Τεστ: Μήπως είστε εσωστρεφής;

Ο ΓΑΡΓΑΝΤΟΥΑΣ ΣΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ

Ο καθένας μπορεί να μεγαλώνει το παιδί του όπως θέλει —ας το παραδεχτούμε: όλες οι ανισότητες, πλην του πλούτου, από εκεί ξεκινάνε· και του πλούτου δεν είναι η μεγαλύτερη—, και δεν μας πέφτει λόγος. Κάποιος μπορεί να του απαγορεύει να φοράει τα ρούχα που θέλει, ας πούμε, ή να μην το αφήνει να διαβάζει τα βιβλία που του αρέσουν. Ή μπορεί να το κάνει χορτοφάγο, ή να μην του δείχνει το Star Wars. Ή να του λέει πως τα πρίκουελ είναι ισάξια με την ορίτζιναλ τριλογία. Ή να το πηγαίνει σε καλλιστεία. Ή να το μεγαλώνει σε ένα μισογύνικο περιβάλλον. Ή να λέει ομοφοβικά *χωρατά* μπροστά του. Ή να μη διαβάζει ο ίδιος ποτέ του, τίποτε. Εν πάση περιπτώσει, το κράτος, η κοινωνία, οι πάντες, αδιαφορούν, δεν τους παίρνει, δεν θα πουν τίποτε ποτέ για το πώς μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του. Έτσι πάνε αυτά. Ακόμη.

Πιάνω τα μαλλιά μου και λυγίζω τα γόνατα σαν να μας ρίχνουν σφαίρες από κάπου απέναντι, βγάζοντας δυσοίωνους ήχους από το λαρύγγι μου.

Αλλά εγώ όμως — εγώ όμως έχω αναλάβει την ιερή, ιπποτική, εκ Θεού υποχρέωση να γουρλώνω τα μάτια λες και πετάχτηκε ο Νιαρλαθοτέπ μπροστά μου, όποτε βλέπω παιδί να ξεχειλίζει από καρότσι — παιδί, θέλω να πω, έτοιμο να παίξει μπάσκετ στην κανονική ομάδα, έτοιμο να πάει φαντάρος ή λίγο πριν να μπει στο πανεπιστήμιο να σπουδάσει γιατρίνα. Βλέπω, πέστε, μάνα να σέρνει ή να σπρώχνει ένα απ’ αυτά τα καινούργια πατίνια όπου πάνω του στρογγυλοκάθεται με δίχως καν να βοηθάει σέρνοντας, έστω, λίγο το πόδι ένα παιδί σαράντα κιλά, σχεδόν με πρεσβυωπία και ικανό να λύνει εξισώσεις, μισοκοιμισμένο από τη βαρεμάρα και τη ραστώνη; Πιάνω τα μαλλιά μου με δύναμη και λυγίζω τα γόνατα σαν να μας ρίχνουν σφαίρες από κάπου απέναντι, βγάζοντας δυσοίωνους ήχους από το λαρύγγι μου. (Εξασκούμαι στο σπίτι, μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου). Παίζω ένα τέτοιο ωραίο θέατρο.

Γιατί δεν μπορώ να μείνω άλλο αμέτοχος, αγανάκτησα. Ώς εδώ.

Σε λίγο θα τα πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο πάνω σε σκεπασμένα «περίπτερα» σαν την Κλεοπάτρα. Σαν επιταφίους. Ή μπορεί ήδη να συμβαίνει κάτι τέτοιο, κι εγώ να μην το έχω δει ακόμη. Δεν πολυβγαίνω άλλωστε, δεν πολυκυκλοφορώ. Δεν μ’ αρέσει.

* * *

ΤΕΣΤ: ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΣ;

Νά μερικά βασικά χαρακτηριστικά των εσωστρεφών ατόμων, όπως τα βρίσκει κανείς παντού στο διαδίκτυο. (Υπάρχουν κι άλλα). Προσθέστε έναν πόντο κάθε φορά που βλέπετε ότι το κάνετε κι εσείς αυτό. Από 10 πόντους και πάνω, παίζει να είστε. Καλωσήλθατε στο κλαμπ! Όλα είναι ωραία εδώ, και έχει ησυχία. It’s a peaceful life.

• Οι εσωστρεφείς λοιπόν:

1. Απολαμβάνουν να μένουν μόνοι στο σπίτι τους.
2. Μπορούν και σκέφτονται αποδοτικά μόνο όταν είναι μόνοι.
3. Ο εσωτερικός τους μονόλογος δεν σταματά ποτέ.
4. Αισθάνονται περισσότερο μόνοι (με τον άσχημο τρόπο) όταν είναι μαζί με άλλους.
5. Όταν πρέπει να δουλεύουν μαζί με τρίτους, δεν αποδίδουν το ίδιο καλά.
6. Απεχθάνονται να είναι το επίκεντρο της προσοχής.
7. Είναι καλύτεροι στο να γράφουν τις σκέψεις τους παρά στο να τις λένε προφορικά.
8. Μισούν το τηλέφωνο. Λατρεύουν τα μηνύματα και τα μέιλ.
9. Μισούν την «περί ανέμων και υδάτων» ψιλοκουβέντα.
10. Ενδιαφέρονται για τα σοβαρά θέματα, και παθιάζονται με κάποια από αυτά.
11. Δεν αντέχουν τα πάρτι, τις μαζώξεις, τον πολύ κόσμο, τη βαβούρα.
12. Μετά από μία (καταναγκαστική) κοινωνικοποίηση, έχουν ανάγκη από αποσυμπίεση και ξεκούραση.
13. Αντιλαμβάνονται και παρατηρούν μικροπράγματα που διαφεύγουν την προσοχή των άλλων.
14. Μπορούν να μείνουν συγκεντρωμένοι σε κάτι για πολύ περισσότερη ώρα ή καιρό από τους άλλους.
15. Ζουν μέσα στο κεφάλι τους, κατά το κοινώς λεγόμενο.
16. Τους αρέσει να παρατηρούν τον κόσμο. Και τον ξέρουν καλά.
17. Όταν τούς μιλάει κάποιος, τον ακούν προσεκτικά.
18. Έχουν πολύ λίγους πραγματικούς φίλους.
19. Τα χάνουν έξω από το περιβάλλον τους, σαν το ψάρι έξω από το νερό.
20. Συχνά, μοιάζουν οι μόνοι «ενήλικες στο δωμάτιο».

Λοιπόν; Πόσους βαθμούς μαζέψατε; Εννέα; Δέκα; Έντεκα; Ή μήπως είκοσι, σαν εμάς;

* * *

ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΗ

Η μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων Χρύσα Φραγκιαδάκη προτείνει στους αναγνώστες του Ημερολογίου πράγματα που της τράβηξαν την προσοχή. Την ευχαριστούμε! Σήμερα, έχουμε ακόμη ένα κείμενο στη στήλη-μέσα-στη-στήλη της με τίτλο Cats and the cities. Επεισόδιο 2ο, λοιπόν:

Παρίσι: Ο Δρόμος της Γάτας που Ψαρεύει

«Μα να βρεθείς στο Παρίσι και να μην επισκεφτείς τη Rue-du-Chat-qui-Pêche!» είχε απορήσει πριν από πολλά χρόνια μια φίλη, γατόφιλη και γατομάνα κι η ίδια. Όχι, δεν την είχα επισκεφτεί, γιατί παραδόξως μού είχε διαφύγει όταν κατάρτιζα τα… sos από το Google και τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, όπου είχα κι εγώ καταφύγει ανήκοντας, αναγκαστικά, στην περιφρονητέα κατηγορία των τουριστών.

Ο δρόμος «της γάτας που ψαρεύει» (που μπορεί, όμως, να είναι και γάτος, μιας και το κοινό ουσιαστικό για το είδος είναι, στα γαλλικά, γένους αρσενικού) βρίσκεται στην εμβληματική συνοικία Καρτιέ Λατέν στην Αριστερή Όχθη, σε απόσταση αναπνοής από τη Νοτρ Νταμ, και συνδέει την υπερτουριστική Rue de la Huchette με την αποβάθρα Σαιν Μισέλ στον Σηκουάνα. Ανοίχτηκε το 1540, όταν δεν υπήρχε καν αποβάθρα στο σημείο εκείνο και τα σπίτια βρέχονταν κυριολεκτικά από το ποτάμι, όπου κατέβαινες μέσω σκαλοπατιών. Η διάνοιξή του διευκόλυνε τους Παριζιάνους της εποχής, που έρχονταν να αντλήσουν νερό, να πλύνουν ρούχα ή να αγοράσουν ψάρια. Με ελάχιστο πλάτος 1,57 μ. και μέγιστο 1,80 μ., o μόλις 29 μ. δρόμος φέρεται ως ο στενότερος του Παρισιού, αν και αυτό δεν ισχύει: έχει δυο-τρεις ισχυρούς ανταγωνιστές.

Ωστόσο τη διαχρονική φήμη του δεν την οφείλει στις διαστάσεις του, αλλά σε έναν σκοτεινό αστικό θρύλο, που του χάρισε επίσης και το σημερινό του όνομα. Ο θρύλος αυτός αναφέρει ότι, τον Μεσαίωνα, κατοικούσε στα πέριξ ένας ιερέας ονόματι Ντομ Περλέ, ο οποίος είχε μια γάτα. Μια μαύρη γάτα. Ο ιερέας επιδιδόταν στην αλχημεία. Η γάτα επιδιδόταν στο… ψάρεμα! Πήγαινε στο χείλος της όχθης, όπου συχνά τα ψάρια ανέβαιναν στην επιφάνεια λόγω υπερχείλισης κάποιων πηγαδιών που συνδέονταν με το ποτάμι, τα χτυπούσε με την πατούσα της, και μετά τα έπιανε και τα πήγαινε στον κύριό της.

Ράσο-μαγεία (ως μαγεία αντιλαμβάνονταν οι απλοί άνθρωποι την αλχημεία)-μαύρη γάτα, δεν ήθελε και πολύ για να γεννηθούν φόβοι και δεισιδαιμονίες. Τρεις φοιτητές (τρομάρα τους!) της Σορβόνης θεώρησαν ότι η γάτα ήταν το alter ego του ιερέα και οι δυο μαζί ήταν η ενσάρκωση του Διαβόλου. Mε τον ρομαντικό ακτιβισμό των νέων, αποφάσισαν να σώσουν τον κόσμο από το Κακό, και μια νύχτα άρπαξαν τη γάτα και την έπνιξαν στο ποτάμι. Μαζί με τη γάτα εξαφανίστηκε από τη γειτονιά και ο ιερωμένος, ο οποίος, κατά… διαβόλου σύμπτωση, αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στην επαρχία. Φήμη στη φήμη, οι τρεις φοιτητές θεωρήθηκαν ύποπτοι για τον φόνο του, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Τους κρέμασαν στον διαβόητο λόφο Μονφοκόν, όπου τα κορμιά των κρεμασμένων έμεναν για μέρες εκτεθειμένα στα ράμφη των αρπακτικών και στη σήψη. Όμως τα παλικάρια πήγαν άδικα, καθώς, την επομένη του θανάτου τους, επέστρεψε ο Ντομ Περλέ από το ταξίδι του — και μαζί επανεμφανίστηκε και η γάτα του!

Δεν ξέρουμε μέχρι πότε συνέχισε η περίφημη γάτα να ψαρεύει (αν, μάλιστα, λογαριάσουμε τις, επτά για εμάς, εννιά για τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ζωές της), το σίγουρο είναι, πάντως, ότι ο θρύλος της εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πιάνει στα δίχτυα του χιλιάδες επισκέπτες, που συνωστίζονται για μια σέλφι στο πιο στενό σημείο τoυ φερώνυμου δρομάκου, ή κάτω από τη διάσημη πλέον πινακίδα.

* * *

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ Ψ

Η κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια και ομαδική αναλύτρια Σουζάνα Παπαφάγου γράφει σήμερα για το αταίριαστο ζευγάρι καλοσύνης και κακοποίησης. Την ευχαριστούμε πολύ! Ενώ έχει πλέον και τη δική της στήλη, κάθε εβδομάδα μιλά στο Ημερολόγιο για έναν φόβο μας, ένα πρόβλημα, κάτι που μας τρώει και μας ταλαιπωρεί — και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Κακοποίηση: Όταν η καλοσύνη γίνεται παγίδα

Η Ν. μεγάλωσε πιστεύοντας πως οι άνθρωποι είναι καλοί κατά βάθος. Ότι με λίγη αγάπη και κατανόηση όλα μπορούν να φτιάξουν. Ότι ακόμα και οι πιο σκληροί δεν είναι παρά απλώς πληγωμένοι.

Όταν γνώρισε τον Θ., ένιωσε ότι βρήκε κάποιον που την καταλάβαινε. Ήταν γλυκός, έξυπνος, τρυφερός. Της έδινε σημασία, την έκανε να νιώθει ξεχωριστή. Εκείνη άνοιξε την καρδιά της. Πίστεψε. Αλλά η κακοποίηση δεν ξεκινά με φωνές. Ξεκινά με μικρά, σχεδόν αόρατα, «λάθη». Με μια υποτίμηση ντυμένη σαν αστείο. Με ένα, «Τα φαντάζεσαι αυτά». Με σιωπή αντί για απάντηση.

Ο Θ. δεν τη χτύπησε ποτέ. Απλώς τη μίκραινε λίγο-λίγο. Μέχρι που η Ν. δεν ήξερε από ένα σημείο και μετά ποια ήταν. Της πήρε καιρό να παραδεχτεί ότι όλο αυτό δεν είχε σχέση με έρωτα. Δεν ήταν καν μια δύσκολη σχέση. Ήταν έλεγχος. Κακοποίηση. Και η δική της καλοσύνη είχε γίνει το εργαλείο της παγίδευσής της.

Η Ν. ξεκίνησε ψυχοθεραπεία και χτίζει πια ένα προστατευτικό τείχος γύρω της. Όχι για να κλείσει τους ανθρώπους έξω, αλλά για να κρατήσει τον εαυτό της ζωντανό μέσα του.

 

Νά πέντε τρόποι για να προστατευτείς:

1. Μη σωπαίνεις όταν κάτι μέσα σου φωνάζει «όχι».
2. Δες ένα-ένα τα γεγονότα. Η αμφιβολία είναι μέρος της κακοποίησης.
3. Μίλα. Σε φίλο, σε ειδικό, σε γραμμή βοήθειας. Μίλα.
4. Δώσε όνομα στη συμπεριφορά. Δεν είναι «δύσκολος χαρακτήρας». Είναι κακοποιητικός.
5. Άσε τον εαυτό σου να φύγει. Δεν χρωστάς σε κανέναν την καλοσύνη σου.

Η καλοσύνη δεν πρέπει να σε εξαφανίζει. Πρέπει να σε προστατεύει. Ξεκινώντας από εσένα.

* * *

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μορίς Λεμπλάν, «Αρσέν Λουπέν – Ο τζέντλεμαν διαρρήκτης» (εικονογράφηση Βενσάν Μαλιέ, μετάφραση Γιούλα Σταθοπούλου, Εκδόσεις Gema) 

Αυτή είναι η πιο όμορφη έκδοση με τις πρώτες ιστορίες του Αρσέν Λουπέν: εννέα τον αριθμό, δημοσιευμένες από το 1905 ώς το 1907, κάτι παραπάνω από απλώς «κλασικές» δηλαδή. Και είναι σίγουρα η πιο όμορφη γιατί είναι σε μεγάλο σχήμα (24x32 εκατοστά!), σκληρόδετη, και κυρίως: εικονογραφημένη άψογα από τον σχεδιαστή Βενσάν Μαλιέ, που είτε μάς δίνει βινιέτες, είτε σχεδιάζει ολόκληρες σελίδες ή και σαλόνια, βάζοντάς μας μέσα στην εποχή κατά την οποία διαδραματίζονται οι περιπέτειες του Αρσέν Λουπέν (στην Μπελ Επόκ!) με τον πιο άμεσο τρόπο. Χαίρεσαι να κρατάς το βιβλίο στα χέρια σου και να το ξεφυλλίζεις. Οι δε ιστορίες είναι φυσικά μία και μία. Ο Λεμπλάν είναι πελώριος και 100% διασκεδαστικός, κι εδώ, όσο ανακαλύπτει κι ο ίδιος βήμα το βήμα τον ήρωά του, δίνει όλο του τον εαυτό. Θα ακολουθούσαν δεκάδες ακόμη κείμενα —μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά με τον ένα και μοναδικό διαρρήκτη/ντετέκτιβ—, αλλά αυτές εδώ είναι οι πιο ιστορικές: οι πρώτες. Εγγυημένη απόλαυση για τους εραστές του κλασικού αστυνομικού και, εννοείται, για τους φαν του Σέρλοκ Χολμς: ο Αρσέν Λουπέν, αυτός ο αναρχικός/πατριώτης αριστοκράτης, ο μετρ του εγκλήματος, ο σαγηνευτικότερος villain της crime λογοτεχνίας, είναι βέβαια το alter ego του. ΥΓ. Το βιβλίο γίνεται και πολύ ωραίο δώρο, να προσθέσουμε.

• Δείτε ένα χαρακτηριστικό σαλόνι:

• Διαβάστε και ένα μικρό βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Μορίς Λεμπλάν (Maurice Leblanc‎‎, 1864-1941) ήταν Γάλλος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και διηγημάτων, γνωστός κυρίως ως ο δημιουργός του διάσημου λογοτεχνικού ήρωα Αρσέν Λουπέν, ιδιόμορφου και ιδιοφυούς αριστοκράτη-απατεώνα, υπερασπιστή του ηθικού νόμου της κοινωνίας. Το 1905, ο εκδότης του μηνιαίου εγκυκλοπαιδικού περιοδικού «Je sais tout» του παρήγγειλε μια σειρά διηγημάτων στο ύφος των περιπετειών του Σέρλοκ Χολμς για να δημοσιευθούν σε συνέχειες. Τα εννέα διηγήματα εκδόθηκαν μαζεμένα και σε βιβλίο, που είχε εκπληκτική επιτυχία. Έτσι, ο Λεμπλάν αφιέρωσε σχεδόν αποκλειστικά το υπόλοιπο της καριέρας του στον Αρσέν Λουπέν.

Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε να μας πείτε ή να μας ρωτήσετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.