«Να με κοιτάς να το προφέρω…»

Μέρα μεγάλης κούρασης και το Λιζάκι βαριόταν άπειρα να τον τρελάνει με στάσεις και μάχη σωστή στο κρεβάτι. «Σε χαϊδεύω με το μυαλό μου», του είπε και κάθισε στην απέναντί του πολυθρόνα, με τα πόδια στο πλάι να κουνιούνται τεμπέλικα. Το πουκάμισό του φαρδύ πολύ πάνω της και τα πέλματά της ξυπόλυτα όπως του άρεσαν.

Την κοίταζε δίχως να τη χορταίνει να κάνει νάζια και δήθεν βαρεμάρες. Τεντώματα που αποκάλυπταν τα πόδια και διατάσεις των χεριών και των ώμων που κολάκευαν το στήθος. Έτοιμος να της ορμήσει… αν και τόσο ήθελε να δει τη συνέχεια. Και την είδε!

«Θα σου μάθω να με φιλάς εκεί που μ’ αρέσει πιο πολύ. Ωραία το κάνεις αλλά θέλω να με κοιτάς να προφέρω τις οδηγίες μου μέσα σε βογκητά και ανάσες που βαραίνουν και κόβονται… Το ξέρω ότι δεν κοκκινίζεις. Αν ήθελα, εύκολα μπορούσα να σε κάνω. Οδηγίες, προστακτικές, κάλεσμα με πόδια ανοιχτά, παίξιμο με το μυαλό σου μέχρι να βαρεθώ. Όχι το μυαλό σου. Αυτό δεν το βαριέμαι με τίποτα. Αλλά να… θέλω να έχεις την εικόνα μου όταν ζητάω κάτι που μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις με τον τρόπο που θέλω να το πάρω. Και πόσο λατρεύω όταν βγάζεις τον σκασμό για να μιλήσω. Κράτησες σημειώσεις; Δείξτο μου!»