4 θεσσαλονικιώτικα μυστήρια που σηκώνουν έρευνα

Υπάρχουν μέρες που στον Λευκό Πύργο δεν έχει ουρές από τουρίστες, σε αντίθεση με τις μέρες τουριστικής αιχμής που γίνεται χαμός. Τα πλήθη, αφού ανεβούν 34 μέτρα ψηλά στις πολεμίστρες της κορυφής και αφού μάθουν την ιστορία του, ύστερα θα κάνουν χάζι τη Θεσσαλονίκη και τον Όλυμπο. Μετά θα πάνε στο Ντορέ, το Βασιλικό Θέατρο και τον Ξαρχάκο για καφέ. Ή για φραπουτσίνους εν πλω με τα φολκλορικά κιτσοκάραβα του Θερμαϊκού, διασταύρωση αρχαίας τριήρους με πορτογαλική καραβέλα και βρετανικής σκούνας με πειρατικό τύπου Κάπτεν Τζίμι, Κάπτεν Χουκ και Βίκινγκ.

Ο συνωστισμός έξω από τον Λευκό Πύργο είναι λογικό να συμβαίνει. Το νούμερο ένα αξιοθέατο της πόλης είναι το πρώτο που θα ζητήσει να επισκεφθεί ο ξένος, ο οποίος και πιθανόν να φρικάρει όταν η ξεναγός του ψιθυρίσει με τακτ πως το σποτ παλιά δεν ήταν και τόσο ρομαντικό σαν τώρα που δίνουν και παίρνουν οι ερωτοπιτσουνιάρικες σελφάρες. Ο θρύλος θέλει το «Λευκός» να προκύπτει από το ξάσπρισμα που έριξε ένας Εβραίος κατάδικος, ο Nathan Guidili. Έτσι εξαφανίστηκε το κόκκινο αιμοσταγές του διάκοσμου, από τον Guidilly που κέρδισε για αντάλλαγμα την ελευθερία του. Το νούμερο ένα μνημείο της Θεσσαλονίκης σήμερα είναι γνωστό πως κάποτε σταδιοδρομούσε σαν φυλακή, ονόματι Κανλή Κουλέ, ελληνιστί, ο Πύργος του Αίματος, με αφέντες τους χασάπηδες του Τάγματος των Γενιτσάρων και πολυποικιλίες βαναυσοτήτων.

Όμως αυτό δεν είναι ένα ιστορικό κομμάτι για τον Λευκό Πύργο και τα φαντάσματά του. Αυτές είναι λέξεις και σκέψεις που έχουν να κάνουν με το Αρωματοπωλείον από το 1958 της οδού Φράγκων στα Άνω Λαδάδικα και τρία ακόμα μέρη στη Θεσσαλονίκη που καθημερινά επικρατεί ένας χαμός. Ξεκινώ από το μυστήριο της οδού Φράγκων και τις χύμα κολόνιες που προκαλούν παροξυσμό, πανζουρλισμό και ουρές στην είσοδο. Ώρες ώρες πιστεύω πως υπάρχουν οδηγοί και τράβελ μπλογκ για την πόλη Θεσσαλονίκης, που μου διαφεύγουν, και στις λίστες με τα αξιοθέατα που προτείνουν οι συντάκτες κοτσάρουν και μια υποχρεωτική περαντζάδα από εδώ, αλλιώς «θα είναι σαν να μην πήγες στην κάπιταλ οφ Μακεδόνια».

Αληθινό μυστήριο: δεν υπάρχει στιγμή της μέρας απ’ την 9άτη πρωινή που ανοίγει, ως το απόγευμα που ρίχνουν closed τα πράσινα κεπέγκια και στην είσοδο του Αρωματοπωλείο από το 1958 να μην επικρατεί κοσμοσυρροή αλά Λευκοπυργοφρένεια. «Μπορεί και να μοιράζουν γαλοπούλες φουά γκρα τα φετινά Χριστούγεννα. Μπορεί με κάθε κολόνια που πουλούν να δίνουν στον πελάτη και δυο σιγουράκια νούμερα του Τζόκερ», σκεφτόμουν τις φετινές γιορτές. Αλλά και τώρα που οι γιορτές έληξαν και περαστικός βλέπω έξω του να διαδραματίζεται το ίδιο στριμωξίδι, μπήκα στον πειρασμό να επεκτείνω τα «μπορεί» μου. «Μπορεί στα τρία αρώματα να κληρώνουν και μια δωρεάν συμβουλευτική από λάιφ κόουτσερ ειδική-ό στο να ενδυναμώνει τις μυστικές δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας, για να γίνουμε κυρίαρχοι της ζωής και λίντερ στο εργασιακό μας περιβάλλον».

Στήθηκα για ρεπορτάζ στην ουρά τις προάλλες. Έτσι για το γαμώτο, την αλητεία και τη διαλεύκανση. Το αρωματοπωλείο άνοιξε το 1958 από τον εβραίο Ινό Χασσόν. Με βασικούς προμηθευτές πρώτης ύλης συγκεκριμένα εργοστάσια από τη Γαλλία, ο Χασσόν έκανε όνομα στη Θεσσαλονίκη, παρασκευάζοντας χαρμάνια φίνα ως το 2006. Τότε βγήκε στη σύνταξη και η επιχείρηση πέρασε στα χέρια της Χάιδως και του αδελφού της Εμμανουήλ Μπουλάκη. «Σας ενημερώνουμε έπειτα από πληροφόρηση των πελατών μας για υποτιθέμενη συνεργασία μας με άλλα καταστήματα αρωμάτων στο νομό Θεσσαλονίκης, ότι ουδεμία συνεργασία έχουμε με ΚΑΝΕΝΑ, και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο λιανικής εξυπηρέτησης παραμένει το κατάστημά μας στη Φράγκων». Μεταλλικές πινακίδες μέσα στον «ναό» εφιστούν την προσοχή στις απομιμήσεις. «Τις απομιμήσεις των απομιμήσεων», σκέφτομαι, αλλά όχι φωναχτά. Από μέσα μου. Εντός του καταστήματος, το φίλινγκ και το χάι μόλις έρθει η σειρά σου και εισχωρήσεις μετά από ώρα αναμονής και προσμονής, συγκρίνεται μόνο με το αντίστοιχο που νιώθεις στα παριζιάνικα κεντρικά της Κοκό Σανέλ. Άντεξες, υπέμεινες, επέμεινες, δικά σου όλα. Ασχέτως που στη δική μας Φράγκων το 5άρι Σανέλ είναι «τύπου» κι όχι Κόκο οριτζινάλ.

Καταλαβαίνω την άνθηση της αγοράς των «χύμα». Ήταν λογικό με την οικονομική κρίση πριν από δέκα χρόνια, αλλά και έως σήμερα που ο κόσμος μετρά τα λεφτά του, τα «τύπου» να κυριαρχήσουν στην αγορά. Μόνο που εδώ στο « Αρωματοπωλείον από το 1958», εκτός από το οικονομικό του θέματος, τους 1000 κωδικούς που εμπορεύονται και τους παρασκευάζουν μπροστά σου αλχημίστριες υπάλληλοι εξπέρ στην «κοσμική μίξη» οινοπνευματικών εσάνς με ειδικά έλαια, πρέπει να παίζει και κάτι άλλο. Ποιο είναι αυτό το άλλο και το μπούγιο συμβαίνει μόνο εδώ, ενώ η  Φράγκων, ειδικά, είναι τίγκα από εξίσου καλά αρωματάδικα;

Η ίδια μυστηριοζιτέ καλύπτει, θεωρώ, και αυτό που συμβαίνει με τις ουρές, τις αναμονές και το στριμωξίδι στα προφιτερόλ του Choureal στην Παλαιών Πατρών Γερμανού, στα τρίγωνα του Ελενίδη στη Γούναρη και στα κοσμήματα Pandora στη Μητροπόλεως (όπου άλλο κι αυτό: Τη μια μέρα η ουρά αποτελείται από άνδρες που αγοράζουν δώρα και την άλλη μέρα από γυναίκες που αλλάζουν τα δώρα που τους αγόρασαν οι άνδρες που στήθηκαν στην ουρά). Δεν υπάρχει στιγμή που να περνώ και μην γίνεται το έλα να δεις στα σημεία αυτά, λες και μέσα μοιράζουν αυτόγραφα o ΛΕΞ και ο Αργυρός μαζί.