Θα ήθελα να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία από διακοπές, που για μένα ήταν σαν να βγήκαν κυριολεκτικά από την κόλαση του Δάντη.
Όταν είχε πρωτοξεκινήσει η συγκατοίκηση με τον πρώην σύζυγό μου (ναι, ναι τον παντρεύτηκα κιόλας στη συνέχεια), αποφασίσαμε ‒καθώς διανύαμε και μια πολύ «ροζ» περίοδο στη σχέση μας‒ να οργανώσουμε τις πρώτες μας κοινές καλοκαιρινές διακοπές. Το γενικό πλάνο ήταν ότι δεν θα υπάρχει πλάνο... το οποίο ήταν πολύ οκ, διότι μας ενδιέφερε υποτίθεται να δούμε μέρη μαζί και να χαλαρώσουμε χωρίς άγχος. Έτσι αρχίσαμε το ειδυλλιακό τουρ από το ρομαντικό Ναύπλιο, όπου καταλύσαμε για 3 ημέρες. Κι ενώ αρχικά όλα ήταν καλά, άρχισαν ξαφνικά γκρίνιες για το οικονομικό κομμάτι, γιατί περίμενε κάποια χρήματα που του χρώσταγαν και είχε αναγκαστεί να τραβήξει από τον λογαριασμό του πατέρα του κλπ κλπ. Έμεινα κατάπληκτη γιατί είχαμε κάνει ένα χοντρικό προϋπολογισμό, τον οποίο είχαμε μαζί «εγκρίνει» και με βάση αυτόν προχωρούσαμε.
Του πρότεινα να επιστρέψουμε στο εξοχικό των γονιών μου προκειμένου να μην έχουμε προβλήματα, αλλά θα έβρισκε τη λύση... είπε.
Έτσι λοιπόν συνεχίσαμε την περιπλάνησή μαςστην Πελοπόννησο, χωρίς πρόγραμμα και με δική του πρωτοβουλία και από το Ναύπλιο βρεθήκαμε κατευθείαν και χωρίς ενδιάμεση στάση στην Νεάπολη Λακωνίας, με δικό του διακαή πόθο να πάμε στα Κύθηρα. Επειδή ήταν παραμονές 15Αύγουστου, στα Κύθηρα δεν υπήρχε τίποτα (ξοδέψαμε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο) και επίσης υπήρχε και έλλειψη εισιτηρίων κυρίως για την ημέρα της επιστροφής μας ‒ πράγμα που με άγχωνε ιδιαίτερα διότι δεν είχα απεριόριστη άδεια και ήμουν σε μια νέα δουλεία. Εν μέσω τσακωμού και ψιλοεκβιασμού, περάσαμε στα Κύθηρα χωρίς να έχουμε βρει κατάλυμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ήμασταν στο αυτοκίνητο γύρω στις 5 ώρες, είχαμε οργώσει το νησί, είχαμε ρωτήσει ντόπιους και μη και είχαμε καταλήξει νηστικοί και χωρίς δυνατότητα επιστροφής στην Νεάπολη γύρω στις 12 το βράδυ. Σε ένα από τα ορεινά χωριά του νησιού και σχεδόν κλαίγοντας καταφέραμε να βρούμε μια τρύπα ‒αλλά κυριολεκτικά τρύπα‒ βρωμερή και τρισάθλια, την οποία και χρυσοπληρώσαμε και στη οποία δεν έμενε ούτε τυφλοπόντικας.
Αφού ρημαδοφάγαμε και πήγαμε να κοιμηθούμε (λέμε τώρα), προφανώς από το άγχος αδιαθέτησα κιόλας, με φοβερούς πόνους και με τον πρώην να διατείνεται ότι εγώ φταίω με την άρνηση, την ξεροκεφαλιά και τη μιζέρια μου. Για να μην το μακραίνω καθίσαμε για 3 ημέρες, όπου ο καλός μου έκανε το πρόγραμμά του και τα μπάνια του και αφού μπορέσαμε να βρούμε εισιτήριο για την Νεάπολη, αποφάσισε να φτάσουμε μέχρι την Πάτρα μονοκοπανιά, όπου έμεναν κάποιοι φίλοι του να μας φιλοξενήσουν!
Κάποια στιγμή έλαβαν τέλος οι ονειρικές συντροφικές και τέλειες διακοπές μας και πάνω που είχα μια-δύο μέρες να ηρεμήσω για να επιστρέψω στη δουλειά μου, ήρθε το κερασάκι στην τούρτα: έπαθα από το στρες και την «καλοπέραση» έρπη ζωστήρα, με αποτέλεσμα να είμαι καθηλωμένη στο σπίτι, αφού από τους πόνους ούτε στην δουλειά δεν μπορούσα να πάω, και ολομόναχη διότι ο καλός ήθελε να πάει στο χωριό του!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
20°
