Ξέρεις τι θέλω…

Περπατούσαν χέρι χέρι και πειράζονταν. Δυο λάμψεις στην ίδια νύχτα να ανταγωνίζονται ποια απ’ τις δυο έλαμπε πιο πολύ στο πλευρό της άλλης. Εκείνος ή εκείνη; Τραγούδια από εκείνα δίχως λέξεις μέσα απ’ το κινητό του και μια διάθεση να τη χορέψει στη μέση του δρόμου και πουθενά πιο στην άκρη.

Το ξημέρωμα Λίζα μέσα στο πουκάμισό του με τα μανίκια τεράστια και τα κουμπιά κλειστά από το στήθος και κάτω για δυσκολία. «Σε φοράω μωρό μου», σκεφτόταν καθώς τον κοίταζε με το χαμόγελο της πρόσκλησης και τα πόδια… όπως το πάρεις. Μισάνοιχτα; Μισόκλειστα; Τι σημασία έχει;

Σεξ δίχως τέλος και έλεος και οι λέξεις του τα πιο σωστά αγγίγματα στα πιο σωστά σημεία. Μούδιασμα σε όλο το κορμί της. «Είσαι η γυναίκα τρόπαιο», της είπε. Παραδοχή και ξεκαθάρισμα απ’ την πλευρά του μα περισσότερο κίνηση ματ. «Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία», σκέφτηκε το Λιζάκι κοιτάζοντάς τον στα μάτια, για να ψελλίσει μέσα στο στόμα του «Εσύ είσαι η απόδειξη του σπουδαίου μυαλού μου». Φλος Ρουαγιάλ και καμία μπλόφα. Καμία.