Ταξιδεύω στο Λουτράκι της Αριδαίας τακτικά, μιάμιση ώρα δρόμος από τη Θεσσαλονίκη, είναι μια απόδραση που συνδυάζει φύση και ιαματικά θερμοφόρα λουτρά, απίστευτα καλό φαγητό, μιας και η περιοχή φημίζεται για τα κρέατα και τα κρασιά της, μα και σχόλη. Αργία, χαλάρωση, ρεμβασμό και έξοχη ζωή, αποσυμπιεσμένη από τα μπετά και τις κόρνες.
Κάθε φορά που παίρνω την τελευταία στροφή, εκείνη τη βουτηγμένη στα πλατάνια και το οργιαστικό πράσινο, τα κελαρυστά νερά και τη θέα στα φαράγγια και τις απόκρημνες βραχοκορυφές που μοιάζει να φυλάνε το όρος Βόρας, γνωστό περισσότερο και ως Καϊμακτσαλάν, βλέπω τη δεσποτική αύρα και θαυμάζω τον ευγενικό όγκο του ξενώνα «Ροές». Αντανακλά μια υπόσχεση και μιαν αίσθηση ηρεμίας, συνδυασμός μαστόρικης αρχιτεκτονικής και ζεν boutique.
Το περίβλημα, ο κήπος, η θέση του, μια αναπνοή από τις ξακουστές πηγές και καταρράκτες του Πόζαρ, μας έκαναν πάντα να σχολιάζουμε τις «Ροές» δοξαστικά κι ας μη μείναμε ποτέ εκεί. Μέχρι που λίγες μέρες πριν, είπαμε εδώ. Εκεί. Στις «Ροές» για να τσεκάρουμε. Πώς είναι μέσα; Ποιος και γιατί και πόσο όμορφα το εμπνεύστηκε και το κουμαντάρει;
Χίλια βαρουφάκεια ουάου και δέκα χιλιάδες υποκλίσεις, όταν ο Κώστας Σαμαράς, πολιτικός μηχανικός εκ Θεσσαλονίκης, αλλά και ιδιοκτήτης- σχεδιαστής και ψυχή του ξενώνα, μας καλωσορίζει και μας ανοίγει την πόρτα του μίνι παλατιού της «Καμέλιας», ως λέγεται το μικρό διαμέρισμα που ξετυλίγει μπροστά μας τον ορισμό του μούλτι κόμφορτ ησυχαστηρίου, με μια εργονομία, πολυτέλεια, λειτουργικότητα και σπάνια χάρη. Διαμπερές, με βεράντες παντού, κρεβατοκάμαρα υπερθέαμα και λίβινγκ ρουμ, όπου καναπέδες, σεκρετέρ, διαρρύθμιση, δορυφορικές συνδέσεις και διακόσμηση συνομολογούν καταφύγιο ευλογημένο, κατηγορίας «πρέπει να το ζήσεις».
Σε προδιαθέτουν, βέβαια, για την ποιότητα μα και την ποσότητα των υπηρεσιών τούτου του ξενώνα τα αριστεία και τα βραβεία του Booking και του Trivago: βαθμολογία που αγγίζει το άριστα. Βαθμολογία που ο Κώστας Σαμαράς και το προσωπικό του την κατέκτησαν μοχθώντας.
Πολυλογώ, μα έτσι είναι στις «Ροές». Ένα καλοκάγαθα χαρούμενο προσωπικό, ένα ανθρώπινο μα και υψηλής παροχής breakfast σέρβις, που ήταν έτσι όπως το απολαμβάναμε σαν πικνίκ στο δάσος, μιας και τα πλατάνια σχεδόν έγλυφαν τα κρουασάν με τις μαρμελάδες μας. Και τα ποτήρια μας ήταν σαν να γέμιζαν νερό όχι από τις κανάτες, μα από το τσικ του τσικ ρυάκι.
Παράδεισος. Φτιαγμένος από Coco-Mat πούπουλα και τη φυσική ομορφιά του τοπίου, που όσο και να υπερθεματίσω, αν δεν το δεις, αν δεν ταξιδέψεις, αν δεν το νιώσεις, είναι δύσκολο να περιγραφεί επακριβώς. Και μιαν ανάσα, επαναλαμβάνω, ένα λεπτό ακριβώς δρόμος από τις θερμοφόρες πισίνες του Πόζαρ, ξακουστές παντού. Τα υπόλοιπα είναι χρόνος που πέρασε με περισυλλογή και χαλάρωση. Με βιβλία, ταινίες και μουσικές. Είπαμε: ο ορισμός του ησυχαστηρίου και του πολύτιμου χρόνου, όπου σώμα και πνεύμα, αισθήσεις και ζεν ρεκτιφιάρονται, ανανεώνονται και επανακτούν ρώμη και ευεξία.
Μιάμιση ώρα δρόμος από τη Θεσσαλονίκη και έχοντας ταξιδέψει τα τελευταία χρόνια πάνω από είκοσι φορές στην περιοχή της Αριδαίας, μένοντας κατ' επέκταση σε άπειρους ξενώνες, δεν μου είναι δύσκολο να καταλήξω στο ποιος είναι αυτός που μακράν σου προσφέρει την πολυπόθητη long weekend ή εορταστική μυοχαλάρωση. Μάρτυράς μου οι φωτογραφίες που έβγαλα για να τεκμηριωθεί το παραμύθι και να αποκτήσουν τα όνειρα ταυτότητα, περίβλημα και κάδρο. Enjoy!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
7°
