Do not disturb

Σέρνοντας την μεγάλη κόκκινη βαλίτσα το Λιζάκι δεν πρόλαβε καλά καλά να περάσει την έξοδο του αεροδρομίου όταν τον είδε μπροστά της χαμογελαστό και κάπως ηλίθιο. Ο εκνευρισμός της τέτοιος που παράτησε τη βαλίτσα της μπροστά στα πόδια του και συνέχισε να προχωρά με βήμα γοργό μακριά του. Εκείνος χαλαρός και σαν να μην συμβαίνουν πολλά, έβαλε τη βαλίτσα μέσα στο πρώτο ταξί που βρήκε, έδωσε τη διεύθυνση του ξενοδοχείου στο οποίο θα διέμενε η Λίζα αφήνοντάς την με το στόμα ανοιχτό.

«Έχω ξεπαγιάσει», του είπε με όση ταλαιπωρία μπορούσε να δείξει το πρόσωπό της.

Εκείνος έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν του, της το φόρεσε, το κούμπωσε ως πάνω, έβγαλε έξω τα μακριά μαλλιά της, την φίλησε στη μύτη και της ψιθύρισε “Maybe we can share my mood” βάζοντας στα αυτιά της τα ακουστικά του. Το Λιζάκι έδωσε το χέρι του για να τραβηχτεί μέχρι τη μηχανή του. Στη διαδρομή άκουγε τις μουσικές που της φόρεσε στ’ αυτιά, με το κεφάλι ακουμπισμένο στην πλάτη του.

Η κόκκινη βαλίτσα δεν πρόλαβε να φτάσει στο ξενοδοχείο πριν οι δυο τους βάλουν το “Do not disturb” στην πόρτα.