Η Θεσσαλονίκη ως ένα συνεχές δελτίο συμβάντων, η πόλη ως μηχανισμός παραγωγής ειδήσεων μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, γεγονότων ή φημών, 5η Μπιενάλε, άρξασθε, επιχειρήσεις αρετής στον πεζόδρομο της Ικτίνου, έργα ευταξίας στην Αγίας Σοφίας, μια λύση επιτέλους για την αδιάβατη λόγω παράνομου παρκαρίσματος Μητροπόλεως, ποικιλίες σχολίων και αρθρογραφίας για τον Ιβάν που ρύθμισε τα χρέη του ΠΑΟΚ, τα πέντε καλύτερα παγωτατζίδικα ή μπεργκερί, yes, μέσα στη λίστα εννοείται ο ντοντουρμάς της εν Κασσάνδρου «Δορκάδας» και το «Pax Burgers» της Βενιζέλου, το πρώτο κρουαζιερόπλοιο που άραξε στο λιμάνι κι έφερε Ισραηλινούς ή Γερμανούς τουρίστες, ποστ, κόμεντ, σερ, λάικ, πρωτοσέλιδο στη «Μακεδονία», μονόστηλο στον «Αγγελιοφόρο».
Το «Nice’n’Sleazy» των Stranglers, κοντά τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, και πάλι live για τους νοσταλγούς του ροκ εν ρολ, διαφημίσεις για beach parties στο πρώτο πόδι, πότε θα βγει στη σύνταξη ο Digweed, άλλη μια σκασιά στα μέρη μας για τον Τζόνι τον ρέιβερ, ραδιοφωνικά στοιχήματα για τον καιρό του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος και την πιθανότητα μεγαλειώδους εξόδου μετά μποτιλιαρίσματος, η δίκη Ψωμιάδη για τα περίφημα «σαρανταπεντάρια», τεμαχισμένα δημόσια έργα με απευθείας αναθέσεις, μια διεστραμμένη εκδοχή της μποντλερικής αστικής φαντασμαγορίας, που όμως είναι αδύνατον να με οδηγήσει στο spleen και τη μέθεξη.
Δεν υπάρχει ίχνος έκπληξης και ανανέωσης επί του σώματος της τοπικής ειδησεογραφίας ή παραφιλολογίας, η Θεσσαλονίκη, ειδικά αυτή την εποχή, δεν είναι παρά μια συνεχής ροή επαναλαμβανόμενων συμβάντων, που περιστρέφονται ευλαβικά θαρρείς γύρω από τον ίδιο άξονα, ένα καρουζέλ όπου τα αλογάκια έχουν τα θηλυκά ονόματα Πλήξη, Αδιαφορία και Επανάληψη. Οι ξανθομαλλούσες της Τσιμισκή, εν συντομία και Ξανθοτσιμισκήνες, τα πρεζόνια στο Ναβαρίνο, οι νεραντζούλες της Αγίου Μηνά, τα λαϊκά εμπριμέ φορεμένα στις κούκλες των μπουτίκ της Συγγρού, η ξεκοιλιασμένη από τα σταματημένα έργα του μετρό Εγνατία, το τατού, το σκυλί, το μούσι, η φιλανθρωπική εκδήλωση στο «Hyatt», η αφίσα-γιγάντιο πανό με το σκυλά επισκέπτη της σεζόν στον περιφερειακό, οι ροφώντες καφεΐνη με πάθος στα «Mikel», οι κεφτεδομανείς του Μοδιάνο, οι νυφογαμπροί που συνοδεία φωτογράφου προβάρουν επί της παραλίας κυνηγώντας την τέλεια λήψη της Κυριακής, οι αστικομαραθωνοδρομιστές που προπονούνται εντατικά για άλλη μια διαδρομή-event, το φοιτηταριό που βαράει με πάθος τα πούλια στα καφέ πέριξ της Ροτόντας, η διαδήλωση στην Καμάρα, η ανθοέκθεση στη ΧΑΝΘ, οι ταρίφες που κάνουν τσιγάρο στην πιάτσα του Λευκού Πύργου, η Θεσσαλονίκη υπό τη συνθήκη μιας μόνιμης αφήγησης στα όρια του γραφικού, του στερεοτυπικού.
Οι ψαράδες της προκυμαίας, το καραβάκι που τουράρει ολόφωτο τις νύχτες στον Θερμαϊκό, διανυκτερεύοντα γραφεία κηδειών στην Όλγας και «Svalotation» του Τσελεντάνο με μίξη στο καπάκι Παντελίδη στο «Πανελλήνιον» της Κουντουριώτη, νέα τάση στη νυχτερινή διασκέδαση, κλάμπινγκ και μάσα, όλα ένα, πάμε, πάμε! Κι όμως κανένας δεν δείχνει πως πλήττει, απεναντίας που οι ίδιες τελετές, το αέναο, δείχνει να αντιμετωπίζεται ως καλοδεχούμενο. Ίσως γιατί σε αυτή την ανερμάτιστη και ύπουλα ασταθή εποχή, η επανάληψη, το αδιατάρακτο της αστικής εν βορρά ζωής, προσφέρει, έστω και ψευδαισθησιακά, μια σιγουριά. Πως όλα στην πόλη βαίνουν καθησυχαστικώς τα ίδια, η έλλειψη συγκινήσεων, πέραν του γαστριμαργικού και κάποιων δυναμικών πολιτιστικών θεαμάτων, εξισορροπείται από τη βεβαιότητα πως αυτό είναι ένα δίχτυ ασφάλειας.
Με τα χίλια μύρια στραβά της, η Θεσσαλονίκη παραμένει πάντα ένα καταφύγιο, και ίσως το ζητούμενο σε αυτές τις μέρες της μαρμότας να είναι αυτό ακριβώς: good news, no surprises! Έτσι, η διάθεσή μου όπως και το βλέμμα μου για την πόλη αλλάζουν. Όλα τα παραπάνω μεταλλάσσονται από πληκτικές επαναλήψεις και ασκήσεις συνοικιακής βαρεμάρας σε δείκτη θαυμαστικό. Υπάρχει κάτι το σωτήριο τελικά σε αυτή την ακινησία που περισσότερο σε επαρχία παραπέμπει παρά σε μητρόπολη και ίσως γι’ αυτό παρά τις διαφορές μας όλοι οι Θεσσαλονικείς συγκλίνουμε σε μια ιδιότυπη μακαριότητα: εδώ συνέβαιναν και θα συμβαίνουν αυτά, αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάνει, έξω από τα Μάλγαρα μη φαντάζεσαι πως οι άνθρωποι τρελαίνονται στην περιπέτεια και το σαφάρι, τουναντίον, αντιμετωπίζουν χειρότερα. Και ηρεμώ!
Φωτό: «Ακίνητος ταξιδιώτης», μια φωτογραφική περιπλάνηση στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης από τον αρχιτέκτονα Κώστα Πήττα. Στο περίπτερο του Κήπου της Μεσογείου 6/6 - 13/7.
12°
