Μα πού τους κρύβουν όλη τη χρονιά αυτούς τους τύπους με τα γένια και τα μακριά μαλλιά πλεγμένα κοτσίδες ράστα ή τα κορίτσια με το απλανές βλέμμα και τα σαλβάρια, που λες και αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη από ένα τρένο που κατέφθασε από την Γκόα; Ένα κομμάτι πιτσιρικαρίας, εκεί γύρω στα 20 με 25, που το βλέπεις να περιμένει υπομονετικά στην ουρά των εκδοτηρίων της πλατείας Αριστοτέλους είναι η κυρίαρχη εικόνα των προβολών αλλά και των εκδηλώσεων του 49oυ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Διακτινίστηκαν στα αφιερώματα για τον ουγγρικό πειραματικό κινηματογράφο, όπως τον διακόνησε το στούντιο Μπέλα Μπάλαζ, και υπέμειναν την αργόσυρτη μαρτυρική αφήγηση της ταινίας «Λίβερπουλ» του Λισάνδρο Αλόνσο, την ώρα που στην ίδια αίθουσα αναρωτιόμουν: «Μα γιατί υποβάλλουμε τους εαυτούς μας σε τέτοια βασανιστήρια;». Άντεξαν να μην καγχάσουν «βρε ουστ από δω, σκατόπαιδα» για τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Μία βδομάδα μόνοι» της Αργεντίνας Σελίνα Μούργκα και μπορεί και να δάκρυσαν στο ινδικό «Αποχωρισμός» της Ναντίτα Ντας, καθώς μουσουλμάνοι και ινδουιστές άνοιγαν ομαδικούς τάφους ο ένας για τον άλλον, κι εγώ καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που διάλεγα να μπω στην αίθουσα, αντί να κάτσω σπίτι και να απολαύσω την ισοπαλία που πήρε η Τρίπολη από τον Άρη στο Χαριλάου.
Έτσι όμως είναι με το φεστιβάλ, κάνεις σλάλομ από αίθουσα σε αίθουσα, τρως τη φόλα, ορκίζεσαι πως δεν θα το ξανακάνεις, να μπεις δηλαδή στα τυφλά, αλλά κάτι μέσα σου σε ξαναπαρασέρνει και την ξανατρώς, την ξανατρώς, μέχρι να σου κάτσει το καλό το ταινιάκι. Όπως το αμερικανικό road movie «Ουέντι και Λούσυ» ή το ελληνικό «Το βουνό μπροστά» του Βασίλη Ντούρου, που ακτινογράφησε ψύχραιμα αλλά και τραγικά συνάμα τη στενάχωρη, μισαλλόδοξη και σκληρή ελληνική επαρχία, που ακόμα να δεχτεί τη συμβίωση με τους μετανάστες.
Εύφημος μνεία και στο πάρτι έναρξης στην αποθήκη Γ’. Στην εξαιρετική σόουλ με την οποία τάισε τα ηχεία ο Νίκος Πετρουλάκης και στο αψεγάδιαστο και κομψό κοστούμι του εμβληματικού φωτογράφου του φεστιβάλ Βαγγέλη Ρασιά, που η κάμερά του για άλλη μια χρονιά απαθανατίζει όλα τα πρόσωπα εν είδει καλλιτεχνικού year book.
Να ζήσουν οι κομμώτριες
«Κορίτσια, ο στόλος!» Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν το περίφημο μπαρ “John Bull” λειτουργούσε στις αρχές της Βενιζέλου, αυτή ήταν η κραυγή των εργαζόμενων κορασίδων κάθε που έβλεπαν ναυτάκια πρόθυμα να ακουμπήσουν το υστέρημά τους σε ένα ποτό, σε ένα φιλί, στην καλτσοδέτα τους. «Κορίτσια, οι Αθηναίοι!» φωνάζουν σήμερα οι σερβιτόρες στο “Coral”, στο «Κοραλάκι» και το “Must”, διάσημα πλέον ορθάδικα-ξενυχτάδικα-ποτάδικα στη γωνία Βενιζέλου με παραλία, καθώς απέναντί τους φεστιβαλάνθρωποι πορεύονται προς το λιμάνι.
Αυτή η εικόνα είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική των ημερών. Η φωτογραφία θα μπορούσε να έχει και τίτλο «Οι απέναντι». Στο ένα πεζοδρόμιο φοιτηταριό, σφίχτες, ερωτιάρες με κοντά μαύρα στρετς φορέματα, που δεν πτοούνται από το κρύο και την υγρασία, σουξέ του Κιάμου και της Κελεκίδου, σόμπες μανιτάρια να θερμαίνουν την ατμόσφαιρα, γλεντομάνα Σαλονίκη των λαϊκών παιδιών. Και στο άλλο πεζοδρόμιο οι φεστιβαλιστές με τους προβληματισμούς τους, τις τσάντες σήμα κατατεθέν της βαριάς κουλτούρας, των μποέμικων κασκόλ περιτυλιγμένων στο λαιμό, κρέντιτ και λεπτομέρεια επιβαλλόμενη για να δηλώσει εύσημα πνευματικότητας.
Και ξαφνικά αυτοί οι παράλληλοι κόσμοι, που νομίζεις πως δεν θα συναντηθούν ποτέ, γίνονται ένας, καθώς απολωλότα φεστιβαλικά πρόβατα, από περιέργεια θες, από επιθυμία να γνωρίσουν και μια άλλη Θεσσαλονίκη πέρα από τις συντεταγμένες που τους δίνει ο χάρτης ποιότητας, κατεβάζουν ουίσκια και γλεντοκοπάνε παρέα με τους ξέσαλους φραπεδαριστές. Ειρήνη υμίν! Κι αυτό είναι ωραίο μπέρδεμα, λέω εγώ, που όλα τα κοιτώ και τα θαυμάζω τέτοιες μέρες, που στην πόλη μου σκάει τόσο ωραίο μπάχαλο.
Heartbreak hotel
Οι αφίσες δεν λένε ψέματα: Κυριακή 23 του μήνα ο Dimitri From Paris έρχεται και πάλι στην πόλη. Και το σούσουρο που γίνεται για το House-o-logy είναι πέρα για πέρα αληθινό. Φέτος το “Hotel” κατάφερε να στήσει ένα χαρούμενο κυριακάτικο gathering, που ξεκίνησε με χιλιάδες ανθρώπους να επευφημούν και να χορεύουν με άρχοντα της τελετής τον Little Louie Vega. Φάση όπως παλιά στο “Nany Nany”. Το house και τα παρακλάδια του είναι ο πιο εύκολος και αγνός τρόπος για να κεφάρεις.
Για τον Dimitri From Paris μάλιστα παλιά ο αστικός θρύλος τον ήθελε να είναι Θεσσαλονικιός από την Τούμπα, που πήγε Παρίσι και πρόκοψε! Τέλος πάντων, όποιος κι αν είναι, έρχεται πάλι κουβαλώντας όλα τα δισκάκια αλλά και τις εικόνες που σημάδεψαν τον ήχο του, τεράστια δηλαδή σαμπανοπότηρα, κορίτσια που βγήκαν από το κομμωτήριο και αγόρια γυμναστηρίου, που όλα μαζί σαν βιντεοκλίπ του Fashion TV με καρέ σφήνες από ταινίες του Ροζ Πάνθηρα και του επιθεωρητή Κλουζό θα αναζητήσουν το τέλειο αντίδοτο για την κυριακάτικη πλήξη.
Μαζί με τον Dimitri κι ένας γνήσιος κοσμοπολίτης Θεσσαλονικιός χαουζάς, ο Κωστής Ζαρταλούδης, από την ομάδα του Τσιλιχρήστου και με δεδομένες ξεσηκωτικές ικανότητες. Ταινίες, παρτάκια, ανεμελιές. Την άλλη εβδομάδα, βέβαια, που το 49ο Φεστιβάλ θα έχει τελειώσει, θα ξαναμείνουμε πάλι εμείς κι εμείς. Και η φάτνη του δήμαρχου Βασίλη, που ήδη άρχισε να στήνεται στην πλατεία Αριστοτέλους, γεμίζοντάς με προχριστουγεννιάτικη θλίψη. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, οπότε βουτάω πάλι στις ταινίες και τους χορούς.
14°
