Ήταν ένας Ιταλός, ένας Γάλλος και ένας Αργεντίνος (παρουσίες Άγγλων, Γερμανών και Ποντίων αγνοούνται), οι οποίοι γνωρίστηκαν πάνω στο πλοίο από Μπάρι για Πάτρα και μιας και δεν είχαν πορεία συγκεκριμένη, αποφάσισαν να πάνε όλοι μαζί στην Ικαρία, όπου βρισκόταν κάποιος φίλος φίλου κλπ. Κανείς δεν πίστευε ότι, εκείνον τον Αύγουστο του 2007, ξεκινούσε μια πολύχρονη φιλία τόσο δυνατή που έμελλε να κουβαλήσει τα ικαριώτικα πανηγύρια στη Σικελία.
Καυτός δεκαπενταύγουστος και η διεθνής ταιριαστή παρέα ξεμπαρκάρει επιτέλους στο λιμάνι του Άγιου Κήρυκου εναποθέτοντας τα ετοιμοπόλεμα μπαγκάζια της στο -ακόμα- τότε πυκνό φαράγγι της Χάλαρης. Ρίχνει μια βουτιά στον ορμίσκο του Να, δυο πιρουνιές μουσακά στο στομάχι κάπου στον Αρμενιστή, και φτάνει η ώρα που τα ωτοστόπ φεύγουν για το νυχτερινό πανηγύρι της Ακαμάτρας. Η γνωστή διονυσιακή ατμόσφαιρα συναρπάζει και φίλοι γλεντάνε ψυχή τε και σώματι, ώσπου το ξημέρωμα τους βρίσκει εξαντλημένους αλλά βαθιά ευδαίμονες. «Αυτό το πανηγύρι ήταν το πρώτο για όλους μέρος και νομίζω ότι σημάδεψε τις ζωές μας για πάντα. Όταν χορεύεις μαζί με πολλούς έναν τόσο έντονο χορό σε συνδυασμό με την ενέργεια του νησιού παράγει μια τεράστια δύναμη. Ήταν ένα ευχάριστο σοκ που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε» διηγείται ο Αργεντίνος Orlando Lopez.
Και κάπως έτσι προκύπτει το “francize” για το “ Panigiri Ikariotiko ” στην Σικελία. To 2014 , είς εκ των τριών, o Filippo Micoletti (Pippo για τους φίλους) οργανώνει το πρώτο Ικαριώτικο Πανηγύρι στην μικρή πόλη Ragusa. Οι μουσικοί είναι κυρίως Ιταλοί, έχουν επισκεφθεί πολλές φορές την Ικαρία για να μάθουν τον ρυθμό και το τέμπο των ντόπιων. Μια εβδομάδα πριν την διοργάνωση, σε συνεννόηση με τα μπαρ της περιοχής η μπάντα κάνει τουρ και γίνονται εργαστήρια που διδάσκονται τα βήματα του περίφημου χορού. Το «Panigiri» αυτό δεν διαφημίζεται, ταξιδεύει από στόμα σε στόμα φίλων. Έρχεται κόσμος από την βόρεια Ιταλία και όχι μόνο. Κάποιοι νομίζουν ότι είναι ένα ετήσιο ελληνικό φεστιβάλ. Λάθος.
Το διαφορετικό νόημα θα το εκλάβουν έτσι και αλλιώς, οπότε οι διοργανωτές μένει να διδάξουν τη λέξη πανηγύρι σωστά, χωρίς να την χαριτωμένη ξενική εκφορά των φθόγγου «γ». Το 2015 το “Panigiri” έλαβε χώρα στις 28/7. Φέτος γίνεται την Παρασκευή 5/8 και ελπίζουν ο χώρος να φτάσει γιατί πέρσι οι κύκλοι του χορού ήταν τόσο μεγάλοι. Προτελευταίος χορός είναι το «Piperi», θυμάται ο Γάλλος Mathieu Lafourcade, που στην Ικαρία τον κάναμε Μαθιό. Ο τελευταίος χορός πάντως χορεύεται με την ανατολή του Ήλιου.
Έτσι για επίλογο, οι τρεις φίλοι, που πλέον ζουν σε διαφορετικές ηπείρους, ταξιδεύουν πάντα μαζί την ιστορία αυτή την ξέρουμε από πρώτο χέρι αλλά ειπώθηκε ξανά ένα βράδυ πριν την αναχώρηση στην Ικαρία με την ελαφρώς απαραίτητη νοσταλγική νότα που έχουν συνήθως τέτοιες ιστορίες.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
