Το χτένισμα

«Θα είμαι καλό», του είπε και έκατσε στον καναπέ. Όσο πιο ήσυχη καθόταν η Λίζα τόσο πιο λάθος το έπαιρνε ο άλλος. Δύο τα πιθανά σενάρια. Ή είχε εθιστεί στις τρέλες της και πάθαινε κάτι σαν στερητικό ή είχε την απόλυτη γνώση πως αυτές οι «καλές» στιγμές της ήταν η μία και μοναδική ευκαιρία να κάνει μαζί της ό,τι θέλει εκείνος.

«Θα κάνω ό,τι θέλεις. Είμαι καλό σήμερα», του είπε υποταγμένη. «Θέλω να βγάλεις όλα τα ρούχα σου», της απάντησε και άναψε τα φώτα. Η Λίζα το έκανε χωρίς δισταγμό. «Έλα εδώ. Τα μαλλιά σου είναι μπερδεμένα», συνέχισε αυτός. 

Η Λίζα τον πλησίασε και γονάτισε μπροστά στα πόδια του. «Όμως μόνο με τα δάχτυλά σου», του είπε δειλά σκύβοντας το κεφάλι. Τα δάχτυλά του μπλεγμένα μέσα στα μαλλιά της χτένιζαν, χάιδευαν, τραβούσαν απαλά. Τι έκανε εκείνη; Τον ευχαριστούσε. Τι άλλο;