Έχουμε για σύμβολο τον Λευκό Πύργο, κάποτε τούρκικη φυλακή, έχουν για σήμα κατατεθέν τον «κατουρλή» Μάνεκεν Πις, ένα αγοράκι που εντελώς άφοβα και ξεδιάντροπα «ποτίζει» κάθε βιτρίνα και κάθε γωνιά των Βρυξελλών, με το αυθεντικό όμως άγαλμα να βρίσκεται στα πέριξ της Γκραν Πλας. Και οι Βρυξέλλες και η Θεσσαλονίκη έχουν κάτι το κιτς από πλευράς τοποσήμων (1-1), όμως τους κερδίζουμε στον καιρό. Έφυγα από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» με το θερμόμετρο να βαράει ζέστες και προσγειώθηκα σε μια πόλη όπου ο φθινοπωροχειμώνας εισέβαλε με πανηγυρικά ταρατατζούμ υγρασίας και κρύου (2-1).
Η ιδέα να ρίξω τις δύο πόλεις στο ρινγκ μού γεννήθηκε αμέσως μόλις προσγειώθηκα στη χώρα των Κοινοτικών υπαλλήλων. Πρόκειται περί μεγάλης παρεξήγησης πως οι Βρυξέλλες έχουν μόνο χρώμα γκρι κοστουμί, το χρώμα δηλαδή των ανταποκρίσεων, των επιτρόπων και όλων αυτών που με στόμφο από την περιοχή Σουμάν ανακοινώνουν μέτρα και αποφάσεις. Η ίδια παρεξήγηση συμβαίνει και με τη Θεσσαλονίκη: για τους περισσότερους είναι η χώρα του Παναγιώτη Ψωμιάδη και του Γρηγόρη Αρναούτογλου, η ερωτική πόλη (3-2). Τρίχες κατσαρές και στερεοτύπων το ανάγνωσμα.
Ένα εκατομμύριο αυτοί, ένα εκατομμύριο εμείς (4-3, μπροστά η Θεσσαλονίκη). Την πλατεία Αριστοτέλους τη λένε Γκραν Πλας, τραπεζάκια έξω παντού και με μανιταρόσομπες εννοείται (5-4)! Μόνο που εκεί δεν ρουφάνε φραπέ, αλλά μπίρες (6-5). Δεν καταβροχθίζουν πιτόγυρα, αλλά αράβικα σάντουιτς με ντουρούμ ή λουκάνικα μπουντέν που κολυμπάνε στα κρεμμύδια και συνοδεύονται από τηγανητές πατάτες (7-6). Κυριλέ η Τσιμισκή, κυριλέ και γεμάτη σινιέ μάρκες η Λουίζ, όπου τα ενοίκια είναι εξίσου πανάκριβα (8-7). Ήρθε όμως η στιγμή για τις Βρυξέλλες να ισοφαρίσουν, αφού το δικαστικό μέγαρο με το χρυσό τρούλο που έχτισε ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ με χρήματα που λήστεψε κατά κόρον από τη βελγική αποικία του Κονγκό δεν συγκρίνεται από πλευράς όγκου και αρχιτεκτονικού κύρους με το δικό μας στο Βαρδάρη, σκέτο μπετόν αρμέ (8-8).
Περπατάω στην πόλη εύκολα, αλλάζω πίστες με καταπληκτική ταχύτητα, σχεδόν όπως και στη Θεσσαλονίκη. Από χλιδοΤσιμισκή βγαίνεις Βαρδάρη μέχρι να πεις ΠΑΟΚ και από γκλαμουροΛουίζ πιάνεις την αφρικανική συνοικία της Ματόνγκ μέχρι να πεις Άντερλεχτ (9-9)! Κομμωτήρια, ταξιδιωτικά γραφεία, ινστιτούτα καλλονής, φαγάδικα, με το αγαπημένο μου σενεγαλέζικο ρεστοράν «Μαντέλα» να κάνει το σκορ 9-10 για τις Βρυξέλλες. Άπαιχτα ψητά, με τηγανητές μπανάνες, ρύζια και μπίρες να μην μπορούν να αντιμετωπιστούν από κανένα βαρδαρίσιο ψητάδικο.
Κατηφορίζουμε στην Άνσπραχ, δρόμο μακρύ, ευθύ, γεμάτο εκπλήξεις και εναλλακτικό shopping. Όσο κι αν η δικιά μας «Σπηλιά των Κόμιξ» στη Δημοσθένους μπορεί να περηφανεύεται πως είναι το πιο ενημερωμένο κομιξάδικο στον Βορρά, με πιάνει δέος καθώς περιπλανιέμαι στους διαδρόμους του “Brüsel” (9-11). Κι όσο κι αν αγαπώ το υπόγειο παλαιοπωλείο-βιβλιοπωλείο “Ex Libris” στις αρχές της Σβώλου, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο αντίστοιχο “Pêle Mêle”. Μυρίζει νοτισμένες σελίδες, μπορείς να βρεις παλιά “Paris Match” με εξώφυλλο τον Τζακ Πάλανς ή τον Μπελμοντό και φεύγοντας να βγεις φορτωμένος με εκατό κιλά βιβλία και άλμπουμ που θα σου κοστίσουν τίποτα (9-12). Παίζουν μπαλάρα οι Βρυξέλλες και σκοράρουν αβέρτα σε κουλτούρα και γράμματα, αλλά και σε συναυλίες. Στη Θεσσαλονίκη ένα μήνα τώρα περιμένουμε τους Thievery Corporation! Καλοί, αλλά λίγοι, την ίδια ώρα που οι αφίσες στο Ancient Belgique με κάνουν να σκέφτομαι σοβαρά να μεταδημοτεύσω: Stereolab, Lampchop, Asian Dub Foundation, Katie Melua, Ting Tings, Los Campesinos, Ladytron, οι Βρυξέλλες είναι συναυλιακός παράδεισος (9-13).
Εκεί όμως που κυριολεκτικά μας ματώνουν οι Βέλγοι και τσακίζουν κάθε έννοια συστήματος είναι στη μόδα. Με τι κουράγιο να πυγμαχήσει ο μόδιστρος Νικόλας με την μπουτίκ του Μαρτζιελά, ο Nassos με τους Ντριές Φαν Νότεν και ο Simeoni με τη Φελίπα Κ (9-14)! Οι βιτρίνες τους είναι στην Νταζέρτ και λίγα λεπτά περπατήματος σε βγάζουν στη βρυξελλιώτικη Ζεύξιδος, την πλατεία Σεν Ζερί, γεμάτη καλόγουστα στέκια και alternative μπαράκια. Το “Zebra” και το καφέ “Ghecko” κερδίζουν τα δικά μας “Pastaflora Darling” και “Urban” στις τιμές, μιας και τα ντάκιρι κοστίζουν όσο τέσσερα σαλονικιώτικα κουλούρια (9-15), αλλά η Ζεύξιδος κερδίζει την πλατεία Σεν Ζερί στο σέρβις και τη φιλική εξυπηρέτηση: οι Βέλγοι σερβιτόροι είναι ξινοί και σνομπ σαν τη Μαρία Αντουανέτα (10-15).
Σαββατοκύριακο και οι δυο πόλεις ανταγωνίζονται η μία την άλλη στη σουρτουκιά και τις κρασοκαταστάσεις. Άψογο το «Μικρό Λαχανάκι Βρυξελλών» στην πλατεία Σαν Κατρίν, με πιάτα κόλαση, όπως κότσι που κολυμπά σε σάλτσα μουστάρδας, λαγό, κυνήγι, αχνιστά μύδια και αλσατικές μπουκάλες κρασί, εξίσου άψογη όμως και η θεσσαλονικιώτικη «Παπαρούνα» στη στοά Μαλακοπής (11-16). Καταπληκτικά τα κις λορέν και τα σοκολατένια κρουασάν του “Paul”, του πιο διάσημου φούρνου, δίπλα στην Γκραν Πλας, αλλά δεν φτάνουν για να κερδίσουν το «Παραδοσιακό» της Αριστοτέλους ή τα τσουρέκια του «Τερκενλή» (12-16). Μόνο που όταν βραδιάζει, οι Βρυξέλλες φορτσάρουν και φεύγουν στο σκορ με το ταμπλό να γράφει 12-20. Και λίγα έβαλα. Σε μια Θεσσαλονίκη που το κλάμπινγκ είναι ψόφιο κι ο κόσμος κουνιέται μηχανικά σε τελειωμένα r’n’bάδικα και τηλεπόπ μπουζουκλερί, στο KVS, το Εθνικό Θέατρο της Φλάνδρας, χιλιάδες Βελγόπουλα ταρακουνιούνται υπό τους ήχους των djs του Radio Brussels σε ένα πάρτι που θα μου μείνει αξέχαστο. Πάμφθηνα ποτά, εξαιρετικό sound system κι ένα τρελό κουντούρντισμα με τα πικάπ να ξερνάνε τέκνο αλλά και νταμπ, χιπ χοπ και μέταλ, σε μείξεις μαγικές.
Την άλλη μέρα, οι κυριακάτικες εφημερίδες αναλύουν τα περί της κυβερνητικής κρίσης, καθώς το βελγικό μοντέλο λόγω της γνωστής κόντρας Φλαμανδών και Βαλόνων κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Η υγρασία και η βροχή σού τσακίζουν τα νεύρα. Η Θεσσαλονίκη χάνει 12-20, όταν όμως κοιτάς τις θερμοκρασίες και μαθαίνεις ότι στην πόλη σου έχει έναν ήλιο ναααα, λες ισοπαλία, 20-20. Άλλωστε, η ματιά μου είναι τουριστική και φολκλορική, ίσως και να εξιδανικεύει τα πράγματα.
Στο πάρκο της Σαν Κατρίν μια νταρντάνα με καυτό ταμπεραμέντο Ρουμάνα τραγουδίστρια με την ορχήστρα της σχεδόν κλαίει και ραγίζει τραγουδώντας το “La vie en rose”. Η Τσιγκανιάδα 2008, διοργανωμένη από το πολιτιστικό κέντρο της ρουμανικής κοινότητας του Βελγίου, είχε παλμό, νταλκάδες, χορό, χάλκινα, τρελά κεφτεδένιο μπάρμπεκιου, ροσόλ λικεράκια κι έθνικ shopping. Αυτό για τη Θεσσαλονίκη, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει πώς να φερθεί στους μετανάστες της, θα ήταν σκάνδαλο. Για τις Βρυξέλλες, όμως, αυτός ο πλούτος των χρωμάτων, των φυλών και της αχαλίνωτης πανσεξουαλικότητας ίσως και να είναι το μόνο που τις σώζει για να μη λιώσουν από τον παλιόκαιρο και τους κομισιονάδες.
Να κλείσει η ανταπόκριση, παρακαλώ, και στο ταμπλό το σκορ να γράψει ισοπαλία. Δύο πόλεις, ένα σαββατοκύριακο, ένα αυθαίρετο ρινγκ. Πλάκα είχε.
13°
