Θα προσπαθήσω να διηγηθώ μια εβδομάδα διακοπών που μου έμειναν αξέχαστες ως οι χειρότερες της ζωής μου.
Ήταν Αύγουστος θυμάμαι. Είχαμε προγραμματίσει διακοπές με την καλύτερη μου φίλη, camping. Επιλογή νησιού τα Κύθηρα.
Ξεκινάμε από Αθήνα οδικώς αφού έχουμε φορτώσει την Άρτα και τα Γιάννενα στο αμάξι. Έχουμε κλείσει ακτοπλοϊκά από Νεάπολη, όπως επίσης και προπληρωμένη θέση για τη σκηνή. Αφού φτάσαμε στη Νεάπολη συνειδητοποιήσαμε πως το καράβι δεν έφευγε στις 19.00 αλλά στις 17.00. Χάσαμε το καράβι και δεν είχε άλλο δρομολόγιο. Αποφασίζουμε, ωστόσο, να πάμε Ελαφόνησο για ένα βράδυ. Το camping γεμάτο, η μόνη διαθέσιμη θέση δίπλα και δυστυχώς έξω από τις αντρικές τουαλέτες. Φυσικά και δεν στήσαμε σκηνή αλλά φύγαμε να πάμε στην πόλη μήπως βρούμε δωμάτιο. Πήγαμε στην πόλη, δωμάτιο δεν υπήρχε, ωστόσο η τύχη μάς χαμογέλασε για λίγο και βρήκαμε μέσω ίντερνετ δωμάτιο στη Νεάπολη.
Η ώρα ήταν 22.15 και το τελευταίο δρομολόγιο ήταν στις 23.00. Το αυτοκίνητο εκεί που το είχαμε παρκάρει, κόλλησε στην άμμο κι έτσι ζήτησα βοήθεια από όλους όσους ήταν εκεί κοντά. Όμως λόγω πολυκοσμίας είχε τριγύρω πάρα πολλά αυτοκίνητα και, ενώ προσπάθησε ένα τζιπ, δεν μπορούσε να μπει ώστε να μας ρυμουλκήσει. Και ο χρόνος να μας πιέζει. Δεν ήξερα ως τότε ότι απλώς βάζεις τα πατάκια του αυτοκινήτου στις ρόδες που έχουν κίνηση, για να βγεις από την άμμο. Να ‘ναι καλά εκείνος ο περαστικός Ιταλός που μας το είπε, αλλιώς ακόμη θα σκάβαμε με τις ρόδες την άμμο και θα σπρώχναμε μήπως βγει το αυτοκίνητο. Μέσα στο χώμα από πάνω ως κάτω, προλάβαμε το καράβι λίγο πριν λύσουν οι ναύτες τα σκοινιά, ικετεύοντάς τους να μας περιμένουν ένα λεπτό με κόρνα, φωνές και αλάρμ.
Φτάσαμε λίγο έξω από την Νεάποληόπου, ενώ στο ίντερνετ έλεγε ότι ήταν δωμάτιο ξενοδοχείου και στο τηλέφωνο μας είπαν ότι έχουν ένα διαθέσιμο, τελικά ήταν ολόκληρο σπίτι που έμεναν άλλοι μέσα. Ωστόσο, μας το παραχώρησαν για εκείνο το βράδυ γιατί το ξενοδοχείο ήταν φουλ, φυσικά επί πληρωμή.
Την επόμενη μέρα πρωί πρωί ξεκινήσαμε ώστε επιτέλους να φτάσουμε στο νησί. Το στήσιμο της σκηνής έπρεπε να το τραβήξω βίντεο· ήταν η πρώτη φορά και για τις δυο μας που θα κάναμε αυτού του είδους διακοπές χωρίς κάποιος ποτέ να μας έχει δείξει πώς στήνουν τη σκηνή. Μας πήρε όλη μέρα. Αφού νύχτωσε και ακόμη οι διακοπές μας δεν έχουν αρχίσει καλά καλά, ο κατά γενικές γραμμές ευγενικός και φιλόξενος ιδιοκτήτης (ή διαχειριστής, δεν ξέρω ακριβώς) του camping φρόντισε να μας ενημερώσει για όλη την κίνηση του χώρου: πόσα άτομα ήρθαν, πόσα έφυγαν και πόσα ακόμη περιμένει να έρθουν. Όπως επίσης και τη χωρητικότητα του βόθρου! Αυτό, να σημειώσω, γινόταν κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο. Προς έκπληξή μας μάθαμε ότι δεν είχε ζεστό νερό για ντουζ παρά μόνο όποιος προλάβει το μεσημέρι που το νερό της δεξαμενής θα ζεσταινόταν από το ν ήλιο. Επιτέλους, και παρά τα όσα είχαμε ζήσει μέχρι τότε, ξαπλώνουμε την τρίτη μέρα πια στην παραλία όπου εμένα μου ήρθε ένα μπαλάκι του τένις στο κεφάλι καρφωτό στο δόξα πατρί και ένας σκύλος προσπάθησε να …(καταλαβαίνετε)… τη φίλη μου!
Ένας «γείτονας» που ήρθε την τέταρτη μέρα και έστησε τη σκηνή του δίπλα μας, είχε ηλεκτρική ρακέτα που κυνηγούσε με αυτή τα μυρμήγκια ‒ μα να μην τελειώνει με τίποτα η μπαταρία! Το χαρακτηριστικό συνεχές «τσακ» της ρακέτας ακόμη ηχεί στα αυτιά μου.
Τέλος, έπρεπε να ξεκινήσουμε μια μέρα νωρίτερα για την επιστροφή καθώς έπιασε μπόρα, η σκηνή δεν ήταν αδιάβροχη και κατέληξε να «βουλιάζει» στον πρώτο κάδο μαζί με τα λασπόνερα. Η αποζημίωσή μας ήταν αυτή η μέρα που από πείσμα πήγαμε και την περάσαμε στην Ελαφόνησο!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
