«Να πατήσω το 3;»

Πολύ της άρεσε να κάνει ότι φρικάρει με εκείνο το ασανσέρ της πολυκατοικίας του. Στενό πολύ, συντονισμένο να παίζει λαϊκά και με τη μυρωδιά του τσιγάρου έντονη κάθε που έμπαινε σ’ αυτό ο αγενής του δευτέρου που ποτέ της δεν τον είχε δει αλλά ήξερε γι’ αυτόν. Στην πραγματικότητα πόσο πολύ θα μπορούσαν να της χαλάσουν τη διάθεση τα δευτερόλεπτα της παραμονής της σ’ αυτό το ασανσέρ, όταν αμέσως μετά την υποδεχόταν στο σπίτι του η απόλαυσή της; Όχι, σημαντικά…

Εκείνη τη μέρα βέβαια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Το Λιζάκι έπρεπε να μοιραστεί τη στενή καμπίνα με τον αγενή του 2ου ορόφου που είχε ήδη αναμμένο το τσιγάρο. «Ή θα το σβήσεις ή θα ανέβεις με τα πόδια», του είπε, κλείνοντας με το πόδι της την είσοδο του ασανσέρ. Εκείνος την κοίταξε από πάνω ως κάτω, χαμογέλασε με ύφος «Εδώ κάνω ό,τι θέλω εγώ αλλά όχι όταν σε έχω απέναντί μου», πέταξε κάτω το τσιγάρο, το πάτησε και μπήκε μαζί της στη στενή καμπίνα. Δε χάνονται αυτά!

«Να σου πατήσω το 3;», της είπε παράλογα ευγενικά για το ποιόν του.

«Πώς το ξέρεις αυτό;», τον ρώτησε το Λιζάκι γεμάτο απορία.

«Σε γνωρίζω από το πάθος…», της απάντησε εκείνος, δίνοντάς της να καταλάβει ότι η ηχομόνωση στο διαμέρισμα της απόλαυσής της ήθελε δουλίτσα ακόμη.