Η περόνη…

«Ό,τι κοιτάς είναι η περόνη μου», του είπε για να τον κάνει να σηκώσει το βλέμμα του στα μάτια της, φορεμένος στους αστραγάλους της σωστό βραχιολάκι του ποδιού. Κόσμος πολύς τριγύρω και η Λίζα άρχισε να λέει όλα εκείνα που είχε να πει, με τους ώμους χαλαρούς και τη διάθεση «Οκ!».

Καθισμένη σταυροπόδι, με τις μαύρες τις γόβες τις λεπτές, τους αστραγάλους στραμμένους προς την πλευρά του κόσμου και ύφος «Αν δεν έχετε δει τους πιο ωραίους αστραγάλους της πόλης, σπεύσατε γιατί θα πάρω το αγόρι και θα φύγω», έδειχνε κατανόηση στα λεγόμενα του συνομιλητή της αν και μέσα της επαναλάμβανε ξανά και ξανά και ξανά «Το ξέρω! Το ξέρω! Ναι, κι αυτό το ξέρω!». Όχι, δεν ήταν προβλέψιμος. Εκείνη βιαζόταν να ακουμπήσει κάπου τα δικά του για να ακουμπήσει πάνω του τα δικά της…

«Πάμε;», του είπε πριν προλάβει να τελειώσει το ποτό του, βιαστική για τη συνέχεια. Το χάδι του στους αστραγάλους της και εκείνο το απαλό δάγκωμά του ερμηνεύθηκαν από το Λιζάκι ως προσπάθεια εντοπισμού της περόνης της. «Απασφαλίζεις», του ψιθύρισε στο στόμα. «Μην το πεις σε κανέναν», της απάντησε και… Μπαμμμ...μμμμ!