Ουρανός, θάλασσα, ορίζοντας, άνεμος, ακτογραμμή και όλων των ειδών οι καιρικές συνθήκες, σκέψεις αλλά και συναισθήματα. Αυτά ήταν τα βασικά συστατικά του περίπλου της Εύβοιας με το μαγικό πλωτό μέσο, που ονομάζεται καγιάκ.
Όταν γνώρισα το θαλάσσιο καγιάκ, προερχόμενος από την, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ενασχόληση με την κωπηλασία, ένιωσα μέσα μου κάτι διαφορετικό, πλήρες και συνολικό για τα δεδομένα μου. Ήδη, μετά από τις πρώτες μου βόλτες και τη μοναδική αίσθηση τού να επιπλέεις με αυτό, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αποτελεί μια κατ’ εξοχήν ομαδική δραστηριότητα, κατάλληλη για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, που έχει να προσφέρει στιγμές χαράς και ευχάριστες αναμνήσεις.
Παράλληλα όμως δεν μπόρεσα να μείνω αδιάφορος μπροστά σε κατορθώματα Ελλήνων και ξένων σε μοναχικές αποστολές, που ξεπερνούσαν τη μέχρι τότε φαντασία μου για τα ανθρώπινα όρια και δυνατότητες. Τα πλέον εντυπωσιακά επιτεύγματα είναι ίσως οι ακραίες αποστολές της Freya Hoffmeister που πραγματοποίησε, μεταξύ άλλων, τον περίπλου της Αυστραλίας πριν υλοποιήσει τον, ασύλληπτο για τα ανθρώπινα δεδομένα, μοναχικό περίπλου της Λατινικής Αμερικής. Εντυπωσιασμένος από αυτές τις μοναδικές εμπειρίες, μου γεννήθηκε η ιδέα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα σόλο ταξίδι με καγιάκ.
Κριτήρια και Προετοιμασίες
Η χώρα μας αποτελεί παράδεισο για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα καθώς έχει να προσφέρει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής μοναδικής ομορφιάς, ενώ οι καιρικές συνθήκες επιτρέπουν την ενασχόληση με το καγιάκ καθ’όλη τη διάρκεια του έτους.
Η Εύβοια, γνωστή για την ομορφιά της, μου κίνησε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον. Διαθέτει γεωμορφολογικά πολύ ενδιαφέρουσα ακτογραμμή και, λόγω του προσανατολισμού και της έκτασής της, παρουσιάζει έντονη διαφοροποίηση του φυσικού τοπίου, καθώς το βόρειο τμήμα της είναι κατάφυτο, θυμίζοντας έντονα τις Σποράδες, ενώ το νότιο παραπέμπει σε κυκλαδίτικα νησιά. Έχοντας μέχρι τότε επισκεφθεί πολύ λίγα μέρη της, θεώρησα το ταξίδι με καγιάκ που σχεδίαζα καλή ευκαιρία για να γνωρίσω, παράλληλα, περισσότερα γι' αυτήν και την ιστορία της.
Με το τέλος, λοιπόν, της καλοκαιρινής περιόδου και των σχετικών επαγγελματικών μου υποχρεώσεων, η επιθυμία μετατρεπόταν σταδιακά σε στόχο. Το ταξίδι ξεκίνησε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, αφού είχε προηγηθεί λεπτομερής και αναλυτικός σχεδιασμός καθώς και επεξεργασία δεδομένων για αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυσκολιών, που πιθανόν να προέκυπταν, οι οποίες, σε τελική ανάλυση, συνιστούσαν την όλη πρόκληση.
Ξεκίνησα λοιπόν, γεμάτος αισιοδοξία και όρεξη, από την πρωτεύουσα του Ευβοϊκού, όπου με είχαν μεταφέρει μαζί με τον εξοπλισμό μου οι καλοί μου φίλοι Δήμητρα Κλαουδάτου και Δημήτρης Τιτόπουλος, που θα παρακολουθούσαν την καθημερινή μου πρόοδο. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα μαγευτικό ταξίδι μήκους 530 χιλιομέτρων (286 μιλίων) και διάρκειας δεκαέξι ημερών. Κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή, καθώς μου προσέφερε νέες εμπειρίες ενώ μόλις τελείωνε, παρά τις πολλές δυσκολίες, γεννιόταν η προσμονή για την επομένη.
Απαραίτητα και μη αξεσουάρ αποτελούν καθημερινή συντροφιά
Αφήνοντας πισω την Κάρυστο
Η μαγική ιδιαιτερότητα του καγιάκ θαλάσσης
Η μπονάτσα ευνοεί τους χαλαρούς ρεμβασμούς στην απεραντοσύνη και την ανείπωτη ομορφιά του τοπίου. Υπήρξαν συναντήσεις με δελφίνια στον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, με φώκιες μέσα και έξω από σπηλιές στην ανατολική Εύβοια, με κοπάδια μπλε τόνων στο Νότιο Ευβοϊκό, που στροβιλίζονταν στον αέρα κυνηγώντας το θήραμά τους και με μεγάλες θαλάσσιες χελώνες, που εμφανίζονταν εντελώς ξαφνικά από το πουθενά, σαν έκπληξη - ανταμοιβή για την πολύωρη κοπιαστική κωπηλασία. Όλα αυτά συνέβαλαν σε κάτι που κατέληγε να συνιστά ένα, ιδιαίτερα αποκαλυπτικό, είδος έκστασης.
Αμέτρητες σπηλιές, άλλες μικρές και άλλες απρόσμενα μεγάλες, κρυμμένες κάτω από κάθετα βράχια ή ορατές από μακριά, μου προκαλούσαν την επιθυμία να εξερευνήσω όσες περισσότερες από αυτές μπορούσα, αλλά και να φωτογραφήσω τον άγνωστο εσωτερικό τους κόσμο. Πανέμορφες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, ερημικές και μη, αποτελούσαν το καθημερινό μου καταφύγιο, όταν στο τέλος της ημέρας αναζητούσα ένα μέρος να στήσω το αντίσκηνό μου και να εξασκήσω τις ικανότητές μου στην μαγειρική, αφού τα σύγχρονα θαλάσσια καγιάκ προσφέρουν επαρκείς αποθηκευτικούς χώρους για αυτονομία σε φαγητό και νερό.
Μοναδικές δημιουργίες της φύσης
Οι μεταβολές του καιρού, ωστόσο, αποτελούν πάντοτε κεντρικό θέμα στα ταξίδια με καγιάκ θαλάσσης και το δικό μου δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Άνεμοι στο κατώφλι της θύελλας, καταρρακτώδεις, συνεχείς βροχοπτώσεις, το ανεπανάληπτο πέρασμα στο θρυλικό Κάβο Ντόρο και η ηλεκτρική δραστηριότητα από τη φοβερή καταιγίδα που μαίνονταν στην Νότια Εύβοια για τρεις συνεχείς ημέρες στα τέλη Οκτώβρη, είναι κάποιες από τις στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου, όπως τις βίωσα ταξιδεύοντας με το καγιάκ.
Καταρρακτώδης βροχή εν πλω
Ημερολόγιο ταξιδίου - το πέρασμα στο Κάβο Ντόρο
Έχοντας ήδη διανύσει αρκετά μίλια τις προηγούμενες δέκα ημέρες, το σημαντικότερο μέχρι τότε πρόβλημα ήταν όταν έπρεπε να κωπηλατώ με κόντρα άνεμο, καθώς απαιτούνταν πολλή υπομονή και επιμονή, ώστε να επιτυγχάνεται ένας μέσος όρος ταχύτητας, που θα μου επέτρεπε να μείνω κοντά στο χρονοδιάγραμμα, που είχα θέσει ως στόχο για την ολοκλήρωση του ταξιδιού μου. Παρά την αδυναμία σήματος στο κινητό μου σε κάποια σημεία, μπορούσα γενικά να επικοινωνώ με άνεση και να έχω ενημέρωση σχετικά με τον καιρό. Ωστόσο, ένα δελτίο καιρού αποτελεί μια «πρόγνωση» και αρκετές φορές η πραγματικότητα έρχεται να τα ανατρέψει όλα. Έτσι, συχνά χρειάστηκε να βασιστώ αποκλειστικά στο ένστικτο και τις αισθήσεις μου, ακόμη και όταν τα δεδομένα από το δελτίο καιρού ήταν ενθαρρυντικά. Η θάλασσα είναι άλλωστε κάθε φορά διαφορετική, αλλάζει απρόβλεπτα διαθέσεις, κάνει τα δικά της καπρίτσια, χωρίς να ζητά την γνώμη αυτών, που επιλέγουν να κινηθούν αυθαίρετα σε κάποιο λιλιπούτειο κομμάτι της.
12η ημέρα: Στις 21 Οκτωβρίου και για την επόμενη εβδομάδα η πρόγνωση του καιρού ήταν δυσοίωνη για όλο το Αιγαίο και ιδιαίτερα για την περιοχή του Κάβο Ντόρο λόγω των ισχυρών ανέμων. Είχα ήδη πληροφορηθεί, προτού ξεκινήσω το ταξίδι, ότι το κομμάτι από τους Αγίους Αποστόλους στη νοτιοανατολική Εύβοια μέχρι την Κάρυστο θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Και αυτό, όχι μόνο λόγω των τοπικών καιρικών φαινομένων, αλλά και επειδή στο κομμάτι αυτό δεν υπάρχουν παραλιακοί οικισμοί και γενικώς η πρόσβαση εκεί είναι μακρινή και δύσκολη. Φθάνοντας στους Αγίους Αποστόλους έπρεπε, λοιπόν, να προμηθευτώ νερό και φαγητό για τουλάχιστον πέντε ημέρες, ώστε να έχω αυτονομία σε περίπτωση που ο καιρός με "έκλεινε" και έπρεπε να μείνω σε μια από τις απομακρυσμένες παραλίες της περιοχής. Επίσης, η πρόγνωση για έντονες βροχοπτώσεις τις επόμενες ημέρες απέκλειαν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσω τον ηλιακό φορτιστή, που είχα μαζί μου, προκειμένου να διατηρώ σε λειτουργία τις ηλεκτρονικές συσκευές μου, γεγονός που με προβλημάτιζε έντονα.
Ξεκίνησα από τους Αγίους Αποστόλους με το χάραμα, εκμεταλλευόμενος την πρόσκαιρη άπνοια. Φθάνοντας στον Λιμνιώνα νωρίς το μεσημέρι, όπου σταμάτησα για φαγητό, ο καιρός είχε αρχίσει ήδη να επιδεινώνεται γρήγορα με ανέμους που έφθαναν τα 4 μποφόρ, προκαλώντας έντονο κυματισμό. Επειδή όμως ο άνεμος έπνεε πρίμα στην πορεία μου, συνέχισα, με στόχο να προχωρήσω όσο περισσότερο θα μου επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες. Αργά το απόγευμα, με τον άνεμο να έχει δυναμώσει κι άλλο, έφθασα στην παραλία Γιαννίτσι, για να διανυκτερεύσω, αφού είχα διανύσει ήδη πολλά χιλιόμετρα και ήμουν αρκετά κουρασμένος. Στην ερημική εκείνη παραλία, βγαίνοντας στην ξηρά, συνάντησα δυο νέους από τη Χαλκίδα που είχαν μόλις τελειώσει το υποβρύχιο ψάρεμά τους να με κοιτάζουν με απορία. "Από πού έρχεσαι, ρε μεγάλε;" ήταν η πρώτη τους ερώτηση και ακολούθησε η δεύτερη "Πού πηγαίνεις με τέτοιο καιρό;". Στα μάτια τους συνειδητοποίησα ότι ήμουν γι' αυτούς ένα απρόσμενο θέαμα, κάτι που δεν περίμεναν να συναντήσουν τέλη Οκτώβρη με αυτόν τον καιρό, σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή της Εύβοιας. Μιλώντας για λίγο μαζί τους συνέλεξα πολύτιμες πληροφορίες. Ήταν αυτοί άλλωστε που με προέτρεψαν να μην διανυκτερεύσω στο Γιαννίτσι, αφού λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ήταν η παραλία του Αγίου Δημητρίου, όπου θα μπορούσα να βρω καταφύγιο σε μια από τις σπηλιές και ενδεχομένως ρεύμα στην καντίνα που λειτουργεί εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες.
Παρότι ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένος και η ώρα περασμένη, ακολούθησα τη συμβουλή τους και έφυγα γρήγορα, για να μη χρειαστεί να κωπηλατήσω νύχτα. Φθάνοντας εκεί, καταπονημένος από την αντίξοη ολοήμερη κωπηλασία, βρήκα καταφύγιο κάτω από ένα μεγάλο βράχινο στέγαστρο, όπου χώρεσε το καγιάκ και το αντίσκηνό μου. Επειδή μαύρα σύννεφα είχαν ήδη γεμίσει το φαράγγι του Αγίου Δημητρίου, έσπευσα να μαζέψω, πριν αρχίσει η βροχή, όσα περισσότερα ξύλα μπορούσα για να ανάψω φωτιά, αφού ήμουν βρεγμένος και έπρεπε με κάποιο τρόπο να ζεσταθώ. Η τηλεφωνική ενημέρωση από τους φίλους μου ήταν αποθαρρυντική, καθώς η πρόγνωση της επόμενης ημέρας στην περιοχή του Κάβο Ντόρο ήταν για ισχυρό νοτιοανατολικό άνεμο, με ενδεχόμενη εξασθένηση από το απόγευμα και μετά. Το βράδυ ήταν ανήσυχο και δεν κατάφερα να κοιμηθώ περισσότερο από τρεις ώρες λόγω της δυνατής βροχής, του θορύβου από τον έντονο κυματισμό αλλά και των σκέψεών μου, αφού το πέρασμα από το γνωστό ακρωτήρι ήταν πια τόσο κοντά, αλλά φάνταζε τόσο μακρινό.
13η ημέρα: Από νωρίς το πρωί οι δυνατοί νότιοι άνεμοι με βάζουν σε σκέψεις για το αν πρέπει να προχωρήσω. Για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η κατάσταση δείχνει αδιέξοδη, αφού το πέρασμα από το ακρωτήρι με τέτοιες συνθήκες είναι απαγορευτικό. Ωστόσο, δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω τόσο εύκολα την προσπάθεια. Ελέγχοντας τα δελτία καιρού και εκτιμώντας την επιτόπια κατάσταση παίρνω την απόφαση να συνεχίσω, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι, αν δεν μπορέσω να περάσω το Κάβο Ντόρο, θα μείνω στο εκκλησάκι του Αγίου Γρηγορίου ή θα επιστρέψω στους Καλλιανούς.
Ξεκινώντας, η θάλασσα είναι ταραγμένη. Όμως το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι τόσο ο κυματισμός όσο οι δυνατοί καταβατικοί άνεμοι, ειδικά στα σημεία όπου υπάρχουν φαράγγια, αφού το πέρασμα με καγιάκ με τέτοιες συνθήκες απαιτεί προσοχή και αυτοσυγκέντρωση. Στο φαράγγι των Καλλιανών νιώθω για πρώτη φορά να χάνω τον έλεγχο του σκάφους από τις πολύ δυνατές ριπές, που προσπαθούν με μανία να με κάνουν να χάσω την ισορροπία μου. Συνεχίζοντας δισταχτικά και «κολλημένος» στα βράχια, αναζητώντας απάγκιο από τον άνεμο, προχωρώ για άλλα δυο χιλιόμετρα. Η έντονη ηλεκτρική δραστηριότητα, από την καταιγίδα που μαίνονταν μεσοπέλαγα, με ανησυχεί όταν οι κεραυνοί αρχίζουν να πέφτουν πιο κοντά στην ξηρά. Έτσι, αναζητώ καταφύγιο σε μια σπηλιά, όπου περιμένω περίπου μισή ώρα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα, καθώς καταρρακτώδης βροχή ξεκινάει πριν καλά - καλά προλάβω να βγω στη στεριά.
Χωρίς να έχει σταματήσει εντελώς η βροχή φεύγω και πάλι, ελπίζοντας ότι αυτή θα είναι η τελευταία καταιγίδα της ημέρας. Η φύση, όμως, είχε άλλες προθέσεις..
Μπροστά μου μπορώ να διακρίνω το εκκλησάκι του Αγίου Γρηγορίου. Σκέψεις και συναισθήματα με κατακλύζουν. Είμαι πλέον εκεί, μόνος, σε αυτό το δύσκολο πέρασμα του Αιγαίου, για το οποίο τόσα πολλά έχουν ακουστεί. Στο νου μου έρχονται κουβέντες με ανθρώπους που γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Σχεδόν όλοι είχαν να διηγηθούν μια ιδιαίτερη ιστορία που αφορούσε το μέρος. "Πρόσεχε" ήταν η κοινή κατάληξη όλων των συζητήσεων, όταν ανέφερα την πρόθεσή μου να περάσω το ακρωτήρι με καγιάκ. Ενθαρρυντικές ή μη, οι πληροφορίες από ντόπιους και γνώστες της περιοχής αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός πλάνου. Εύχομαι το δελτίο καιρού, που θέλει εξασθένηση των ανέμων από το απόγευμα και μετά, να επαληθευτεί.
Όμως, ξαφνικά, ένας απρόσμενος δυτικός άνεμος με σπρώχνει με μανία προς τον Κάβο. Είναι φοβερό το ότι μέσα σε λίγα λεπτά ο κυματισμός φθάνει το μισό μέτρο, αρχίζει να βρέχει πάλι καταρρακτωδώς και η ορατότητα περιορίζεται στο ελάχιστο, με ένα άσπρο πέπλο να καλύπτει τα πάντα. Τα βράχια δημιουργούν ένα μικρό κολπίσκο και αναζητώ γρήγορα καταφύγιο εκεί. Μένω για μια ώρα ακίνητος εν πλω, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου, με τη βροχή να λυσσομανάει και πίσω μου, στα κάθετα βράχια, να δημιουργούνται καταρράκτες με λάσπη που πέφτουν στη θάλασσα και αλλάζουν το χρώμα της. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό καθώς τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει τη χειμαρρώδη ροή του νερού.
Νιώθω ότι είμαι εκτεθειμένος στις δυνάμεις της φύσης. Παρατηρώ ότι η βροχή εξασθενεί προοδευτικά και έτσι παίρνω τη μεγάλη απόφαση να συνεχίσω. Άλλωστε, οι ευκαιρίες όσο γρήγορα έρχονται, τόσο γρήγορα φεύγουν. «Καβατζάρω» και χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να βρεθώ από την άλλη πλευρά, που φάνταζε σαν ένα παράλληλο σύμπαν. Διαπιστώνω ότι η φήμη του Κάβο Ντόρο είναι πέρα για πέρα αληθινή. Από τη μια άνεμοι από διαφορετικές διευθύνσεις που εναλλάσσονται συνεχώς, καταιγίδες, κεραυνοί και ταραγμένη θάλασσα και από την άλλη τα σύννεφα ανοίγουν προς στιγμή και ακτίνες ηλίου πέφτουν πάνω στο ακρωτήρι και τη βραχονησίδα Αράπης, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Στιγμές έντασης και ταυτόχρονα απερίγραπτης ομορφιάς.
Γρήγορα επανέρχομαι στην πραγματικότητα καθώς, παρότι η βροχή εξασθενεί και άλλο, έχω να αντιμετωπίσω πια μπροστά μου το πολύ μεγάλο «βουβό κύμα» (swell) που είχε ήδη δημιουργηθεί λόγω των δυνατών ανέμων τις προηγούμενες ώρες. Τσεκάρω το χάρτη και την ώρα που μου απομένει μέχρι να νυχτώσει και αποφασίζω να συνεχίσω μέχρι την Αμυγδαλιά. Αδυνατώντας να κωπηλατήσω κοντά στη στεριά λόγω του swell, μένω αρκετά μακριά, προσπαθώντας να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της στεριάς. Λόγω του προσανατολισμού της περιοχής και της σκιάς, που δημιουργείται από τα βουνά αρκετά νωρίς, πρέπει να βιαστώ για να φθάσω εγκαίρως στην παραλία της Αμυγδαλιάς. Η έξοδος εκεί με αναγκάζει να κολυμπήσω τα τελευταία μέτρα μέσα σε μια θάλασσα λάσπης, τραβώντας το καγιάκ με ασφάλεια στην παραλία, αφού τα μεγάλα κύματα συνιστούσαν άμεσο κίνδυνο για μένα αλλά και τον εξοπλισμό. Στήνω το αντίσκηνο όσο πιο γρήγορα μπορώ και αλλάζω ρούχα για να παραμείνω ζεστός. Η νύχτα είναι αρχικά ήρεμη, όμως λίγο μετά τα μεσάνυχτα ξεσπά καταιγιστική βροχή, που με αναγκάζει να παραμείνω ξύπνιος όλο το βράδυ και που, όπως πληροφορήθηκα αργότερα, προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στους Καλλιανούς, όπου ο δρόμος σε αρκετά σημεία εξαφανίστηκε.
14η ημέρα: Στην προσπάθειά μου να αναπληρώσω την έλλειψη ύπνου των προηγούμενων ημερών εκμεταλλεύομαι την εξασθένηση της βροχής και καταφέρνω τελικά να κοιμηθώ μόλις τις πρώτες πρωινές ώρες. Ξυπνώντας, διαπιστώνω για μια ακόμη φορά ότι η επιτόπια εκτίμηση διαψεύδει τα προγνωστικά του καιρού, που θέλουν δυνατούς βοριάδες από νωρίς το πρωί, καθώς στην περιοχή επικρατούν πιο ήπια φαινόμενα. Παρά την αϋπνία και την κόπωση, που με έχουν καταβάλει, μαζεύω τον εξοπλισμό μου πολύ γρήγορα, θέτοντας πλέον ως στόχο να φθάσω στην Κάρυστο μέχρι το τέλος της ημέρας, καθώς η πρόγνωση του καιρού είναι θυελλώδεις βοριάδες για όλη την επόμενη εβδομάδα και δεν πιστεύω ότι θα μου δοθεί δεύτερη ευκαιρία.
Εκείνη την ημέρα μπαίνω στο νερό κατά τις 10 το πρωί, με τη βροχή να ξεκινά μόλις μισή ώρα αργότερα και να δυναμώνει ώρα με την ώρα. Έχοντας μόλις περάσει τον Πλατανιστό η καταρρακτώδης βροχή αλλά και η παντελής έλλειψη ορατότητας με αναγκάζουν να γυρίσω στην παραλία του, όπου βρίσκω καταφύγιο σε μια σπηλιά. Μετά από 45 λεπτά επιστρέφω σε μια θάλασσα λάσπης και όλες οι επόμενες ώρες με βρίσκουν να κάνω κουπί, υπό βροχή, φθάνοντας τελικά στο λιμάνι της Καρύστου, έχοντας νυχτώσει για τα καλά. Ασθάνομαι πλέον ασφαλής. Την επόμενη μέρα το πρωί, στη βραχονησίδα Παξιμάδι, ο μετεωρολογικός σταθμός θα καταγράψει ριπές αέρα 135 χιλιομέτρων...!
Σκέψεις και συναισθήματα ...
Καταλαβαίνω ότι πλησιάζω ξανά σε αυτήν την ξεχωριστή κατάσταση συνείδησης, που ανακύπτει κατά την διάρκεια των πολυήμερων κωπηλατικών εξορμήσεων, όταν αρχίζω να αφήνω για τα καλά πίσω μου την συνηθισμένη σπουδή της καθημερινότητας. Για το προσωπικό μου σύστημα αξιών, φαίνεται ότι η κωπηλασία με μεταφέρει όλο και πιο κοντά στην εσωτερική γαλήνη και πληρότητα που αναζητώ. Έχοντας στο μυαλό μου τέτοιου είδους σκέψεις, ξεκουράζω το ταλαιπωρημένο, αλλά απόλυτα ικανοποιημένο σώμα μου, για την «μάχη» της επόμενης ημέρας. Ακολουθεί η καθιερωμένη, προκαθορισμένη συνομιλία με τους φίλους μου Άννα και Δημήτρη, που αποτελούν και τον σύνδεσμό μου με τον «έξω» κόσμο, όπου πρόκειται να επιστρέψω σύντομα.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους ανθρώπους που γνώρισα καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου και ιδίως τους φίλους που απέκτησα στην Κάρυστο κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Η φιλοξενία τους και το ενδιαφέρον που έδειξαν για το εγχείρημά μου, με εξέπληξαν ευχάριστα. Άνθρωποι δημιουργικοί, με βαθιά αγάπη για τον τόπο τους και την ιστορία του.
Παρότι έχει περάσει αρκετός καιρός από τις περιπετειώδεις εκείνες κωπηλατικές ημέρες, η ανάμνηση του γύρου της Εύβοιας παραμένει πανίσχυρη, όπως αρμόζει σε μια εμπειρία ζωής, που ανυπομονώ να επαναλάβω με την πρώτη ευκαιρία. Η φαντασίωση και τα σχέδια για το επόμενο ταξίδι με καγιάκ βρίσκονται ήδη σε πλήρη εξέλιξη.
Άγρια ομορφιά
Η βραχονησίδα Παξιμάδι νότια της Καρύστου
Η γοργόνα στην παραλία της Μουρτερής
Κρυφές ομορφιές
Πανέμορφη παραλία πριν το Μαρμάρι
Παραθαλλάσιο ξωκλησι στη βόρεια Εύβοια
Το επιβλητικό φαράγγι του Αποκλείστη
Ώρα για ξεκούραση κάτω απο τον μεσημεριανό ήλιο
*Ο Μανώλης Λουδάρος δραστηριοποιείται στον τομέα του τουρισμού στην όμορφη Ανάφη. Με αφετηρία το “Apollon Village Hotel” διοργανώνει μονοήμερες εξορμήσεις στην Ανάφη και πολυήμερα ταξίδια στις Κυκλάδες, Κρήτη, Πελοπόννησο και Εύβοια.
Υπήρξε, για πολλά χρόνια, αθλητής της κωπηλασίας στον Όμιλο Ερετών και έχει λάβει μέρος σε ορειβατικές αποστολές σε Ευρώπη και Ασία, όντας ενεργό μέλος του Ε.Ο.Σ Αθηνών.
Είναι πιστοποιημένος, σύμφωνα με την Βρετανική Ομοσπονδία Καγιάκ, συνοδός BCU 4 Star Leader Sea, εκπαιδευτής ΒCU Level 2 Coach και συμμετέχει, σε ετήσια βάση, σε σεμινάρια στην Αγγλία, που αφορούν θέματα ασφαλείας και διαχείρισης ομάδας.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
