Πολεις

Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY

Όψεις της πόλης, αναμνήσεις, πράγματα που συνέβησαν παλιά, και πράγματα που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας

kyriakos_1.jpg
Κυριάκος Αθανασιάδης
11’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY
Η εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα Copilot.

Ημερολογιακές καταχωρίσεις για κάθε χρήση

Από τότε που οι συγγραφείς κατάλαβαν πως πρέπει να βάλουν και οι ίδιοι ένα χεράκι στην προώθηση του βιβλίου τους, τα πάντα έχουν αλλάξει στην εικόνα της σύγχρονης λογοτεχνικής σκηνής. (Ο όρος είναι άκομψος και ελαφρά γελοίος, αλλά ήθελα από πάντα να τον γράψω: σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή). Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Οι μέσης ηλικίας αναγνώστες και συνάδελφοι ίσως έχουν ξεχάσει πια τι γινόταν έναν καιρό, και οι νεότεροι δεν μπορούν καν να το φανταστούν. Το βιβλίο σου έβγαινε μια μέρα εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, κάποια στιγμή μέσα στον επόμενο μήνα ή δίμηνο στελνόταν το δελτίο Τύπου σε πέντ’-έξι εφημερίδες και στο Διαβάζω του Παπαλέξη, οργανωνόταν ίσως και μια παρουσίαση (ας το παραδεχτούμε: λίγο πιο θλιβερή από ένα τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο, και χωρίς καν το κονιάκ συνήθως) σε ένα βιβλιοπωλείο που είχε μήνες να δει φτερό και πνιγόταν στη σκόνη, και… και αυτά. Τώρα, για τα βιβλία που στα τραπεζάκια τού Ντόλτσε είχε αποφασιστεί να γίνει κουβέντα, γινόταν πράγματι μια κάποια κουβέντα — επίσης στο Ντόλτσε, κατά κύριο λόγο, αλλά βέβαια και στις βασικές εφημερίδες. Ίσως να ξεσπούσε και κανένας καβγάς ανάμεσα σε έναν συγγραφέα και έναν κριτικό· ή καλύτερα: καβγαδάκι. Και πού και πού δινόταν και κάποια συνέντευξη, όπου έπρεπε να πεις πόσο βαριά νιώθεις την ιστορία στις πλάτες σου, και πόσο επιτακτικό το χέρι του χρόνου που σου σπρώχνει τον άγκωνα για να γράψεις. Αυτά γινόντουσαν, πάνω-κάτω. Και μετά; Και μετά σιωπή.

Εν πάση περιπτώσει, όπως έχουμε ξαναπεί, επιφυλασσόμαστε να γράψουμε διά μακρών όλα όσα συνέβαιναν τότε με τα ελληνικά βιβλία (τέλη δεκαετίας τού ’80 και όλη τη δεκαετία τού ’90), οπότε το σταματάμε για την ώρα εδώ. Και —fast forward— ερχόμαστε στο σήμερα, στην εποχή που οι συγγραφείς είναι και ομάδες μάρκετινγκ. Του εαυτού τους.

Πλέον, δεν χρειάζεται να είσαι σκέτο «δημιουργός»: οφείλεις να φέρεις και το βάρος της προώθησης του έργου σου. Η αυτοπροβολή δεν είναι πια κάποια έξτρα δεξιότητα — είναι κανονική τακτική επιβίωσης στη μικρή και αγριωπή αγορά μας. Και εδώ βρίσκεται όλη η πηγή του κακού. (Άλλη μια στερεοτυπική κουβέντα που πάντα ήθελα να γράψω). Όμως γι’ αυτό παρακάτω.

Για την ώρα: οι προϋπολογισμοί των εκδοτικών οίκων είναι τρομερά αυστηροί. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά για πέταμα, η αγορά είναι μικρή (η πιο ισχνή στην Ευρώπη), η επέλαση των social media ως μηχανών που καταβροχθίζουν τον χρόνο μας θα ήταν αδιανόητη μέχρι μια χούφτα χρόνια πριν, ο αριθμός των νέων εκδόσεων είναι διπλάσιος από αυτόν της περασμένης δεκαετίας (για να μείνουμε στη λογοτεχνία, κυκλοφορούν περί τα 12 νέα βιβλία ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, με τις Κυριακές μέσα), το ποσοστό των αυτοεκδόσεων ανάμεσά τους είναι τεράστιο, ο χώρος των βιβλιοπωλείων είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένος, ο χρόνος που αφιερώνει κανείς στην ενημέρωσή του επίσης περιορισμένος (και ευεπίφορος στη χειραγώγηση), τα χρήματα που μπορεί να διαθέσει κανείς για βιβλία… ω Θεέ μου, αυτά κι αν είναι περιορισμένα, το είπαμε — οπότε: αν θέλεις να ξεχωρίσεις ανάμεσα στην κακοφωνία που επιζητεί την προσοχή του κοινού, πρέπει να κάνεις τη διαφορά. Μην περιμένεις από κανέναν άλλον να το κάνει για σένα. Δεν γίνεται. Δεν υπάρχουν πόροι. Δεν υπάρχει χρόνος. Και δεν θα έχει και σοβαρό αποτέλεσμα.

Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY

Πρέπει να το ξαναπούμε: το βιβλίο σου δεν θα έχει τον όγκο της υποστήριξης από μια έμπειρη ομάδα μάρκετινγκ που ενδεχομένως θα περίμενες ή που θα φανταζόσουν. Θα τον έχει μόνο σε τέσσερα-πέντε μεγάλα μαγαζιά, αλλά και αυτός θα είναι καλά μετρημένος και ασφαλώς περιορισμένος, ή μάλλον κατ’ αναλογίαν αυτού που μπορεί να επιστραφεί σαν αποτέλεσμα. Είναι όπως σε όλα τα άλλα προϊόντα: διαφημίζονται περισσότερο αυτά που ΗΔΗ πουλάνε περισσότερο. Έχεις δει ποτέ διαφήμιση ενός ανταγωνιστικού αναψυκτικού τής Κόκα-Κόλα;

Όχι λοιπόν. Ξέχνα τους επαγγελματίες και τους Big 5 τής ΝΥ. Το πολύ-πολύ να σου δοθεί ένα PDF με «συμβουλές μάρκετινγκ» και μια ευγενική προτροπή να κάνεις TikTok. Δεν πρέπει μόνο να μάθεις να χορεύεις: πρέπει να κάνεις και τη χορογραφία μόνος σου. Ξέρεις; Έχει καλώς. Δεν ξέρεις; Χμμ… Καλά θα πάει αυτό.

Σε κάθε περίπτωση: DIY.

Τώρα, συμβαίνει το εξής χαριτωμένο εδώ: οι συγγραφείς είναι από τη φύση τους εσωστρεφείς άνθρωποι. Όλοι; Ε, όχι όλοι. Αλλά οι περισσότεροι. Ένα 90%. Είναι άνθρωποι που βρίσκουν παρηγοριά και νόημα στη μοναξιά, άνθρωποι που τους αρέσει να φτιάχνουν κόσμους μες στη σιωπή, άνθρωποι που αν είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και μια γάτα θα πέταγαν πέτρες στον άνθρωπο. Κατ’ αυτά, η ίδια η ΙΔΕΑ να έρθουν στο προσκήνιο, να προβάλουν τη δουλειά τους, να προσπαθήσουν να μπουν στα παπούτσια ενός πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στη Γιούτα, δεν είναι μόνο εντελώς αντίθετη από την ταυτότητά τους, από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους: είναι καθαρά ΕΞΩΓΗΙΝΗ.

Μόνο που, παρά ταύτα, κάποιοι τα καταφέρνουν σ’ αυτό το πεδίο. Προφανώς και κάποιοι θα τα πάνε καλύτερα από τους υπόλοιπους. Είναι —συμπαθάτε με — ιστορική αναγκαιότητα: τα ίδια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ούτως ή άλλως δημιουργήσει μια νέα γενιά συγγραφέων, αλλά και ένα νέο ΕΙΔΟΣ συγγραφέων, ανθρώπους που είναι ΚΑΙ αφηγητές, ΚΑΙ «δημιουργοί περιεχομένου» (αν και όχι 50-50, το δεύτερο έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα, και συχνά υπερβαίνει το κρίσιμο 75%). Πλατφόρμες όπως το Instagram και το TikTok είναι γεμάτες με συγγραφείς που ανεβάζουν βιντεάκια για τα βιβλία τους, μοιράζονται αποσπάσματα από τα παρασκήνια της διαδικασίας συγγραφής (τύπου, Στην Κουζίνα του Συγγραφέα), προσφέρουν συμβουλές σε επίδοξους συγγραφείς κ.ο.κ. Για κάθε διστακτικό συγγραφέα με μυαλά τού 20ού αιώνα, θα υπάρξει και ένας σαν τον Χ τύπο που θα βγαίνει και θα λέει ότι υπέγραψε συμβόλαιο με το Χόλιγουντ για να γυριστεί ταινία το βιβλίο του (ναι, έχουμε και στην Αθήνα τέτοιους!), ένας σαν την Ψ που κάθε μέρα θα συναντά τυχαία αφιονισμένους θαυμαστές της, ενώ βάζει βενζίνη, ενώ πάει για τσάι με τη φίλη της, ενώ κατέβηκε για να μαγειρέψει εθελοντικά κοτόπουλο στήθος με πιλάφι για τα αδέσποτα (τέτοιους έχουμε πολύ περισσότερους), και ένας σαν τον Ω που επενδύει το 90% του χρόνου του στις παρουσιάσεις βιβλίων που γράφτηκαν στο πόδι.

Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY

Λοιπόν; Πρέπει οι συγγραφείς να το κάνουν αυτό; Να είναι ταυτόχρονα δημιουργοί, έμποροι, πωλητές, μαρκετίστες; Και έπειτα, τι γίνεται με τους εκδοτικούς οίκους; Κάποιοι ισχυρίζονται πως η απροθυμία τους να επενδύσουν στο μάρκετινγκ, ειδικά για τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς ή για αυτούς που ανήκουν κάπου στη «μέση» του καταλόγου τους, είναι κοντόφθαλμη. Εξάλλου, η επιτυχία ενός βιβλίου εξαρτάται συχνά από την προβολή του: χωρίς την κατάλληλη προωθητική ώθηση, ακόμη και το πιο λαμπρό έργο μπορεί να μαραζώσει στην αφάνεια — έτσι δεν λέμε, αυτό δεν είναι ο κοινός τόπος;

Λοιπόν όχι. Δεν έχει σημασία. Η κατάσταση έχει πάνω-κάτω όπως, επιδερμικά, παρουσιάστηκε πιο πάνω, και κυρίως όπως την ξέρει ο καθένας μας από την πείρα του. Το βάρος θα εξακολουθεί να πέφτει όλο και περισσότερο στους ίδιους τους συγγραφείς: δεν μπορείς να το αποφύγεις αυτό, it is what it is. Και το αποτέλεσμα θα είναι ένα λογοτεχνικό οικοσύστημα που δεν θα ανταμείβει μόνο το ταλέντο αλλά και την επιμονή. Οι πιο επιτυχημένοι συγγραφείς σήμερα, αλλά και αύριο, δεν είναι και δεν θα είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι (άλλωστε, τι σημαίνει η λέξη; τίποτα δεν σημαίνει) αλλά οι πιο ορατοί, αυτοί που είναι πρόθυμοι να «κάνουν τη δουλειά» — να κάνουν θόρυβο. Ούτε κι αυτό πειράζει, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Άλλωστε, μπορεί να «ξέρουμε» τι θα γίνει αύριο, αλλά δεν έχουμε απολύτως καμία ιδέα για το τι θα γίνει «μεθαύριο». Σε έναν Α.Ι. κόσμο, οι συγγραφείς κατά 99,99% δεν θα έχουν απολύτως ΚΑΜΙΑ χρησιμότητα. Κι αυτό είναι οκέι. Και είναι το τελευταίο που πρέπει να μας νοιάζει για το επερχόμενο μεθαύριο.

Μέχρι τότε όμως, υπάρχει ένα προβληματάκι εδώ, άλλου τύπου. Και αφορά το σήμερα. Το να βάζεις έναν φύσει εσωστρεφή άνθρωπο να διαφημίζει τη δουλειά του στις πλατφόρμες (δηλαδή, όχι σε εκπομπές βιβλίου, π.χ.), σε μέρη απολύτως «λαϊκά», σε μέρη που ανάμεσα στα άλλα ευνοούν τη δημιουργία ακροδεξιών, εθνικιστικών και ούλτρα λαϊκιστικών κινημάτων, το να βάζεις τέτοιους τύπους να κάνουν τέτοια πράγματα σε τέτοια μέρη, είναι κάπως σαν να ζητάς από μια γάτα να γαβγίσει. Κάποιες ίσως το κάνουν· αλλά δεν θα το κάνουν και πολύ καλά, και σίγουρα όχι πολύ πειστικά. Αυτοί που θα το κάνουν τέλεια είναι οι σκύλοι. Μόνο που οι σκύλοι δεν γράφουν βιβλία. Τι θα γινόταν λοιπόν αν τους ζητούσαμε να γράψουν;

Και νά, εδώ βρίσκεται η πηγή του κακού που λέγαμε παραπάνω.

ΥΓ. Πράγματα που κάνουν στα σόσιαλ οι συγγραφείς μας, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει:

Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY

* * *

INFLUENCERS

Σε σχέση με τα παραπάνω: πολύ χαριτωμένο είναι και το φαινόμενο των ανθρώπων που προωθούν βιβλία για το μεροκάματο — πιθανώς η καλύτερη δουλειά στον κόσμο, μαζί με αυτήν που γαργαλάς μωρά πάντα για να ρευτούν το γάλα τους. Κάποιοι είναι άψογοι: τους ζηλεύεις και τους καμαρώνεις (γυναίκες οι 9 στους 10). Οι περισσότεροι είναι από κακοί έως πολύ κακοί. Αλλά υπάρχουν και μερικοί θεούληδες που είναι φανερό ότι δεν μπορούν να διαβάσουν καν (όχι λογοτεχνία: γενικά μιλώντας), μα κάνουν τη δουλειά γιατί την κάνουν… καλά. Φυσικά σχεδόν όλοι τους είναι οι πιο επιτυχημένοι. \m/

* * *

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Don Winslow, «Η μεθόριος» (μετάφραση Χρύσα Φραγκιαδάκη, Athens Bookstore Publications)

Αγαπάμε παράφορα τον Ντον Γουίνσλοου, και η «Μεθόριος» είναι ένα μυθιστόρημα που ήρθε για να μείνει — άλλωστε, όλο του το έργο είναι αυτό που λέμε «instant classic». Όμως τι βιβλίο είναι αυτό! Πελώριο, 650 σελίδες 17 x 24 εκατοστά, με ψιλό γράμμα για να μην υπερβεί ο τόμος τις χίλιες σελίδες και γίνει ασήκωτο, με πάμπολλους χαρακτήρες και υποπλοκές που υποδηλώνουν έναν συγγραφέα που ξέρει τη δουλειά όσο λίγοι. Όλη του η τριλογία («The Power of the Dog», «Το καρτέλ», «Η μεθόριος») είναι υπέροχη. Δεν θα πούμε περισσότερα. Θα δώσουμε τον λόγο στη μεταφράστριά του, τη φίλη Χρύσα Φραγκιαδάκη. Μας παρέδωσε ένα βιβλίο που απολαμβάνεις την κάθε του σελίδα. Να είναι καλά!

  • Νά τι μας είπε:

Δεν ξέρω αν αυτό που θέλω να μοιραστώ σχετικά με τη «Μεθόριο» είναι ο μεταφραστικός ίλιγγος (τουλάχιστον πενήντα χαρακτήρες στο προσκήνιο, και στις δύο πλευρές της μεθορίου ΗΠΑ-Μεξικού, πολλές διαφορετικές αλλά διαπλεκόμενες ιστορίες, τοπωνύμια, ορολογία ναρκωτικών, αργκό, ισπανικές φράσεις, αναδρομές στα προηγούμενα βιβλία των οποίων αποτελεί συνέχεια, πολιτισμικές λεπτομέρειες που έπρεπε να εξηγηθούν κλπ.) ή η εμπειρία της κατάδυσης σε έναν κόσμο που αδυνατώ να κατανοήσω, πολύ περισσότερο να «συμβιώσω» μαζί του έστω και μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου: στον ακραία απάνθρωπο κόσμο των καρτέλ και των ναρκοβαρόνων (αλλά και στον ρημαγμένο κόσμο των θυμάτων τους). Ο κόσμος αυτός, στα όρια της μυθοπλασίας για εμάς τους πολλούς, είναι απολύτως υπαρκτός «εκεί έξω» και σφραγίζει τις τύχες εκατομμυρίων άτυχων, καθώς και τις μείζονες πολιτικές εξελίξεις. (Εδώ να επισημάνω τη δεξιοτεχνική και προφητική απεικόνιση μιας καρικατούρας του Ντόναλντ Τραμπ λίγο πριν και στις αρχές της πρώτης του θητείας, με όλα τα συμπαρομαρτούντα περί Τείχους).

Η «Μεθόριος» δεν είναι, ομολογουμένως, εύχρηστο βιβλίο, με τον όγκο του και, αναγκαστικά, με γράμματα μικρότερα απ’ ό,τι θα ευχαριστούσε μια κατηγορία αναγνωστών (κάτι που εξισορροπείται, ωστόσο, από το μοναδικό, «σεναριακό» στιλ γραφής του Γουίνσλοου: κοφτές μικρές προτάσεις και συνεχείς αλλαγές παραγράφου, ώστε να αναπνέει το κείμενο και να ξεκουράζεται το μάτι). Όμως, άπαξ και βρει καθένας το δικό του modus legendi, η αναγνωστική απόλαυση αποζημιώνει στο πολλαπλάσιο. Με εκπληκτική διαχείριση του υλικού που ο συγγραφέας συγκέντρωνε επί είκοσι χρόνια, με κινηματογραφική ροή και ταχύτητα, που όμως δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα την αφήγηση, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, και, τέλος, με σκηνές ενσυναίσθησης που εναλλάσσονται ανακουφιστικά, και ρεαλιστικά, με τις άλλες, της οδυνηρά ωμής βίας — γιατί, «δεν μπορεί να υπάρξει τείχος που να χωρίζει την ανθρώπινη ψυχή ανάμεσα στις καλύτερες και στις χειρότερες παρορμήσεις της», όπως λέει ο Αρτ Κέλερ, ο κεντρικός, πολύπαθος και σχεδόν σαιξπηρικός ήρωας του Ντον Γουίνσλοου στην τριλογία που ολοκληρώνεται με την επική «Μεθόριο».

Πώς να προωθήσεις το βιβλίο σου: DIY
  • Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Μόνο δύο υπερ-καρτέλ υπάρχουν πλέον, σκέφτεται ο Κέλερ — της Σιναλόα και το Χαλίσκο Νουέβο. Αλλά υπάρχουν και κάμποσες δευτεροκλασάτες οργανώσεις: το καρτέλ «Νέα Τιχουάνα», που το διευθύνει η οικογένεια Σάντσες· οι Ζήτα, που επαναδραστηριοποιούνται στην Ταμαουλίπας και κάποια μέρη της Τσιχουάουα· και οι Γκερέρος Ουνίδος, που φαίνεται ότι έχουν συνασπιστεί με την παλιά οργάνωση των Τάπια υπό την ηγεσία του Ντάμιεν Τάπια. Επίσης, υπάρχουν τα υπολείμματα των Ναϊτών Ιπποτών και της Φαμίλια Μιτσοακάν. Αυτοί είναι οι σπουδαιότεροι παίκτες, αλλά υπάρχουν περισσότερες από ογδόντα αναγνωρίσιμες οργανώσεις διακίνησης ναρκωτικών στο Μεξικό. Αν ο Κέλερ έπρεπε να εμποδίσει τη δράση κάποιου, θα διάλεγε το καρτέλ Χαλίσκο Νουέβο, αν και με μικρή διαφορά. Το καρτέλ είχε μεγάλα κέρδη από την ηρωίνη, και ο Τίτο είναι ο πιο έμπειρος πολέμαρχος αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νούνιες έχει χάσει την ισχύ του, καθώς αναρρώνει ακόμα από τις πληγές του, και ότι η πτέρυγα Νούνιες διευθύνεται από τον γιο του, τον Ρικ. Από την άλλη, ο Μίνι-Ρικ μοιάζει να έχει ωριμάσει με αυτόν τον ρόλο, έχει συμμαχήσει με τον Ιβάν Εσπάρσα, ο οποίος είναι επίσης δυνατός πολέμαρχος, και ο Ασενσιόν έχει περιορισμένη δυνατότητα δράσης εξαιτίας της φυλάκισης του γιου του. Αλλά, αν πιεζόταν, ο Κέλερ θα ήταν αναγκασμένος να πει ότι το καρτέλ Χαλίσκο Νουέβο είναι το πιο ισχυρό στο Μεξικό αυτή τη στιγμή. Πράγμα που αποτελεί τεράστια ανακατάταξη στην πυραμίδα της δύναμης. Όμως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Μεξικού κυνηγά αλύπητα τον Τίτο, κι έτσι αυτός δεν έχει μπορέσει να μετατρέψει τη νεοαποκτηθείσα δύναμή του σε πολιτική επιρροή.

  • Νά και το οπισθόφυλλο:

Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ο Αρτ Κέλερ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μακροβιότερης σύγκρουσης στην οποία έχει εμπλακεί η Αμερική: του Πολέμου των Ναρκωτικών. Η εμμονή του να συντρίψει τον πιο ισχυρό, πλούσιο και φονικό «νονό» —το αφεντικό του καρτέλ Σιναλόα, τον Αδάν Μπαρέρα— τον έχει αφήσει ματωμένο και σημαδεμένο, του έχει κοστίσει τους ανθρώπους που αγαπά, του έχει πάρει μέχρι κι ένα κομμάτι της ψυχής του. Τώρα ο Κέλερ έχει φτάσει στα ανώτατα κλιμάκια της Δίωξης Ναρκωτικών (DEA), μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι καταστρέφοντας ένα τέρας έχει δημιουργήσει άλλα τριάντα, που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερο χάος και πόνο στο αγαπημένο του Μεξικό. Και όχι μόνο εκεί. Η έσχατη κληρονομιά του Μπαρέρα είναι η επιδημία της ηρωίνης που μαστίζει την Αμερική. Κάνοντας ένα άλμα στο κενό για να αναχαιτίσει τη φονική πλημμυρίδα, ο Κέλερ βρίσκεται περικυκλωμένος από εχθρούς — άντρες που θέλουν να τον σκοτώσουν, πολιτικούς που θέλουν να τον καταστρέψουν και, το χειρότερο, το αδιανόητο: μια επερχόμενη κυβέρνηση που τα έχει κάνει πλακάκια με τους ίδιους εκείνους ναρκέμπορους που προσπαθεί ο Κέλερ να εξουδετερώσει. Ο Αρτ Κέλερ βρίσκεται σε πόλεμο όχι μόνο με τα καρτέλ, αλλά και με την κυβέρνηση της ίδιας του της χώρας. Και η μακρόχρονη πάλη τον έχει διδάξει περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Τώρα, παίρνει το τελικό μάθημα — δεν υπάρχουν σύνορα.

Σε μια ιστορία που εκτείνεται από τις ερήμους νότια της αμερικανικής μεθορίου μέχρι τη Γουόλ Στριτ, από τις παραγκουπόλεις της Γουατεμάλας μέχρι τους μαρμάρινους διαδρόμους της Ουάσινγκτον, ο Γουίνσλοου ακολουθεί μια νέα γενιά ναρκεμπόρων, τους αστυνομικούς που τους κυνηγούν, τα «βαποράκια» των δρόμων, τους εθισμένους, τους πολιτικούς, αυτούς που ξεπλένουν χρήματα, τους μεγιστάνες του κτηματομεσιτικού τομέα και άγνωστα παιδιά που δραπετεύουν από τη βία αναζητώντας την ευκαιρία μιας καινούργιας ζωής σε μια άλλη χώρα. Μια συγκλονιστική ιστορία εκδίκησης, βίας, διαφθοράς και δικαιοσύνης, το μυθιστόρημα της μεγαλειώδους, βραβευμένης τριλογίας του Ντον Γουίνσλοου είναι γεμάτο από αξέχαστες σκηνές, βγαλμένες από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Με τη σοκαριστική ωμότητά της, με τον ανεπεξέργαστο ανθρωπισμό της, η «Μεθόριος» είναι μια θαρραλέα απεικόνιση της σύγχρονης Αμερικής, μια ιστορία της εποχής μας και για την εποχή μας.

Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.