρέχοντας για να ξεφύγουν από κάτι τρομερό που τους κυνηγούσε και ο τελευταίος ξέχασε να κλείσει την πόρτα.

3. Εξωγήινες οντότητες έχουν καταλάβει το κτίριο και άφησαν την πόρτα ανοιχτή για να με παραπλανήσουν και να μπω μέσα.

4. Μην μπεις μέσα! Μην μπεις μέσα! Μην μπεις μέσα!

Στα επόμενα 2,5 δευτερόλεπτα είχα μπει, είχα κλείσει την πόρτα και με μία μόνιμη κλίση μπροστά κι αριστερά ανέβηκα τις σκάλες, κινδυνεύοντας σε κάθε σκαλί να χάσω την ισορροπία μου απ’ το βάρος και να φύγω πίσω. Χρειάστηκαν μόλις 2 δευτερόλεπτα για να ξεκλειδώσω την πόρτα του διαμερίσματος και να μπω μέσα..

Τα επόμενα 900 δευτερόλεπτα καθόμουν ακίνητη πίσω από την κλειδωμένη πόρτα και περίμενα να επανέλθει η πίεση μου σε φυσιολογικά επίπεδα. Η καρδιά μου έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να βγει εκτός σώματος αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Ησύχασε, όλα τελείωσαν! Είσαι μέσα στο σπίτι ασφαλής.. ελπίζω!

Είχα αρχίσει να μιλάω στον εαυτό μου. Όχι καλό σημάδι. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω ένα τσιγάρο. Ανοίγω μπαλκονόπορτα, κλείνω μπαλκονόπορτα. Τα πάντα μαύρα. Δεν πειράζει θα το κάνω μέσα. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους για τους οποίους αυτή ήταν μία αντικειμενικά κακή κίνηση. Ο βασικότερος όλων όμως ήταν ότι πρόλαβα να δω όλες τις θέσεις parking της πολυκατοικίας άδειες.

Είμαι μόνη μου στο κτίριο; Είμαι μόνη μου στο κτίριο! Γιατί Ύψιστε; Φταίει τότε που μπήκα στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου με παντελόνι; Ή τότε που δεν ξύπνησα να κοινωνήσω την βαφτιστήρα μου;

Λοιπόν, ας το δούμε ψύχραιμα το όλο θέμα. Η ώρα είναι 11 και δεν μπορώ να φύγω γιατί ήρθα με το τελευταίο δρομολόγιο. Είμαι εγκλωβισμένη εδώ! Οκ! Άναψε όλα τα φώτα, βάλε μουσική και προσπάθησε να χαλαρώσεις. Μουσική! Αυτό είναι..! Πάντα βοηθάει..

Τρέχω στην κουζίνα να βγάλω το laptop απ’ την τσάντα. Θα το βγάλω.. μόλις βρω την τσάντα η οποία δεν είναι στην κουζίνα. Μάλλον θα την άφησα στο κρεβάτι. Βλέπω το κρεβάτι. Δεν έχει καμία τσάντα επάνω. Επίσης όχι καλό σημάδι.... Panic Attack No2

Πού είναι η τσάντα με τον υπολογιστή; Σίγουρα δεν είναι πουθενά στο σπίτι άρα είναι εκτός. Σκέψη βασικότερης μορφής ζωής. Πού εκτός όμως; Την είχα όταν κατέβηκα απ’ το λεωφορείο και όταν μπήκα στο ταξί.

- Καλησπέρα! Είμαι η κοπέλα που κατέβασες πριν 10 λεπτά στην παραλία.

- Έλα.

- Άφησα στο αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, μία τσάντα μ’ έναν υπολογιστή. Μπορείς να μου την φέρεις;

- Οκ! Κατέβα σε 10 στην είσοδο να την πάρεις.

Στην είσοδο; Πάλι;

- Μήπως μπορείς την φέρεις επάνω;

- Όχι! Δεν μπορώ ν’ αφήσω τ’ αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου.

- Εντάξει! Θα σε περιμένω..

Το δρομολόγιο της κόλασης σε επανάληψη. Θ’ αντέξεις άραγε καρδιά μου;

- Καλά βρε! Πού την έβαλες εκεί πίσω; Είσαι τυχερή που δεν πήρα άλλη κούρσα απ’ όταν σ’ άφησα!

Όταν άκουσα την πρόταση «είσαι τυχερή» και σκέφτηκα την μέχρι τώρα βραδιά, μου γεννήθηκε η ανάγκη να του κατεβάσω τα μούτρα, να τον ρίξω κάτω, να αρχίσω να τον κλωτσάω και παράλληλα να τον χτυπάω στο κεφάλι με την τσάντα. (ΑΝΑΣΑ)

- Είσαι πραγματικά τυχερή όμως που δεν πήρα άλλον μετά από σένα.

Εκτός από τυχερή, θα ήμουν και ευτυχής αν μου έδινες την κ@λοτσάντα να ανέβω σπίτι. Έχω να διασχίσω και την Πύλη της Κολάσεως για τρίτη φορά.

- Άσ’ τα να πάνε! Σ’ ευχαριστώ πολύ για την εξυπηρέτηση.

Κάπως φαίνεται να στρώνει το πράγμα. Ίσως χαλαρώσω μετά το μπάνιο. Νύχτα είναι θα περάσει.

Απολογισμός Υπόλοιπης Βραδιάς

Η λάμπα στο μπάνιο καμένη. Η λάμπα στην κρεβατοκάμαρα καμένη. Εκεί που κάποτε ήταν το διπλό κρεβάτι, κείτονταν δύο μονά στρώματα. Το διπλό κρεβάτι διαλυμένο και τα κομμάτια του διάσπαρτα σ’ όλο το σπίτι. Τα δύο μονά κρεβάτια στην θέση τους αλλά χωρίς στρώματα. Κάνω ένα check να δω αν όλοι οι τοίχοι είναι στην θέση τους. Πριν δύο βδομάδες αυτό το σπίτι ήταν κανονικό. Τι μεσολάβησε; Πέρασε ο Κατρίνα απ’ την Κόρινθο; Ήρθαν οι γνωστοί άγνωστοι απ’ το Σύνταγμα;

Η ώρα πήγε αισίως 3. Ως συνήθως θα κοιμηθώ μόλις δω τον ήλιο να βγαίνει. Έχω ακόμα 3-4 ώρες. Θα μπορούσα να βγω στο μπαλκόνι, για το οποίο ταξίδεψα 100 χιλιόμετρα, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μόλις βγω, ο καλός κυριούλης που με περιμένει ανάμεσα στις φυλλωσιές θα αρχίσει να σκαρφαλώνει προς το μέρος μου. Μπορώ κάλλιστα να τον περιμένω στο κρεβάτι μου δεν υπάρχει λόγος να βγω έξω στο κρύο.

Εκεί λίγο πριν τις 4 πήρα την απόφαση! Αντί να περιμένω τον βίαιο θάνατο μου απ’ οτιδήποτε καραδοκεί εκεί έξω, μπορώ να τον προκαλέσω μόνη μου. Ελεγχόμενη αυτοκτονία! Θα διαβάσω το βιβλίο που έφερα μαζί μου. Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται ξαφνικά απ’ το γραφείο του γιατρού της. Ο πατέρας της, ψυχίατρος στο επάγγελμα, επί 4 χρόνια προσπαθεί να την βρει χωρίς αποτέλεσμα. Ένα διήμερο πηγαίνει για απομόνωση στο εξοχικό του. Το βράδυ εμφανίζεται στην πόρτα του μία γυναίκα η οποία του ανακοινώνει ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και πως θέλει να την αναλάβει. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο ν’ αυτοκτονήσω.

Αθόρυβα, διακριτικά κι ανώδυνα. Δεν νομίζω να χρειαστούν πάνω από 10 σελίδες για να πάθω το έμφραγμα. Τουλάχιστον θα ξεκουραστώ!