Αθώο πλάσμα…

Του χαμογέλασε και κάτι του είπε στο αυτί. Ύστερα έφυγε και από τότε δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Στο σεξ ούτε «γεια», ούτε «πώς ήταν η μέρα σου». Είχαν όλα αλλάξει. Το κλισέ με το γυαλί που αν σπάσει δεν ξανακολλάει, είχε βρει την απόλυτη εφαρμογή του σ’ αυτούς τους δύο. Ακόμη και τα προκαταρκτικά για το τέλος της πράξης τα άφηναν. Παροξυσμός και χάσιμο του ελέγχου αλλά από λέξεις τίποτα. Δεν ήταν πια... κανονικοί. Ούτε μαξιλαροπόλεμος, ούτε γελάκια. Ένα νεύμα για να γυρίσει στα τέσσερα. Όταν πάλι έπρεπε να βρεθεί εκείνη από πάνω, αυτός δε χρειαζόταν να πει κουβέντα. Αβαρής καθώς ήταν -απαλλαγμένη πια από δισταγμούς- αποδεχόταν ακριβώς εκείνη την κίνηση των δυο χεριών του που απ’ τη μέση την έπιαναν και την κάθιζαν πάνω του, παραδίνοντάς της τον έλεγχο. Τα πνιχτά βογγητά, όχι δεν συγκαταλέγονται στις λέξεις. Τουλάχιστον όχι στις λέξεις που χαλάνε τις σχέσεις, ε;