Τετάρτη μεσημέρι στο γραφείο, η ανάγκη για διακοπές στροβιλίζεται στην ατμόσφαιρα και οι συζητήσεις για εφιαλτικές καλοκαιρινές διακοπές δίνουν και παίρνουν μπας και μας κάνουν να ξεχάσουμε την πίκρα της αυγουστιάτικης εργασίας. Προσπαθώντας να αναλογιστώ δικές μου διακοπές βγαλμένες από την κόλαση δυσκολευόμουν μέχρι να καταλήξω πως πράγματι μπορεί και να μην έχω αφήσει κανένα τραγικό ή τραγελαφικό γεγονός να μου χαλάσει τις διακοπές μου, αλλά από εφιαλτικές νύχτες νομίζω πως έχω μια αρκετά κατάλληλη για την περίσταση που με έκανε να περάσω αρκετά εφιαλτικά λεπτά ένα χειμωνιάτικο πρωινό μετά από 6 χρόνια στο αεροδρόμιο του Λονδίνου.
Σπέτσες, μέσα Σεπτεμβρίου, εγώ και οι τρεις 17χρονες τότε κολλητές μου αποχαιρετάμε το καλοκαίρι το τελευταίο σαββατοκύριακο πριν ανοίξουν τα σχολεία το τριήμερο της Αρμάτας. Για όποιον δεν γνωρίζει για την Αρμάτα, πρόκειται για την ετήσια σύναξη των απανταχού 16χρονων και 17χρονων, κυρίως των Βορείων Προαστίων, και φυσικά άλλου κόσμου που προσελκύεται από την αναπαράσταση της πυρπόλησης ομοιώματος της τουρκικής ναυαρχίδας που συνέβη κατά την επανάσταση του 1821.
Έχουμε λοιπόν φτάσει στο νησί και όλα βαίνουν καλώς την πρώτη μας μέρα. Οι σχέσεις μεταξύ μας αρμονικές, εντάσεις μηδέν, η διάθεση στα ύψη και καθώς ήταν από τις πρώτες διακοπές μόνες μας είχαμε θέσει πολύ υψηλά τις προσδοκίες μας για το πρώτο βράδυ. Καθώς νύχτωνε οι συνεχόμενες βόλτες από μπαρ σε μπαρ μας έδιναν όλο και περισσότερη ευφορία και συγχρόνως ζαλάδα. Μετά από έναν αρκετά ικανοποιητικό αριθμό από σφηνάκια αλλά πριν ακόμη ξεκινήσει για τα καλά η βραδιά καθώς ήταν δεν δεν ήταν 1 τη νύχτα, γίνεται «το σκηνικό».
Μετά από 6 χρόνια είναι περίεργο να μην μπορώ να θυμηθώ την αρχή του κακού, μπορεί να φταίει το αλκοόλ που έρρεε μέσα μου, μπορεί και το ότι όλo αυτόν τον καιρό έχω εστιάσει στις συνέπειες και όχι στην αιτία. Για άγνωστους πια λόγους, μέσα στο μεθύσι μας, βρίσκομαι εγώ με μια από τις τότε αλλά και μέχρι σήμερα κολλητές μου να τσακωνόμαστε μες την μέση του κεντρικού παραλιακού δρόμου των Σπετσών. Προφανώς και ο λόγος θα ήταν κάτι το ασήμαντο που στα μεθυσμένα κεφάλια μας τότε έμοιαζε αρκετά σημαντικός για να φτάσουμε σε σημείο να βριζόμαστε και να είμαστε έτοιμες να πιαστούμε μαλλί με μαλλί, μπροστά σε δεκάδες θεατές που πιθανώς γέλαγαν με τα χάλια μας, δεν τους αδικώ καθόλου.
Η συνέχεια του επικού τσακωμού ήταν να πάρω τα μπογαλάκια μου και να προσπαθήσω κάνοντας οχτάρια να φτάσω στο δωμάτιο, αποφασισμένη πως η βραδιά είχε καταστραφεί και με μοναδική λαχτάρα να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Μετά από αρκετή περιπλάνηση στα σπετσιώτικα σοκάκια, καθώς δεν μπορούσα να θυμηθώ που ακριβώς ήταν το δωμάτιο επιτέλους φτάνω, ανεβαίνω με δυσκολία τα σκαλιά για να συνειδητοποιήσω πως το κλειδί το είχε κάποια από τις φίλες μου και εγώ αγνοούσα παντελώς σε ποιο σημείο του νησιού συνέχιζαν το βράδυ τους. Αμέσως μετά έρχεται η καταραμένη στιγμή που συνειδητοποιώ πως το κινητό μου έχει κλείσει από μπαταρία και βρίσκομαι ξαφνικά μόνη μου, μεθυσμένη, σίγουρα κάποια χιλιόμετρα μακριά από το κλειδί του δωματίου, χωρίς μέσο επικοινωνίας με κανέναν και μόλις λίγα μέτρα μακριά από την λύτρωση του κρεβατιού μου. Κάθομαι και περιμένω μια βοήθεια από το υπερπέραν ή τουλάχιστον μια βοήθεια από κάποια από τις αγαπημένες μου φίλες που θα κατάλαβε πως ξαφνικά εξαφανίστηκα ενώ βρισκόμουν σε έξαλλη κατάσταση και θα με αναζητούσε, αλλά όσο η ώρα περνάει καταλαβαίνω πως η βοήθεια αυτή δεν θα 'ρθει. Μου γεννιέται λοιπόν η φαεινή ιδέα να ανοίξω το δωμάτιο με την ταυτότητα μου, όπως πιθανόν να είχα δει στην τηλεόραση. Μεγάλο λάθος. Το αποτέλεσμα: μετά από σίγουρα 4-5 ώρες και ενώ ο ήλιος έχει βγει μεγαλόπρεπα, με βρίσκουν οι τρεις φίλες μου αναμαλλιασμένη, ξαπλωμένη σαν τον Βούδα έξω από το δωμάτιο, με τα πόδια μου να κρέμονται στα σκαλιά και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος με την ταυτότητα μου ξεσκισμένη ανάμεσα τους. Σημειώσατε Ταυτότητα - Καρολίνα: 1-0.
Η συνέχεια δεν έχει καμία σημασία. Όλα μετά από λίγο ξεχάστηκαν μεταξύ μας, μπορεί με λίγα μούτρα την επόμενη μέρα αλλά η σχέση μας αποκαταστάθηκε πλήρως πριν καν γυρίσουμε Αθήνα. Το μόνο που έμεινε είναι η ξεσκισμένη μου ταυτότητα, κάθε φορά που θα την βγάζω από το πορτοφόλι και θα ντρέπομαι να την δώσω να μου θυμίζει πως πρώτον δεν ανοίγουμε κλειδωμένες πόρτες με αυτόν τον τρόπο και δεύτερον να κρατάω κάθε φορά εγώ το κλειδί του δωματίου στις διακοπές.
Και ερχόμαστε τώρα 6 χρόνια μετά να με κάνει το γεγονός αυτό να περάσω κι άλλα εφιαλτικά λεπτά και ενώ βρίσκομαι σε αεροδρόμιο της Αγγλίας. Μόλις έχουμε προσγειωθεί στο Στάνσεντ πριν λίγους μήνες, στο πρώτο μας ταξίδι στο Λονδίνο με τις ίδιες φίλες και μετά από πολύωρη ουρά για να περάσουμε τον έλεγχο έρχεται η σειρά μας. Περνάει η πρώτη, περνάει και η δεύτερη για να φτάσω εγώ στο desk και να περάσω ιερά εξέταση από τον κλασικό Λονδρέζο ελεγκτή, ο οποίος κοιτάζοντας μια την κουρελιασμένη μου ταυτότητα και μια εμένα, (δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό πως η κατάσταση της ταυτότητας μου θα προκαλούσε τόσο έντονα την καχυποψία του αγγλικού συστήματος ασφαλείας) έχει σοβαρές ενστάσεις στο να με αφήσει να περάσω. Μετά από αρκετές διαπεραστικές ματιές στο πρόσωπο μου αλλά και στην ταυτότητα με φακούς και άλλα εργαλεία, καθώς και τις διαβεβαιώσεις μου πως η κατάσταση της οφειλόταν στο πέρασμα των χρόνων με άφησε να περάσω τονίζοντας μου με αυθεντική λονδρέζικη προφορά πως είναι η τελευταία φορά που εισέρχομαι στην Αγγλία με αυτήν.
Συμπέρασμα: πρέπει να ανανεώσω άμεσα την ταυτότητα μου. Ωστόσο θα θελα να μπορούσε να υπήρχε ένας τρόπος να κρατήσω την παλιά μου για να μου θυμίζει εκείνες τις διακοπές στις Σπέτσες και πόσο μικρή ήμουν τότε και να γελάω.
ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕ
Μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας ιστορίες διακοπών από την κόλαση, δείτε τις δημοσιευμένες και κερδίσετε την πιο φάνκι φωτογραφική μηχανή Nikon Coolpix S2900. Στείλτε την ιστορία σας στο newsroom@athensvoice.gr με θέμα «Διακοπές από την κόλαση» μαζί με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο. Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου θα δημοσιεύονται στο site μας οι καλύτερες (αυτές που μας έκαναν να γελάσουμε με τον πόνο σας δηλαδή) κι από αυτές θα επιλεγεί ο νικητής. Συμμετοχές μέχρι 31/8.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσεις τις Διακοπές από την κόλαση #1 της Ελένης Μπεζιριάνογλου.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσεις τις Διακοπές από την κόλαση #2 της Μαριάννας Μαρμαρά.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσεις τις Διακοπές από την κόλαση #3 της Νατάσας Καρυστινού.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
