Λεοπαρδάλεις στην Κορομηλά και βούλγαροι αρσιβαρίστες στο Τζέλα Δέλτα

Το άνιμαλ πριντ σαρώνει, κυκλοφορώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και νιώθω σαν Χέμινγουεϊ με την καραμπίνα στο εξώφυλλο του Πράσινοι λόφοι της Αφρικής. Ή τον άλλο επινοημένο ήρωά του, τον Χάρι Στριτ στα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο. Είχα την εντύπωση ότι τα εξτρίμ λεοπάρ και τα εξτραβαγκάνζ ζεμπρέ ήταν στιλιστικές περφόρμανς για να ενισχυθεί το γκλαμ των Χριστουγέννων, όμως οι Θεσσαλονικιές του δίνουν και καταλαβαίνει και ας τελείωσαν οι γιορτές. Καμηλοπαρδάλεις λες και δραπέτευσαν από το εθνικό πάρκο της Τανζανίας πίνουν τον καφέ τους στο Tom Dixon της Κορομηλά. Παραδίπλα, στο Cup of Cake της Χρυσοστόμου Σμύρνης, δίποδες ροζ γατόπαρδες-λεοπαρδάλεις ανακατεύουν τους λάτε και τους μακιάτο, θαρρείς και κάργκο από τον Νίγηρα εκτελώνισε στην πόλη ποικιλία από καλοκάγαθα θηρία. Τα καφέ της Νέας Παραλίας σφύζουν από κορίτσια-αγριόγατες, η Ζούγκλα της Λεωφόρου Νίκης είναι έτοιμη να γυριστεί ντοκιμαντέρ από τον σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο. 

Μπορεί κάποτε το λεοπάρ να μαρτυρούσε κορμί και ψυχοσύνθεση πανκ ιερειών που σύχναζαν στο Berlin κοπιάροντας το λουκ της Poison Ivy των Cramps, όμως αυτά περί λουκ και στιλιστικών επιλογών που κάποτε διαχώριζαν τη μία φυλή από την άλλη αποχαιρέτησαν εδώ και δεκαετίες. Ορδές από αφιονισμένες Ανιμαλπριντέζ περίμεναν στην ουρά για να κατηφορίσουν στο υπόγειο του Ιφιγένεια basement για να καλαθάρουν με λουλούδια τον ΛεΠα. Βλέπω, δε, το άνιμαλ πριντ, έναν ορισμό του στιλιστικού μέινστριμ, να έχει παρεισφρήσει ακόμα και στις τάξεις του Τζέλα Δέλτα. Για όσους έχουν χάσει επεισόδια, στο 5 της Σπανδωνή στο Καπάνι, το Τζέλα Δέλτα είναι το πιο χιπ μπαρ των πέριξ. Ναυαρχίδα πρωτοπορίας, παρότι μέσα είναι τούβλινη καμαρούλα μια σταλιά. Όμως στα τραπεζάκια έξω, με το πλήθος παιδιών που αράζουν με ποτό στο χέρι αραχτά στο πεζοδρόμιο, γίνεται το παιχνίδι. Μια ανάσα από την έρημη τυροκρεατοψαραγορά, στο Τζέλα Δέλτα παρτάρουν στιλιστικές πρωτοπορίες και κάνουν γκέλα οι μπλούζες και τα μπουφάν με στάμπα Honda και Volkswagen. 

Ένα άλλο στιλάκι που θερίζει στη Θεσσαλονίκη από Τσιμισκή ως και Τζέλα Δέλτα, είναι αυτό που το βάφτισα Βούλγαρος αρσιβαρίστας: Το κάτω της φόρμας καλύπτεται από την μπουρνουζέ άσπρη κάλτσα (επέστρεψε προ καιρού πανηγυρικά η άσπρη μπουρνουζέ κάλτσα!) που, σηκωμένη ψηλά, παραπέμπει σε εκείνη την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού επί Ζίβκοβ. Έτσι αγωνίζονταν στο αρασέ τα αγόρια από τη Σόφια με την τσιγκελωτή κωλομπαριζέ μουστάκα, που καιρό τώρα είναι επίσης τάση. 

Και έτσι ωραία και καλά κυλούν οι μέρες και οι νύχτες στο Τζέλα Δέλτα στο Καπάνι, που το εκτιμώ γιατί μαζεύει όλες τις φυλές και όλες τις πολυχρωμίες, από σεξουαλικότητες και χίπστερ και φασαίους και μεϊνστριμάδες και τρέντουρες, ως και κάθε αγριόγατα της πόλης.