Ξεκινάμε για διακοπές στη Σαντορίνη, εγώ και 2 φίλες. Ταιριάζουμε πολύ, εύκολοι χαρακτήρες, φίλες από το σχολείο, προοπτικές θαυμάσιες! Συν τοις άλλοις, είναι ήδη εκεί ο αδερφός μου για κάποιο αθλητικό event και θα είχαμε κι άλλη παρέα.
Έχουμε φυσικά κλείσει δωμάτιο, σε καλή περιοχή ώστε να μην θέλουμε και όχημα.
Φτάνουμε και μας οδηγούν στο δωμάτιό μας...
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις χάριν της διασκέδασης, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο!
Στο μπάνιο οι πετσέτες να βρωμάνε τηγανίλα μέχρι λιποθυμίας! Λέμε ας μην ζητήσουμε άλλες, προφανώς ήταν θέμα αποθήκευσης γιατί δεν ήταν βρόμικες. Η ντουζιέρα με σκουριά και η κουρτίνα με μούχλα... Λέμε ας πάει στον άνεμο, εμβολιασμένες για τέτανο είμαστε, θα μαζέψουμε και την κουρτίνα. Βγαίνουμε το βράδυ, διασκεδάζουμε, γυρνάμε ξημερώματα και πέφτουμε ξερές με την προοπτική του πολύωρου ύπνου!
Αμ δε!! 9 το πρωί, μπαμ-μπαμ η πόρτα, ανοίγω ξεμαλλιασμένη και τι να δω;! Ο ιδιοκτήτης να μας λέει να τα μαζέψουμε και να πάμε σε άλλο δωμάτιο γιατί αυτό θα το δώσει σε μια οικογένεια τουριστών, οι οποίοι είναι ήδη έξω από την πόρτα! Μου έρχεται μια παροδική σκοτοδίνη αλλά κρατάω την ψυχραιμία μου. «Κύριε», του λέω ευγενέστατα, «δεν μας ενημερώσατε για τέτοια αλλαγή και μάλιστα τέτοια ώρα». «Δεν γίνεται κάτι άλλο», μου απαντάει με ύφος, «έχω τάξει αυτό το δωμάτιο σ´ αυτούς». Κοπέλες μόνες τώρα, πόσο να μαλώσουμε; Του λέω μόνο: «Αν ήταν άντρες εδώ, θα τόλμαγες»; «Ναι, αλλά δεν είναι», μου λέει...
«Κορίτσια μαζέψτε να φύγουμε, δεν θέλω άλλο δωμάτιο, πάμε αλλού! Ούτε φυσικά θα σου πληρώσουμε τη διανυκτέρευση μες στη βρόμα και με τέτοια ταλαιπωρία»! Κι εκεί, ο κωλόγερος, ο τραμπούκος μας λέει: «Αν δεν με πληρώσετε δεν παίρνετε πίσω τις ταυτότητές σας κι αν θέλετε φωνάξτε την αστυνομία, ξαδέρφια μου είναι»! Μπροστά σε τέτοια πρόκληση μου έρχεται να τον πνίξω, η αδικία με σκοτώνει καθώς και το θράσος του και η σιγουριά του.
Και καταλήγω στη μόνη λύση που μου απέμεινε, που δεν μου αρέσει να εκφοβίζω αλλά του άξιζε του άχρηστου! Λέω: «Εντάξει, θα σας πληρώσουμε, να φωνάξω τον αδερφό μου να μου φέρει λεφτά»... Τηλεφωνώ χωρίς να με ακούσει αυτός και λέω δυο κουβεντούλες στον αδερφό μου.
Σε περίπου 20 λεπτά καταφτάνει μια παρεούλα 4 αγοριών, φουσκωμένων και αγριεμένων (είπα ήδη ότι ήταν εκεί για αθλητικό event ) -τους βλέπει ο ξενοδόχος και τα παίζει! «Τι έγινε ρε φίλε, το παίζεις μάγκας στα κοριτσάκια; Πρώτα δίνεις βρώμικο δωμάτιο, τις πετάς έξω πρωί-πρωί και θες και λεφτά»;
Ξεροκατάπινε ο άλλος: «Ξέρετε, κι εγώ δεν μπορούσα μπλα-μπλα, δεν ήθελα να τις ταλαιπωρήσω, αλλά μπλα-μπλα».
«Λοιπόν, άκου τι θα γίνει, δεν θα πάρεις μία και θα δώσεις τώρα τις ταυτότητες των κοριτσιών. Κανονικά για την κατάσταση έπρεπε να έρθει εδώ η αστυνομία - μιας και όμως είναι ξαδέρφια σου όπως είπες, δίκιο δεν θα βρίσκαμε. Επομένως, τελείωνε χωρίς φασαρία γιατί εγώ και τα παιδιά από δω θα μείνουμε μέρες στο νησί, και καλό θα είναι να μην ξανασυναντηθούμε, ε; Τί λες κι εσύ»;
Απρόθυμα φυσικά μας έδωσε τις ταυτότητες και εξαφανιστήκαμε!
Βρήκαμε ευτυχώς άλλο δωμάτιο, με ευγενέστατους ανθρώπους και περάσαμε θαυμάσια τις υπόλοιπες μέρες μας!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
