Η Λευκάδα κι η Αβάνα!

Είναι νησί, αλλά και δεν είναι, θέλω να πω ήταν παλιά, πριν η Λευκάδα ενωθεί με τη στεριά και η πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη γίνει ένα χαλαρό τετράωρο ταξιδάκι με το αυτοκίνητο. Τότε δηλαδή που περνούσες Καστανιά, Κατάρα, το Άκτιο με πλοίο και έφτανες στο νησί με πλάβες που τις ρυμουλκούσαν με αλυσίδες. Όχι τώρα που τη φτάνεις εύκολα, γρήγορα και... α-θάλασσα, ασφαλτόστρωτα, αααβάδιστα, α, να, μπήκαμε, πανεύκολο! Επτάνησα, ευλογημένα και υμνημένα, Λευκάδα με τα γιοτ και τους Δανούς συνταξιούχους να τη χαίρονται πρώτοι από όλους, έτσι όπως παρκάρουν στη μαρίνα της τα κότερά τους στοκάροντας ήλιο και πρώτες γλυκές μέρες ιαματικού θέρους. Αισθήσεων, σωμάτων, πνεύματος και... πάσης Λευκάδος.

Λευκάδα με τις κοσμολάλητες παραλίες Εγκρεμνοί και Πόρτο Κατσίκι, Άγιος Νικήτας και Κάθισμα, Λευκάδα με τα σαλάμια τα διάσημα και τα λουκάνικα τα ξακουστά, με το σπίτι όπου τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε εδώ στα λιβάδια τρέχοντας και αλαλάζοντας σε συνθήκη ημιπαραφροσύνης ο Άγγελος Σικελιανός μου. Λευκάδα με το Νυδρί και τις ιστορίες για τον Ωνάση, την Τζάκι, τη Χριστίνα, τον Σκορπιό και τον Ρώσο μεγιστάνα απέναντι, μόνο που, σόρι, αυτό το ταξιδιωτικό κομμάτι δεν θέλω να είναι μια από τα ίδια. Γιατί η ομορφιά και το αδιαφιλονίκητο κοσμοπολίτικο στίγμα και πρόσωπο της Λευκάδας, τούτης της ευλογημένης νήσου, -πολλάκις κι όχι… Πολάκης- έχει υμνηθεί. Έχει καταγραφεί, φωτογραφηθεί, έχει σκοράρει στα πιο μεγάλα περιοδικά και site του πλανήτη. Όχι. Το ρεπορτάζ τούτο θέλει να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να σε βάλει πιο μέσα. Στα «ενδότερα» μιας Λευκάδας, που για να τα ζήσεις πρέπει να έχεις ξεναγό τσακάλι, γιο του ανέμου, φίλο καρδιακό που σε περιμένει στην παραλία του Αγίου Ιωάννη. Και σε νουθετεί γλυκά.

«Εδώ θα μείνεις, στην άγρια πλευρά, που ακόμα δεν την τουριστικοποίησε τόσο πολύ η ανάπτυξη και περιμένει τις φυλές των σερφάδων και των kiteάδων να σηκώσουν πανιά και να σμιλέψουν τα άγρια κύματα». Του Γιάννη Πάσχου, του ακριβού ανθρώπου, τις εντολές δεν παρέβην και στο ξενοδοχείο «St. Giovanni», με 45 ευρώ παρακαλώ, σε σουιτάρα θεάρα και με θεάρα καταλύσαμε. Ναι. Πανέμορφη, πουπουλενιοκρεβατούσα και πάμφθηνη για τα κομφόρ και τις ανέσεις που μας χάρισε. Στον Άγιο Ιωάννη.

Κι ύστερα αμοληθήκαμε στο νησί. Σ' ένα τρελό σιρκουί που κυνηγούσε ιστορίες, γεύσεις, ανθρώπους, στέκια, μουσικές, τσίπουρα και διαδρομές σπάνιες. Μη τουριστικές, μα γοητευτικές συνάμα. Συναπαντήματα με μια Λευκάδα που μιας και καλοκαίρι καταφθάνει, σας προκαλώ και προσκαλώ να τις ζήσετε και να τις χαρείτε. Μιας Χώρας και μερικών διαδρομών που πολιτισμός είναι οι άνθρωποι, ντόπιοι αλλά και ντεσπεράντος που εδώ βρήκαν μια γη να στήσουν καταφύγια και στέκια, διηγούμενοι καθημερινά, με όποια «γλώσσα» κατέχει ο καθένας τους την προσωπική του ιστορία, δημιουργικά και ωραία - πολλά λες, πάμε Λυγιά!

Τι μέρος, τι τύπος, τι ψαρόσουπα και τι γεύσεις. «Αυτά που θα σας φτιάξω τα μαγείρεψα στον Σπίλμπεργκ και τον Κάρολο της Αγγλίας μια νύχτα του 2006. Για πρώτα γόνους, χταπόδι ψητό, ψαροσαλάτα, βραστά ζαρζαβατικά από το μποστάνι μου και μετά ψαρόσουπα με ροφό και ούζο ντόπιο από τον Φραγκούλη. Εντάξει;» Μόνο εντάξει; Όρμα, φέρε κι άσε με να σε αποθεώσω, ω Ξούρα, που τα χελιδονάκια τα άφησες μέσα στο μαγαζί να χτίσουν τις φωλιές τους κι ανάθεμα αν σ' όλο το σύμπαν υπάρχει ψαρόσουπα με τέτοια γεύση σαν της δικής σου.

Ναι, είναι μάγος ο τύπος, και σε τούτο το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα μέθεξη γεύσεων συντελέστηκε και ιστορίες πολλές ακούστηκαν, πήρε τα γέλια μας η θάλασσα απέναντι κι ευτυχώς που ούρλιαζαν πιο δυνατά από εμάς η βροχή κι ο άνεμος, αλλιώς θα γινόμασταν βούκινο. Τυπάρα ο Ξούρας, ταξιδεμένος και υδρογειογυρισμένος, ως το Ρίο Ντε Τζανέιρο έφτασαν η χάρη του και τα νιάτα του, μέχρι να επιστρέψει πάλι εδώ, να ανοίξει το «ευαγές» και τις νύχτες, 27 χρόνια τώρα, να μαντεύει τον καιρό καλύτερα και από την κυρία Σούζη. Και η κουζίνα του ποιότητα πρώτη, ψάρια λαχταριστά δέκα νταν, όπως λέγαμε και στα παλιά καράτε. Ελάτε, φίλοι, φέρτε φίλο και το φετινό το θέρος πλοκάμια και αρίδες απλώστε και γλεντήσετε παρέα με τον άνθρωπο αυτό, τις χύτρες, τις κουτάλες και τα σένια του. Γκαραντί απόλαυση και... γεια μας.

Λευκάδα η Ινδονησία του Ιονίου, ως λένε και οι φανατικοί της, καθώς συμπλέγματα από άμμους, στεριές, λιμνοθάλασσες και βράχους συνομολογούν εκτάσεις και εκστατικές νησίδες, όπου όλα μετεωρίζονται και μαρτυρούν ιερότητα της φύσης και του κάλλους. Όμως πριν σε πάω βόλτα στο επόμενο σποτ, να σου υπενθυμίσω πως εδώ γεννήθηκε ο Λευκάδιος Χερν, τούτο το τέκνο που η μυθιστορηματική ζωή του έγινε θέμα βιβλίων και ταινιών, δοξάστηκε αλλά και έγινε αφορμή για να αδελφοποιηθεί η Λευκάδα με την πόλη Shinjuku της Ιαπωνίας.

Χανόμαστε στα στενά της Χώρας. Ψάχνουμε κάπου να αράξουμε. Το βρίσκουμε. Μπαράκι μικρό και κούτσικο, μια σταλιά στο μέγεθος, μα τόσο μεγάλο στο τρατάρισμα γλυκών και στο φτιάξιμο μεθυστικών ντάκιρι. Ναι, ενθουσιάστηκα στο «One Red Dot», με τα γλαστρόνια αλλά και το μπανόφι του, λουσμένο με αρώματα σοκολάτας και μπανάνας, έτσι όπως συνόδευε τα κοκτέιλ μας. Να είναι που η κυρά του είναι Γιαννιώτισσα, άρα μανούλα στη ζαχαροπλαστική, να είναι η διακόσμηση, η καλαισθησία, το υπαιθριακό του σικ, όλα συντελούν στον θαυμασμό. Τσίζκεϊκ και σπανακόπιτες, μοχίτο και πουτίγκες αμυγδάλου με ζαχαρωμένες βιολέτες και τριαντάφυλλα, καφέδες και μαρτίνια με τούρτες λεμονάτες αλλά και λεμονάδες σπιτικές, τραπεζάκια έξω και μια Λευκάδα αστροφωτισμένη πάνω από το κεφάλι σου, να σου στέλνει σήματα, πως η ζωή έτσι πρέπει να βιώνεται το καλοκαίρι. Το ερωτεύτηκα.

Και μετά, έπεσε η ιδέα για τη συνέχεια. Και από το Ιόνιο έπιασα Κούβα σε δέκα βήματα. Μα τον Θεό και τον Κουμπάι Σεκούντο σου λέω!

Ο Ρενέ και η Δέσποινα, η Δέσποινα και ο Ρενέ, εκείνος Κουβανός της διασποράς, μουσικός τεράστιος με την μπάντα του να τον περιμένει στη Ρώμη, εκείνη εξοικειωμένη επίσης με τον κοσμοπολιτισμό, ένεκα Βελγίου, όπου έζησε και φοιτώντας στις καλόγριες έμαθε να παίζει τον πολυπολιτισμό στα δάχτυλα. Οι δυο τους, ναι, έστησαν το καλύτερο λάτιν Καρίμπιαν μπαρ της Μεσογείου, πίστεψέ με. Κι αν όχι έμενα τον υπερενθουσιώδη ταξιδιώτη, πίστεψε το World's Best Bars που έχρισε το Havana cafe Bar ως το πιο «authentic with a capital A, head spinning experience, true Cuban experience» και άλλα τέτοια δοξαστικά. Διονυσιακό, φωτισμένο εξωτικά και παραδείσια, με απίστευτες ποικιλίες από ρούμια εκτός ελληνικού εμπορίου, μελιστάλαχτα, ελιξιριακά και νεκταρούχα, διακοσμημένο με υπέρτατες φωτογραφικές στιγμές από τη μουσική καριέρα του Rene Soler Pedraza που ο ήχος του στην κιθάρα σ' αφήνει άφωνο, το «Havana cafe bar» μού χάρισε μια νύχτα σπάνια, βραδιά σκέτος αντικατοπτρισμός και Βαραδέρο και Σαντιάγκο ντε Κούβα με Λευκάδα γωνία.

Το ένα ρούμι έφερνε το άλλο και η μια σάλσα την άλλη και οι ιστορίες για τον Ry Cooder και τη Σίλια Κρουζ και τον Τίτο Πουέντε μας κράτησαν μέχρι το πρωί. Απίστευτοι τύποι η Δέσποινα κι ο Ρενέ, απίστευτο που στη Λευκάδα ζω ένα τροπικό καλοκαίρι οριτζινάλε, μα έτσι είναι: το «Havana cafe bar» είναι το καλύτερο σποτ ανατολικά του Παρισιού και δυτικά της Κωνσταντινούπολης, νότια του Ελσίνκι και βόρεια των Χανίων. Ευλογημένοι να είστε, φίλοι μου.

Αμμόλοφοι, χαλασμένοι ανεμόμυλοι, ιχθυοκαλλιέργειες, τροχόσπιτα και πανσιόν, μικροί οικισμοί και αέρας ιδανικός για «εξτρεμιστικά» σπορ, παραλία τεράστια για περπάτημα και συλλογισμούς. Βουνό πράσινο και νερά γαλαζοαίματα, πίσω στον Άγιο Ιωάννη, κουλτούρα beach διαφορετική από τις τουριστίκ, που καλές είναι, μα καλό είναι επίσης ο άνθρωπος του ελληνικού καλοκαιριού να φεύγει και λίγο παραπέρα από τα ευκόλως προσφερόμενα. Να επιδιώκει το κάτι παραπάνω, το πιο αγνό κι ακόμα άγριο, αυτό που το κατέχει ακόμα έστω διαφυλάσσοντάς το με νύχια και με κύματα ο Άγιος Ιωάννης. 

Επόμενη μέρα. «Θα σε πάω στης “Γωγώς”, για τσιπουράκια», δίνει όρντινο ο ξεναγός και στο τσακαπίκο πιάνουμε πεζόδρομο. Εδώ που η Λευκάδα ψωνίζει ρούχα και έπιπλα διακόσμησης, κανονική shopping area, διάστικτη από καφέ και είδη εμπορίου, εστιατόρια και μάσκες κατάδυσης, «Γωγώ», φτάσαμε. Μεζεδοπωλείο εκλεκτό και κρασάκι πρώτο. Χαλούμια κολυμπητά σε χυμένες και λιωμένες ντομάτες, ομελέτες φούρνου και ξακουστά λευκαδίτικα λουκάνικα που την «ακούς» από τη μεστή γεύση. Και στους τοίχους κονσέρβες ντοματοχυμών και φυτίνες και τύροι τελεμέδες σε συσκευασίες vintage. Τέσσερα άτομα, 44 ευρώ, για να μη λες πως σε πάω εκεί που θα ξοδέψεις ένα κάρο. Τρόπο και τιπς θέλει η Λευκάδα, αυτά σου δίνω και ζωή σαν πριγκιπική τουρ σου κάνω.

Ξέχασα να σου γράψω περί χρόνου: Παρασκευή στις επτά το απόγευμα ήρθαμε από Θεσσαλονίκη και ως εδώ, σε όλα τούτα που μας συμβαίνουν, ο χρόνος δείχνει Σάββατο βράδυ. Εύκολο νησί, διακτινίζεσαι στα ενδότερα και ξαναεπιστρέφεις στη Χώρα, μπαίνεις, βγαίνεις, βολτάρεις και καλοπερνάς, αλλά το ξαναγράφω: είναι που έχεις ξεναγούς λοκάλια. Έτσι κλείνει αυτή η υπερμεγέθης ταξιδιωτική καρτ ποστάλ, χρήσιμη για όσους θέλουν να γευτούν μιαν άλλη Λευκάδα. Άντε, καλό καλοκαίρι, παιδιά!