Ποια τέχνη; Η Θεσσαλονίκη μιλάει μόνο για σεφ, μπάλα, μπουζούκια, fly over

Ο Γιώργος Αγρότης στη Λόλα Νικολάου παρουσιάζει μια ζωγραφική με έξοχη ποιητική και σουρεαλιστική διάθεση. Ο Βερολινέζος Μάρτιν Χαμ στην γκαλερί Donopoulos Fine Arts δείχνει πίνακες όπου πρωταγωνιστούν άνθρωποι και ζώα εντός ενός απροσδιόριστου χωροχρόνου. Με εντυπωσίασε μια φωτογραφία του Βίκτωρα Κοέν από τις 107 που εκτίθενται συνολικά στην έκθεση Περί Ανθρώπων στο Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι και απέναντι, στο Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, απόλαυσα το Whip it των Devo, τραγούδι εμπνευσμένο από το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας του Τόμας Πίντσον, όπως ακουγόταν στο επίκεντρο της ομαδικής έκθεσης Τεχνοφετιχισμός κι ας μου φάνηκε το κόνσπετ λίγο Γιάνης Βαρουφάκης. 

Τη λες και σπαραταριστή τη φετινή εικαστική άνοιξη στη Θεσσαλονίκη, άσχετα αν ο ολιγομελής αριθμός αυτών που ανταμώνουμε στα βερνισάζ (κάθε φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι) είναι αντιστρόφως ανάλογος με την πλουραλιστική ζωή του φετινού Απρίλη: Στο Case Studio του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ο Δημήτρης Φραγκάκης εκθέτει γλυπτά, μαγιό Speedo, σκουφάκια Arena, σχέδια και ζωγραφικές συνθέσεις υπό τον κολυμβητικό τίτλο Splats, στο Γαλλικό Ινστιτούτο ο Ξενής Σαχίνης καταπιάνεται με τη μνήμη, τη λήθη και το Ολοκαύτωμα με έργα που αντιπροσωπεύουν όλο το εικαστικό του ιδίωμα (ακρυλικά, λαμαρίνες σε ηλεκτροκόλληση και κατασκευές), στη γκαλερί The Eye Altering της Πάικου, η διατομική εγκατάσταση A drop of blood a pound of flesh των Στεφανία Μοσκόβη και Μανώλη Δανάμπαση, παίρνει σκαλπ. Roadrunner: Στη Δημοτική Πινακοθήκη, ευκαιρία για μύηση στον έτερο μεγάλο Τλούπα, τον Φιλόλαο, γλύπτη και αδελφό του έξοχου Λαρισαίου φωτογράφου. 

Ρεζουμέ: Από εκδηλώσεις, ζήτω, ένας μικρός καλός αρτίστικος χαμός συμβαίνει αυτές τις μέρες στον βορρά, όμως κακά τα ψέματα, πλήθος, κατάσταση, δράση, οσμώσεις, συζητήσεις και διαδράσεις, σουαρέ, αντίκτυπος και διάλογος παράγονται μόνο στην εικαστική Αθήνα. Στο μέρος μας το μικρομέγαλο και το μπερδεμένο (λίγο βαλκανική μητρόπολη και λίγο ελληνική επαρχία), το εικαστικό δεν πουλάει. Δεν κόβει εισιτήρια η τέχνη, η κίνηση σε μουσεία και γκαλερί είναι υποτονική, η αδιαφορία σπαραξικάρδια, η Θεσσαλονίκη χρόνια τώρα είναι κραυγαλέα απούσα από οτιδήποτε κινείται έξω από τον άξονα μπάλα, μπέργκερ, κρασί, μπάσκετ και παραλλαγές που κάνουν το καλύτερο φρεντς τοστ αυγών με αβοκάντο (αυγοκάντο!).

Ο μέσος όρος του πληθυσμού σαν να θεωρεί ύψιστο αμάρτημα το να συζητήσει κάτι άλλο πέραν του Κωνσταντέλια, του Μορόν, των νιόκι της Ηλιόπετρας, τον ταραμά στου Πσαρά, τις πατάτες με στάκα στα 10 τραπέζια του Παπουτσάκη και τα λαζάνια του Local. Όλη η πόλη (άπλες, μπρούκληδες, αλλά και φτωχολογιά το σκατό της ξεραίνουσα και πένης) τελεί σε mood ατελείωτου κους κους περί γαστρονομίας, σεφ, και ποιος πήρε ποιο βραβείο κουζίνας. Κουράστηκα να ακούω για περιπέτειες και σαφάρι ανεύρεσης του καλύτερου πάνκεϊκ ή για το αν το μυθικό σάντουιτς γίγας του Λαϊκόν λέει περισσότερο από τα κοκορέτσια απέναντι του Φάτε Σκάστε. Πονάει, αλλά έτσι είναι, η πόλη απώλεσε κάθε ενδιαφέρον για οτιδήποτε πλην σπορ, φαγητού, μπουζουκιών και σαρώνει ο Χολίδης στο Markiz και αποπλανεί κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο στην Barbarella ο μοναδικός Θοδωρής Φέρρης. Και μόνο όταν εξαντληθούν οι λίστες για το καλύτερο νεγρόνι ή το πιο κάτσε καλά σκορδοστούμπι του κέντρου, η συζήτηση να γυρίσει περί Αγγελούδη, καθαριότητας, fly over, τραμ, μετρό και πότε θα ανοίξει ο καιρός να ροβολήσει η πόλη στη Χαλκιδική για να πάρει τον αέρα της. Να ’χαμε να λέγαμε…