Μια κυριακάτικη βόλτα στο ρέμα Πικροδάφνης
Nα υπερασπίζεται κανείς τα ανοιχτά ρέματα είναι θαρραλέο και πρωτότυπο
![112140-222117.jpg 112140-222117.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2015/10/28/112140-222117.jpg)
Αν δεν ήταν ο Αλέξης Πανσέληνος με τη Μεγάλη Πομπή, ένα βιβλίο του που είχα διαβάσει πριν χρόνια, δεν θα ξεκινούσα να πάω στο περπάτημα γνωριμίας με το ρέμα Πικροδάφνης, έχω κουραστεί να βλέπω φύση κατεστραμμένη στην Αττική. Όμως είχα στο νου μου τόσον καιρό το σκηνικό της ιστορίας, το ρέμα Αγίου Δημητρίου ή Μπραχαμίου, στο οποίο μένει ο ήρωας του βιβλίου σ' ένα αυθαίρετο, ένας νεαρός που διαβάζει μανιωδώς κόμιξ διαδραματιζόμενα στο απώτερο μέλλον: όταν η Αθήνα είναι πια, λέει, χτισμένη σε τεράστιους πύργους, ή μάλλον υπερυψωμένες πλατφόρμες, πάνω από τη φύση του λεκανοπεδίου που έχει αφεθεί στα πόδια τους να οργιάσει, να ξαναγίνει άγρια, δασωμένη, με ζώα, με νερά, με τα πάντα. Ζούνε σε δυο επίπεδα οι άνθρωποι του μέλλοντος, η προηγμένη τεχνολογία τους προσφέρει τα πάντα χωρίς να χρειάζεται να καταστρέφουν τη φύση, την οποία συντηρούν και θαυμάζουν από ψηλά, σα θεοί. Σε δυο επίπεδα κυλά και η πλοκή, το ένα στη σύγχρονη τσαπατσούλικη γειτονιάς της Αθήνας και το άλλο στο επινοημένο μακρινό της μέλλον.
Όνειρο οικολογικό που ξαναθυμόμουν την Κυριακή περπατώντας τελικά στο ρέμα, το οποίο, αν κι έχει σε πολλά σημεία σκουπίδια, και μπάζα, και σπίτια χτισμένα σύρριζα στις όχθες, και αυθαίρετα μέσα στις πλαγιές της κοίτης, δεν είναι τόσο κατεστραμμένο όσο περίμενα. Είναι δύσκολη δουλειά να τα βάλεις μ' ένα ρέμα, το μπαζώνεις, το σκεπάζεις, το ξεχνάς, το νερό όμως τρέχει πάντα, απόδειξη οι πλημμύρες σε κάθε βροχή. Τα ξέρουμε αυτά. Στο δε ρέμα της Πικροδάφνης το νερό ρέει σε αληθινή κοίτη ποταμίσια, με βότσαλα και άμμο, καλαμιώνες και δέντρα σκύβουν πάνω του, είναι ένα κομμάτι αληθινής φύσης που γλίτωσε από κάποιο θαύμα, συμπτώσεις, ποιος ξέρει τι, κι έχει μάλιστα χαρακτηριστεί 'ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος'.
Όχι πως σώθηκε οτιδήποτε από τους χαρακτηρισμούς και τα ονόματα. Εδώ κοτζάμ Κηφισός, Ιλισσός τραγουδισμένος, Ηριδανός, και άλλα ένδοξα νερά της Αττικής εξαφανίστηκαν. Δεν τα έσωσε η διασημότητα ούτε η αρχαιότητα, οπότε μπορεί, αυτό το τελευταίο που απέμεινε με το ταπεινό όνομα Ρέμα της Πικροδάφνης, να είναι το πρώτο που θα σωθεί συνειδητά και θα γίνει το επίσημο ποτάμι της πόλης. Υπάρχει και σχέδιο στα συρτάρια της Περιφέρειας, να γίνει μονοπατάκι για περίπατο στις όχθες του, τις οποίες πλησίαζε η δική μας μεγάλη πομπή την περασμένη Κυριακή με αρκετή δυσκολία. Αλλά υπάρχει και η απειλή, νέες ιδέες για παρεμβάσεις με τσιμέντο, να βαστάει περισσότερα νερά ή κάτι τέτοιο, διότι θέλουν να ξεράνουν το ρέμα Τραχώνων και να πέσει το νερό του εκεί, οπότε έχετε γεια βρυσούλες και ρέματα.
Πιάσαμε λοιπόν, η κυριακάτικη μεγάλη πομπή μας, το ποτάμι (μου επιτρέπετε να το αναβαθμίσω σε ποτάμι, λόγω ελλείψεως άλλων ποταμιών, εξάλλου οι λέξεις διεκδικούν τα αντικείμενά τους) από το σταθμό Αγίου Δημητρίου και το πήγαμε μετ' εμποδίων ως το Φάληρο, στη θέση Έδεμ όπου χύνεται, κι εκεί πια είναι ποτάμι κανονικό, με τις καλαμιές να το κρύβουν από τους θαμώνες του παραθαλάσσιου κέντρου Εδεμ, και ψαράδες να πιάνουν χέλια στις εκβολές και να τα ψήνουν επί τόπου, σαν σε παράλληλο σύμπαν.
Τη βόλτα τη διοργάνωσε η ομάδα “Πολίτες υπερ των ρεμάτων της Αττικής”, που δεν είχα ξανακούσει. Και μόνο που υπάρχει τέτοια ομάδα σου αναπτερώνει το ηθικό. Οι φυσιολάτρες της Αθήνας πρέπει να είμαστε η πιο καταπιεσμένη μειονότητα.
Ακούμε συνέχεια για κλεισμένα ρέματα που προκαλούν πλημμύρες, οπότε το να υπερασπίζεσαι τα ανοιχτά ρέματα είναι θαρραλέο και πρωτότυπο. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά θεωρείται λόξα. Προσωπικά πιστεύω ότι άλλη πομπή κι άλλη πορεία δεν έχει νόημα, πέρα από τέτοιους περιπάτους σε όχθες απειλούμενων ρεμάτων και παρόμοιων θαυμάτων. Μόνο σε τέτοια θα πηγαίνω, όσο με κρατούν ακόμα τα πόδια μου.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αναψυχή και διασκέδαση με επιλογές για όλη την οικογένεια
Ο μουσικός και κιθαρίστας γράφει για το νησί που σου φρεσκάρει το μυαλό και την ψυχή
Η σχεδιάστρια κοσμημάτων σε ένα κείμενο για το νησί που ακόμα κι αν δεν επιστρέψεις ξανά θα είναι για πάντα στην καρδιά σου
Ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής γράφει για την Ελούντα που γνώρισε μετά το Ντα Λουζ και αγάπησε για πάντα
Η ιστορικός τέχνης γράφει για το νησί με την ιδιαίτερη αύρα
Ένας Ισλανδός γράφει για τη Φολέγανδρο της ψυχής του και την άπιαστη ελληνική γλώσσα
Ένα από τα λιγότερο γνωστά κεφάλαια της ιστορίας του γκρουπ - Η απόπειρα εκμετάλλευσης από τη χούντα
18 στρέμματα, 80 τροχόσπιτα, 60 σκηνές, ντουζιέρες, τουαλέτες, κουζίνες, καφέ, ταβέρνα, beach bar και χώρο εκδηλώσεων
Μια διαφορετική εξόρμηση κι ένα ανθρώπινο όνειρο που έγινε πραγματικότητα
Ιδανική για όσους αναζητούν έναν ήρεμο προορισμό μακριά από την πολυκοσμία
Φεύγοντας, μια στάση στα τσιπουράδικα του Βόλου επιβάλλεται. Άλλωστε, είναι τα πιο γνωστά σε όλη την Ελλάδα!
Έχει πολύ καλό φαγητό, αρχαιολογικούς χώρους και μια έρημο, που μπορείς να την περπατήσεις
Το κλασικό κυκλαδίτικο νησί κρύβει απαράμιλλη ομορφιά και ενδείκνυται και για διακοπές μακράς διαρκείας
«Με το που την αντικρίζεις, παθαίνεις κόλλημα μαζί της»
Ο οικονομολόγος γράφει για την Πύλο, «το μέρος που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό κάθε ταξιδιώτη»
Βουτιές στα Φαλάσαρνα, το Ελαφονήσι, τον Μπάλο και το Μαράθι, αλλά και ραντεβού σε ωραία στέκια για φαγητό και ποτό
Δεν θα ξεχάσω το πρώτο βράδυ στο Φαλατάδο και εκείνη τη θάλασσα στα Καλύβια
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης γράφει για την παραλία που πάνε μόνο όσοι την επιλέγουν
Υπάρχει ένα νησί που μπορεί να σε κάνει να κρατήσεις από το χέρι το παιδί που υπήρξες κάποτε
Οι θύμισες του ηθοποιού από τον τόπο του παππού του
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.