Θεσσαλονίκη: 31 πράγματα που ξέρω γι' αυτήν

Ανέβασε τα γκάζια του ρεπεράζ και του ρεπορτάζ, κατέβα στους τόπους της δράσης, συνάντησε τους ανθρώπους και καβούρντισε τους δρόμους σε σιγανή φωτιά: Την πρώτη μέρα του 2025, ανέβηκε στο πόρταλ Athens Voice το παρθενικό Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape. Είχε τίτλο «Το Κόκκινο Σπίτι, η μπλε Αγίας Σοφίας, η Αναγεννημένη Εγνατία και η Θεσσαλονίκη που αισιοδοξεί» και ήταν ένα πυρωμένο γράμμα από την πόλη εκείνων των ημερών. Μια Θεσσαλονίκη γεμάτη ξένους επισκέπτες και ντόπιους που δε χορταίναμε να ιππεύουμε το μετρό από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό έως το Πάρκο της Νέας Ελβετίας. Σε πείσμα των κάθε λογής εναντιάκηδων, το μετρό παραμένει ακόμα το υπέροχο καινούργιο μας παιχνίδι, ενώ η Θεσσαλονίκη επιμένει να ονειρεύεται. Ειδικά αυτές τις μέρες, μετά από απροσμέτρητες αδράνειες και στασιμότητες δεκαετιών, η πόλη βάζει τα δυνατά της για να βγει στο μέλλον, αφήνοντας ξοπίσω ύποπτα μικροπολιτικάντικες μίρλες (παρατράβηξε η επαγγελματική χρήση από κάποιους), αριστεροφρένειες τύπου Έγκλημα στη Βενιζέλου, και λογής μικροψυχίες και ασυνεννοησιές, που μας στοίχησαν τόσο χρήμα και χαμένο χρόνο. Ποτέ ξανά!

Είναι γεγονός: σε πείσμα των μπαγιάτ, η Θεσσαλονίκη ξαναβρίσκει τον βηματισμό της και προχωρά, γι’ αυτό και θεωρώ πως τα φετινά Χριστούγεννα σε συμβολικό επίπεδο ήταν η εκδίκηση της χαράς και της δημιουργίας, απέναντι στο μέτωπο της καρμιριάς και της δυσοιωνίας. Αναμφίβολα η πρώτη του μήνα της νέας χρονιάς θα ήταν η ιδανική μέρα για να ντεμπουτάρει η στήλη σκέφτηκα. Και το έκανα.

Την ιδέα, βέβαια, του Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape, τη δούλευα στο μυαλό μου καιρό, κρατώντας νοερά σημειώσεις και θέτοντας προδιαγραφή και ιδρυτική διακήρυξη: Καιρός να ξαναβγείς στον δρόμο και σαν τρελό λαγωνικό να οσφριστείς τι τρέχει, με ντόπαρα. Μείνε μακριά από στείρες αναπαραγωγές κλισέ θεμάτων με τη μέθοδο των άλλων, αφού πιο άκαβλα, άκεφα και μεταπρατικά…πεθαίνεις. Άσκησε (ανέβαζα την ντόπα και την πόρωση) μια δημοσιογραφία γκόντζο, περιπατητική, εμπειρική, παρούσα, αυτόπτισσα. Όπως έκανες παλιά, στο Κλικ, στις Επιλογές, στο Cool, στο Soul. Ξεκουνήσου από τον καναπέ και βγες να βρεις λέξεις και γεγονότα που πατούν σε hard facts. Μετάδωσε αληθινούς δείκτες που καταγράφουν το πνεύμα των μοντέρνων καιρών (παρεμπιπτόντως, ο Αγγελούδης τα πάει καλά) και παράκαμψε άφοβα την υποτακτική και συμβιβασμένη στον αλγόριθμο εργογραφία που προστάζει τι είναι ενδιαφέρον και τι όχι. Βραχυκύκλωσε τα big data με τη θεώρηση πως τα γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά σου στη Θεσσαλονίκη των ημερών είναι κεφάλαια από ένα εν εξελίξει μυθιστόρημα που πάντα ήθελες να γράψεις για την πόλη, με γλώσσα κόντρα στην άνυδρη και ξεραμένη δημοσιογραφική, που φορές και εσύ υπέπεσες στο αμάρτημα.

Όλο το καλοκαίρι δούλευα στο μυαλό μου τη στήλη Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape, προσδίδοντάς της στοιχεία δραματουργίας και επινοήσεων σε περίπτωση που η θεσσαλονικιώτικη καθημερινότητα αρνούνταν να μου αποκαλυφθεί, ασχέτως εάν εγώ αμέτι μουχαμέτι την έβαλα στόχο. Η Θεσσαλονίκη, συνέχισα να οργανώνομαι, είναι συμπίλημα πολλών πραγμάτων από το χθες και το σήμερα, που όμως μόνο αν βγεις έξω από το σπίτι σου και την περπατήσεις θα τα βρεις. Τα πάντα είναι εκεί έξω που φυσά ο Βαρδάρης κι όχι στο λάπτοπ σου, σε περιμένουν και, αν είσαι τυχερός, θα καταφέρεις όχι μόνο να τα καταγράψεις, αλλά να αντικαθρεφτιστεί η καλή εξέλιξή τους και στην ιστορία και της δικής σου ζωής. Αν όχι, τελείωσες, φιλαράκο, κάτσε σπιτάκι σου και γράφε άκαπνες φιλολογίες, μαλλιοτραβιόμουν με το είναι μου!

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, στο αθηναϊκό Ντόλτσε (το δικό μας Espresso Local!) εξομολογήθηκα την ιδέα της καθημερινής στήλης, ενός daily ραπόρτου που δεν θα έχει αναπαμό ούτε τα Σαββατοκύριακα. Ασταμάτητα; Ασταμάτητα όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Μιας ανταπόκρισης από τη Θεσσαλονίκή σε τέμπο freestyle. Ξεκίνησα, και σήμερα το Θεσσαλονίκη Mixtape, κλείνει έναν μήνα ζωής, ήτοι 31 απανωτές αναρτήσεις non stop (απομένουν άλλες 333 για το 2025), με την πόλη να παίζει πρώτο πλάνο και εφ’ όλης. Εφ’ όλης γιατί απεχθάνομαι τις μονοκαλλιέργειες. Από την ανάπλαση του Φιξ και όλα τα σχετικά με τις μακέτες του ουρανοξύστη στο Αλλατίνη, ως τη νέα βιβλιάρα του Σκαμπαρδώνη, από την έκθεση We all Made of Stars στο Πειραματικό Κέντρο στο Λιμάνι ως τους πάνκηδες που αγοράζουν ψυχομπίλικα ρούχα από το In the Gutter και μετά αράζουν για σοσιαλάιζιν στο Art Kor ή ψάχνουν για δίσκους στο Orbers της Γκαρμπολά, απέναντι από τη Ρωμαϊκή Αγορά. Από την high class μεσογειακή κουζίνα του Μαιτρ και Μαργαρίτα της Φράγκων, στα λουκάνικα και τις μπιραρίες από τις ανεξάρτητες ζυθοποιίες που έχει έφεση το συνεταιριστικό Ωραίον Ντεπό. Από το τραγούδι Dancing Tooth και τους γκρούβι Kapten (η σόουλ φανκ τους θερίζει εδώ επάνω), ως το Σαν τα Γατιά των Super Stereo, η Θεσσαλονίκη του 24/7 Mixtape, μακριά από περιορισμούς, θέσφατα και δεδομένα, με τεχνικές φιλμικές και με ολιστική προσέγγιση, συντίθεται καθημερινά όπως την ονειρεύτηκα και την έταξα στον Φ.: μια καθημερινή αστική ιστορία εν εξελίξει, με απρόοπτες συναντήσεις και ασύμβατες μεταξύ τους κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και αισθητικά πραγματικότητες και πρωταγωνιστές, που, όμως, μέσα από το ετερόκλητό τους, δοξάζεται (γεια σου, παμμέγιστε Δημητράκη Φύσσα!) η Θεσσαλονίκη που ποτέ της δεν ήταν ένα, αλλά χίλια πράγματα. Υπό το βλέμμα του Όλυμπου απέναντι και όποιος δεν το καταλαβαίνει (γεια σου και σένα, Διονυσάκη τρελόπαιδο) δεν ξέρει ούτε πού πατά ούτε και πού πηγαίνει.

Τη νύχτα που πέθανε ο Ντέιβιντ Λιντς, σκέφτηκα πως το ίδιο λυπημένο με το σύμπαν θα είναι και το αναρτημένο κάδρο του στον τοίχο του Cup of Cake της Χρυσοστόμου Σμύρνης. Τις τρεις μέρες που μια διαστημική ομίχλη έπνιγε την πόλη, θεώρησα καλό να αναρτήσω το Δεν είσαι βέρος Θεσσαλονικός αν δεν αγαπάς αυτά τα καιρικά φαινόμενα, αφού (άλλη ανάρτηση) το κρύο και ο χειμώνας είναι οι μόνες αλήθειες εδώ επάνω και δεν σηκώνουν άρνηση και συζήτηση. Αποχαιρέτησα τον Παύλο Βασιλειάδη και το Φεγγάρι του, μαγεύτηκα με το πώς στο Estrella τετραγώνισαν το κρουασάν, έκανα σκέψεις κοιτάζοντας τις πράσινες λινάτσες να προσπαθούν να κρύψουν το μελανιασμένο κουφάρι του Φωκά στη γωνία Ερμού με Βενιζέλου. Αναρωτήθηκα πώς μπορεί κάποιοι τις Δευτέρες να μη βλέπουν Βίλατζ Γιουνάιτεντ στην ΕΡΤ 3, ή γιατί όλες στην Τσιμισκή είναι ντυμένες σαν λεοπαρδάλεις, ενώ στο τρέντι καφέ Τζέλα Δέλτα στο Καπάνι τα αγόρια φορούν μπουρνουζέ κάλτσες πάνω από τη φόρμα σαν Βούλγαροι αρσιβαρίστες. Είδα τα τρένα για το Άουσβιτς να περνούν από τη Βασιλίσσης Όλγας όταν βγήκα συγκλονισμένος από το ΜΙΕΤ και την έκθεση Tehom της Ρενέ Ρεβάχ, δεν μπόρεσα να βρω έστω έναν πανκ ούτε για δείγμα στην Κορομηλά (παρακυρίλεψε), και όταν με έθλιψαν οι μέρες (καλές, αλλά πόσο brunch, μακέτες, ποπ αρτ, στιλ, μουσικές, βιβλία και τρεντσέτινγκ να αντέξει ο άνθρωπος;), βρήκα καταφύγιο στις Μαγεμένες του Αρχαιολογικού Μουσείου. Εκεί που, μεταξύ μας, βρίσκεται η απάντηση στο πόσο μετράει ο ίσκιος μας πλάι στους ίσκιους εκατομμύρια άλλων που περπάτησαν πριν από εμάς σε αυτήν την πόλη που την αποκαλώ η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη του 24/7 Mixtape.