Κάνε μου ένα διάλειμμα…

Ξημέρωνε και δεν είχαν σταματήσει να αλλάζουν στάσεις και ικανοποίηση από το βράδυ της προηγούμενης μέρας.

«Κάνε μου ένα διάλειμμα. Δεν αντέχω…», της είπε με το στόμα κολλημένο στο στόμα της, γλύφοντας λαίμαργα τα χείλη της, τραβώντας απαλά τα μαλλιά της.

«Οκ», απάντησε το Λιζάκι, πιέζοντάς τον με τα δάχτυλά της ακριβώς εκεί που έπρεπε για να τον κάνει να καταλάβει πως υπήρχε δρόμος ακόμα ως την τελευταία πνοή του.

Η Λίζα μαζί του παραήταν σιωπηλή. Μονολεκτικές απαντήσεις και ανάσες ήταν η γλώσσα που είχε επιλέξει να μιλά με εκείνον. Πάθος ενηλίκων. Αν ήταν να μοιραστούν τα εσώψυχά τους ας έπιναν καφέδες και πορτοκαλάδα κάπου ωραία κλπ κλπ κλπ… Όμως στο κεφάλι της ήταν αδιανόητο να υποδείξει εκείνο ακριβώς το σημείο στον προσαγωγό της που πήγαινε γυρεύοντας για δάγκωμα, σε κάποιον που τόσο καλά θα ήξερε πώς η ίδια προφέρει λέξεις της καθημερινότητας σαν μια οποιαδήποτε. 

«Εκεί μωρό μου…», του ψιθύρισε, παίρνοντας αργά αργά το δάχτυλό της απ’ το σημείο, μη τυχόν και χάσει τον δρόμο…