Την περασμένη Κυριακή ένας παρηγορητικός ήλιος στάλαξε στην πόλη υποψίες ζέστης και λαμπρού ανοιξιάτικου φωτός. Έπεσε κυριολεκτικά σαν μάννα εξ ουρανού. Μέρες πριν η Θεσσαλονίκη ήταν βυθισμένη σε βαθύ, ψυχοπλακωτικό γκρι. Τόνοι βροχής, υγρασίας και κρύου, εν είδει μετεωρολογικού bullying που εξαπέλυσε από απέναντι ο Ολύμπος, είχαν βυθίσει την πόλη σε μια ιδιότυπη κατάθλιψη. Οι άνθρωποι περπατούσαν σκυφτοί και ταραγμένοι, από τη μια η μαυρίλα της διαπραγμάτευσης με το Eurogroup, από την άλλη τα σύννεφα που ξεστόκαραν όξινα νερά και λάσπη, το ηθικό της πόλης έπεσε στο ζενίθ. Παλαβοί προφήτες στα καφέ της Ζεύξιδος και της Π.Π. Γερμανού έκαναν λόγο για χιόνι ακόμα και το Πάσχα. Αλλά διαψεύστηκαν!
Με το που λάλησαν οι πετεινοί της Κυριακής και αργότερα, κατά το μεσημέρι, όταν ο ήλιος σαν να είχε υπογράψει συμβόλαιο πως θα πυροδοτήσει με θαλπωρή και θερμοφόρους Κέλσιους ως τη δύση έδειχνε να τηρεί το λόγο του, σύσσωμοι οι συμπολίτες ξεχύθηκαν κατά τη θάλασσα. Μιλιούνια, ορδές, ζευγαρωμένοι, μοναχοί, πολυπληθείς παρέες, σόγια ολόκληρα, καραβάνια, τράβηξαν και πλημμύρισαν το παράκτιο μέτωπο. Σαν Σειρήνες να τους κάλεσαν, σαν το αρχέγονο ένστικτο της νοσταλγίας του φωτός να ξύπνησε και πάλι ορμητικό, και θαρρείς πως όλη η πόλη σύρθηκε προς τη μια πλευρά της ζυγαριάς. Μεγάλη ευλογία που ήταν και μια πεζοδρομημένη Κυριακή, από αυτές που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα και η κίνηση στη Λεωφόρο Νίκης μέχρι να γίνει νύχτα.
Η παραλία χτύπησε tilt, υπέρβαρη, δεν υπήρξε υπαίθριο τραπεζάκι στα καφέ και τα εστιατόρια με θέα τον ορίζοντα που να μη γέμισε, χιλιάδες ψυχές αρματωμένες με πείσμα, πεζοπορούντες σκαπανείς του τάγματος του Ήλιου, συνασπίστηκαν υπό την κλαγγή ενός ιδιότυπου winter non passara. Παραδοσιακά στην πλατεία Αριστοτέλους ήταν που, ως συνήθως σε τέτοιες εκστρατείες, στήθηκε το μεγάλο πανηγύρι. Ως και οι κούκλες από τις βιτρίνες της Τσιμισκή και της Μητροπόλεως συζήτησαν αναμεταξύ τους την πιθανότητα να σπάσουν τα γυαλιά και να δραπετεύσουν στη γιορτή.
Και ουρές παντού: στα «Starbucks» τα μεταμοντέρνα αλλά και στις παραδοσιακές φραπεδερί, στου μπιφτεκά «Σολωμονίδη» αλλά και στην αμερικέν «T.G.I. Friday’s» μπεργκερία, στα εκδοτήρια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και στα παγκάκια. Η διάθεση πήρε μπρος, οι παρέες έσμιξαν, η Θεσσαλονίκη παρασύρθηκε επιτέλους ξανά από μια παλίρροια αισιοδοξίας και οπτιμισμού. Ένας χαλαρός ήλιος, επαναλαμβάνω, ήταν που προκάλεσε όλη αυτή την τεκτονική αλλαγή διάθεσης.
Ψευδαισθησιακός, βέβαια. Γιατί από τις οθόνες-αργαλειούς το άραχλο παρόν δεν σταματούσε να εξυφαίνει μαύρα επικίνδυνα μετάξια: το πτώμα του Βαγγέλη στα Γιάννενα, τα σενάρια του Grexit, ατομικά και συλλογικά δράματα στο φουλ, στο σταθμό της Μοναστηρίου η ατμομηχανή και τα πέντε βαγόνια από τη μαύρη διαδρομή του τρένου με τους Εβραίους για το Νταχάου έστεκαν αιώνιοι μάρτυρες της ανθρώπινης θηριωδίας – μακάβρια επέτειος. Και πιο πάνω, σε Ολύμπου, Φιλίππου και Κασσάνδρου, ούτε λεπτό σταμάτησαν οι ρακοσυλλέκτες να ψάχνουν για φαγητό και σκραπ. Κανένας ήλιος, σκέφτηκα, όσο γλυκά κι αν μας λούζει, δεν μπορεί από μόνος του να αλλάξει το εθνικό μας πένθος, να αντιστρέψει το ρου των δυσάρεστων γεγονότων, να επουλώσει τα τραύματα του φετινού αδυσώπητου χειμώνα.
Μη διολισθαίνεις σε ναΐφ ρομαντισμούς και αφελείς περιηγητικές περιγραφές, μπορεί το κέντρο βάρους της πόλης λόγω του καλού καιρού και της πλημμυρισμένης από ομοψυχία χαράς πλατείας Αριστοτέλους ηδονικά να πάλλεται, όμως με το που πέσει η νύχτα, η Θεσσαλονίκη πάλι προς τα βουβά ή τα φωναχτά δράματα θα παραδοθεί. Όμως μου ήταν αδύνατο να πάψω να ελπίζω, να αισιοδοξώ και να μην απελπίζομαι. Λουσμένος από ζέστη και από φως, ένιωσα στοργή για την πόλη και τους ανθρώπους, με κατέλαβε μια αγάπη κι ένας έρως, ζωή, μπαλόνια, πιτσιρίκια που αθώα της φρίκης έπαιζαν αλαλάζοντας, μικροπωλητές που πουλούσαν σιτάρι σε πλαστικό κυπελλάκι για να ταΐσουν οι άνθρωποι τα πουλιά, χαρές και λούσα από τις όμορφες που κοκεταρισμένες δειγμάτιζαν στους μουσάτους με τα μαύρα γυαλιά και το τρεντι στιλ τα κάλλη και τις μπότες τους.
Καταμεσής αυτής της πρόσκαιρης κυριακάτικης φαντασμαγορίας, αυτού του τεράστιου εν φωτεινής Αριστοτέλους rave, το βλέμμα μου πετάριζε δοξαστικό. Έπαθα ελπίδα και καλοσύνη, θάρρος και προσμονή. Την περασμένη Κυριακή, που ένας παρηγορητικός ήλιος στάλαξε στην πόλη υποψίες ζέστης και θαλπωρής και οι συμπολίτες ξεμυτίσαμε έξω από τα καλοριφέρ, πήρα μια γερή δόση άνοιξης ελπίδας. Το παραλιακό μέτωπο και ο ορίζοντας είναι μια αιμοστατική γάζα, μια υπόσχεση μέλλοντος και ζωής κόντρα στην απόγνωση του σπαραξικάρδιου και αφόρητα έγκλειστου βίου.
Info: «Effect - Τομογραφία του έρωτα»
της Λούσι Πρεμπλ, στο θέατρο Αυλαία, από το ΔηΠεΘε Πάτρας. Με τους Άννα Μασχα, Αντώνη Καρυστινό,
Καλλιόπη Παναγιωτίδου και Μάνο Στεφανάκη, σκηνοθετημένους από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη.
11°
